Recensie Raymond van het Groenewoud 65

Raymond van het Groenewoud  werd 65 jaar. En daarom werd het tijd om zijn laatste concert te vieren voor hij definitief met pensioen ging. Maar omdat elk einde ook een nieuw begin is, gaf hij meteen daarna ook het eerste concert na zijn pensionering. Vanaf nu speelt hij enkel nog maar muziek voor zijn plezier. En dat hij er plezier aan beleefde, was duidelijk te zien. Als een dartel veulen (met licht reumatische trekken) danste hij over het podium, hij bespeelde zijn gitaar met het enthousiasme van een tiener (maar met de ervaring van een oude rot) en zong zijn liedjes vol overgave. Het was alleen jammer dat de zang het bij momenten behoorlijk liet afweten en dat de feestsfeer die werd aangekondigd voor het tweede concert toch wel uit bleef.

Warre Borgmans kondigde Raymond aan als “de koning van de Vlaamse rock met de elastieken stembanden”. Over het eerste deel van die uitspraak gaan we zeker niet twisten. Vooral niet omdat we Raymond van het Groenewoud  tijdens deze twee concerten heerlijk werk hebben zien leveren op zijn elektrische gitaar. Maar wat die stembanden betreft, hadden we toch het gevoel dat de rek er een beetje uit was. De eerste drie nummers moest de stem duidelijk nog warm worden: het kraakte en kreunde waardoor de zang werd herleid tot parlando. Op zich had dit ook zijn charme, maar het leverde weinig afwisseling. 

Met de intro van “Middenstand blues” begonnen we aan het stevigere werk. Raymond van het Groenewoud  speelde een lange en donkere gitaarsolo en de klank van de blues vulde de Roma. Het podium werd gehuld in blauw licht met hier en daar een witte spot. Het nummer mocht lekker donker klinken en tussendoor werden we nog getrakteerd op een heerlijke blues-solo van Pieter van Bogaert op het Hammondorgel. De blues maakte plaats voor de rock van  “Maria, Maria ik hou van jou” en zo kreeg het publiek ook meteen zijn eerste meezingmomentje. 

En dan was het tijd om het roer weer volledig om te gooien en een van Raymonds mooiste liedjes te spelen: “Twee meisjes”. Dit keer geen piano die de melodie droeg, maar Raymond op zijn elektrische gitaar. Het klonk herkenbaar, maar toch anders. De melancholie en de ingetogenheid bleven echter behouden. Tot Raymond van het Groenewoud  naar het einde toe het rockgehalte van zijn gitaarspel opvoerde en een snijdende gitaarsolo bracht waarbij hij zijn instrument deed janken. Het was niet wat we van dit nummer gewoon waren, maar het was verrassend knap gedaan. Het publiek kon deze versie duidelijk ook erg waarderen. 

“Wat een fijne dag” kende ook een erg mooie uitvoering. Raymond opende deze ballade rustig op piano. En net toen hij “Ik voel geen spoor van vrolijkheid. Ik wantrouw wat ik zie. En ik hoor…” zong, klonk daar zachtjes de trompet van Carlo Nardozza. Wat een fijn nummer. Toen het einde van het lied in zicht kwam, voerde Cesar Janssens de klank van zijn drums op en mocht Carlo eens stevig door blazen op zijn trompet. Wat een heerlijke sound. 

De klankkleur kreeg iets Latijns-Amerikaans en we gingen op zoek naar Jan om het daarna over de liefde te hebben. Het publiek kon nog net gemotiveerd worden om “spontaan” de tadadada mee te doen tijdens “Jouw liefde” alvorens Raymond ging solliciteren voor een “So You Think You Can Dance”.  Hij zong niet alleen “Ik dans gewoon mijn bonenstaakdans”, maar voegde uiteraard ook de daad bij het woord. We vermoeden dat hij misschien niet helemaal de geschikte kandidaat is, maar het was in ieder geval grappig om zien en het nummer zelf bevatte de gebruikelijke dosis zelfrelativering en zelfspot. 

Het publiek mocht nog even meezingen met de “Chachacha” om daarna gewoon te genieten van een hele lange intro op “Brussels by night”. Carlo Nardozza speelde slow, funky jazz op zijn trompet en kreeg daarbij ondersteuning van de andere muzikanten. Het klonk geweldig en mocht wat ons betreft even duren. En dat deed het ook. Het nummer kreeg zijn dipje toen Raymond begon te zingen. Hij zat geregeld behoorlijk naast de toon en we waren blij dat Ansje De Groef het over nam op dwarsfluit. Mocht de zang iets beter zijn geweest, had dit en fantastische uitvoering van “Brussels by night” geweest. 

De stem van Raymond vertelde duidelijk dat het stilaan tijd was om af te ronden. En dus ging het in een rechte lijn naar “Meisjes”. Presentator Warre Borgmans nam daar de zang voor zijn rekening en werd spontaan bijgestaan door het voltallig publiek. En zo kon Raymond om kwart na tien op pensioen. Tijd om de stoelen aan de kant te zetten en ons op te maken voor een tweede concert van Raymond: het eerste concert na zijn pensioen. 

