Recensie Mad Professor en Prince Fatty

Prince Fatty en Mad Professor zijn twee dubproducers die zeker en vast niet nieuw in de oren klinken bij de reggae- en dubliefhebbers. Prince Fatty, afkomstig uit Londen, is al zo’n 25 jaar actief in de muziekwereld. Hij begon in de jaren ’90 als producer van verschillende artiesten zoals Blur, Gregory Isaacs, A Tribe Called Quest, Sugarhill Gang, Adrian Sherwood en zelfs Lily Allen. In 2005 verscheen zijn eerste album onder zijn eigen naam. Ondertussen heeft hij 8 albums op zijn palmares staan, waaronder enkele platen, samenwerkingen met The Mutant Hifi, Nostalgia 77 en Mungo’s Hi-Fi.

Binnenkort zal er een negende album verschijnen met niemand minder dan de legendarische producer Mad Professor. De man heeft een oneindige catalogus van albums en collaboraties op zijn naam staan. Zijn meest bekende werken zijn wellicht ‘Dub Me Crazy!!’ van 1982 en ‘No Protection’, wat een dubversie is van het Massive Attack album, ‘Protection’. 

Ondertussen is hij 60 jaar geworden en de man blijft maar albums uitbrengen aan de lopende band. Momenteel toert hij samen met Prince Fatty onder het concept ‘Dub Attack!’. De show kan gezien worden als een soort dubwedstrijd. Beide producers houden afzonderlijk een dubsessie van een uur. Wat zeker en vast vermeld moet worden, is dat beiden met originele analoge tapes mixen. Elk onderdeel van de opnames zoals bas, drums, gitaar enz. worden individueel naar hun mixtafel gestuurd. Op die manier kunnen ze live remixen en elk afzonderlijk onderdeel tot in het extreme laten echoën of overgieten met reverb. 

Prince Fatty warmt het publiek op met wat klassiekers. Heel zorgvuldig dubt hij de nummers, maar zonder al te extravagant gebruik van zijn effectpedalen. De eerste enthousiaste reacties bij het publiek volgen bij het spelen van Max Romeo’s ‘Chase The Devil’ of John Holt’s ‘Police In Helicopter’. Fatty speelt een gezellige set en nam eerder zijn rol op als opwarmer voor de Professor. 

Daar staat hij dan opeens, de Mad Professor. Met een groen lampje op zijn pet, spreekt hij het publiek aan. Zijn stem is vervormd en daardoor klinkt hij als een soort alien. Het enige wat we verstaan is ‘You’re now attuned to the Ariwa soundmachine.’ Meteen knalt hij er ‘Nice Up The Dance’ van Michigan & Smiley in. Door de superenthousiaste reactie van het publiek krijgt deze meteen een rewind en speelt hij de plaat opnieuw, maar met een andere vocal deze keer. 

De man haalt op dynamisch vlak alles uit de soundsystem die er staat. Zijn set klinkt veel voller en warmer dan die van Prince Fatty. Ook de echo’s vliegen ons langs de oren op de meest onverwachte momenten, wat een buitenaardse sfeer creëert. Hoogtepunten van zijn set zijn ongetwijfeld de jungleversie van Damian Marleys ‘Welcome To Jamrock’. Daarnaast laat hij tijdens Dawn Penns ‘No No No’ de tekst zingen door een dame uit het publiek, die het verbazingwekkend goed deed. Op het einde stond Fatty de Professor nog te hulp en gaven ze samen King Tubbys ‘Rockers Uptown’ een stevige dubbehandeling. 

Beiden gaven de dubliefhebbers waarvoor ze kwamen: een hypnose van basgedreven nummers, ondergedompeld in een zee van echo’s en reverb. Mad Professor was zonder twijfel de dubkampioen van de avond, al was het duidelijk een vriendschappelijke wedstrijd.  

<Elvin Vanzeebroeck>