Met een grote dansvloer en een staand publiek hadden we vuur verwacht in het tweede deel. Geen lucifer natuurlijk, maar passie voor een uur. En daar bleven we op onze honger zitten. De echte danssfeer bleef uit en het dak ging er van den belange nog niet af. Het instrumentale “De Lucaskinowski” was het eerste nummer dat wat beweging in de zaal kreeg en dan nog wel met een polka. “Intimiteit” werd nog vlot meegezongen, maar dan viel het in de zaal een beetje dood tijdens “Het gaat om ons”. Op het podium ging het feest gelukkig door. Raymond en zijn bende hadden er nog altijd zin in. 

“Je veux de l’amour” ging er dan weer in als zoete koek. Gek hoe een traag en tragisch nummer voor zoveel sfeer in het publiek kan zorgen. Raymonds klaagzang werd door het massaal aanwezige publiek naar hartenlust mee uitgekeeld. 

Bijna dag op dag vijftig jaar geleden namen The Beatles hun “Ticket to ride” op. Als eerbetoon aan hen bracht Raymond en zijn band hun versie van deze klassieker. Muzikaal was het lekker om naar te luisteren maar qua zang hadden we toch liever De Kevers gehoord. Nu ze toch aan het coveren waren, konden een nummer van The Byrds en eentje van Chuck Berry er ook nog bij.  Tijdens “Roll over Beethoven” klonk er onvervalst rock-‘n-roll en zagen we op de dansvloer enkele koppeltjes met de voeten van de grond komen. 

“In m’n hoofd” kreeg een geweldig mooie, extreem trage, parlando uitvoering, maar ging verloren in het rumoer van het staand publiek. Vooraan in de zaal werd er op één tegel gedanst, terwijl men aan de randen en meer naar achter gewoon begon bij te praten en daarbij probeerde boven de muziek uit te komen. Het gedrag van de laatste groep getuigde van weinig respect voor de uitvoerders en de mensen die wél wilden genieten van dit intieme nummer, maar dat heb je nu eenmaal wanneer de mensen met een drankje in de hand aan een tafeltje staan. Misschien had dit nummer beter tot zijn recht gekomen tijdens het eerste concert van de avond. 

Dan maar de sfeer opkrikken richting finale? “Zjoske schone meid” wist het publiek in ieder geval terug mee in de stemming te brengen. Die verdween echter als sneeuw voor de zon toen Raymond “You ain’t going nowhere” van Bob Dylan ging coveren. De country-blues vulde de Roma en Pieter van Bogaert mocht eindelijk zijn accordeon nog eens bovenhalen. Leander zorgde voor de vocale ondersteuning van zijn vader en zo kregen we een leuke cover te horen. Het dak van de Roma had echter niets te vrezen: het ging er in de verste verte nog niet af. 

Zelfs een finaal slotoffensief  tijdens “Liefde voor muziek” kon het dakgebinte niet in beweging krijgen. Het werd vlot meegedaan, maar leverde geen losgeslagen publiek meer op. Wie aandachtig luisterde, kon in de melodie op het einde een stukje van” When the Saints Go Marching In” horen. Het is altijd leuk om vast te stellen dat de muzikanten er zelf genoeg plezier aan beleven om een beetje te spelen met hun publiek. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:
Deel 1:

1. Ontevreden
2. Koffie en brood
3. Keinijg verliefd op haar
4. Moedertaal
5. Middenstand blues
6. Maria, Maria ik hou van jou
7. Twee meisjes
8. Lieve Sonja
9. Schandalig content
10. Omdat ik van je hou (met Tine Reymer)
11. Gelukkig zijn
12. Wat een fijne dag
13. Het verschil met mijn vriend Jan
14. Jouw liefde
15. Bonenstaak dans
16. Chachacha
17. Brussels by night
18. Machu Picchu
19. Meisjes (Warre Borgmans … en het publiek)

Deel 2:

1. Komaan met dat lijf
2. Coumba
3. L’étranger c’est mon ami
4. De Lucaskinowski
5. Intimiteit
6. Het gaat om ons
7. Je veux de l’amour
8. Ticket to ride
9. So you want to be a rock ‘n’ roll star
10. Roll over Beethoven
11. Vroeger was het beter
12. Vallen en opstaan
13. In m’n hoofd
14. Zjoske schone meid
15. Er gaat niks boven seks
16. You ain’t going nowhere
17. She loves you
18. Nu of nooit
19. Liefde voor muziek 

Bis:

1. Mama moet komen 

Raymond van het Groenewoud  (zang, toetsen en gitaar)

Leander van het Groenewoud  (zang, gitaar, toetsen en percussie)

Cesar Janssens (drums)

Mich Verbelen (bas)

Pieter van Bogaert (orgel en accordeon)

Carlo Nardozza (trompet)

Ansje De Groef (dwarsfluit)