Recensie Groundation

De Amerikaanse band Groundation uit Sonoma County, is een negenkoppige band die gevormd werd in 1998. De groep staat bekend om zijn fusion van reggae, dub en jazz. Alhoewel deze drie genres gecombineerd worden, kunnen ze toch beschouwd worden als een reggaeband. De teksten gaan over vrijheid en de strijd voor een liefhebbende maatschappij. Toch staat de band ook bekend voor hun uitgebreide live improvisaties, iets wat kenmerkend is voor jazz.

De term ‘Groundation’ komt van ‘Grounation Day’, een belangrijke feestdag binnen de Rastafaricultuur. De grootste invloed van de band is ongetwijfeld Bob Marley. De manier waarop vocalist Harrison Stafford zingt, doet denken aan Marley.

Hun negende album, ‘A Miracle’, verscheen vorig jaar op het Franse Soulbeats. Wellicht is dit ook de reden waarom Groundation zo populair is in Frankrijk. Tijdens hun Europese tournee treden ze er liefst 19 keer op. 

Het publiek zat al goed in de sfeer door het spetterende voorprogramma dat Nahko and Medicine for the People heeft geleverd. Het is wel opmerkelijk op welke manier de band reggae met jazz laat samensmelten in een heerlijke gerecht. Meestal beginnen de songs als reggae en komen de jazzelementen er steeds meer uit op het einde van het nummer. Dat wordt dan nog eens vaak verlengd met een hyperactieve jazzimprovisatie. 

Elk instrument speelt telkens afzonderlijk de hoofdrol tijdens de improvisatiestukken. Zo gaat keyboardspeler Marcus Urani als een gek tekeer bij het verlengde van ‘Head Strong’. Vliegensvlug speelt hij een uptempo stuk dat het publiek luidkeels laat krijsen.

We krijgen ook nog verbazingwekkende solo’s van trompettist David Chachere tijdens ‘We Free Again’ of de saxofoonsolo van Jason Robinson tijdens ‘Defender Of Beauty’. 

Wat Groundation live ook zeer sterk maakt, zijn de backingvocals van Kim Pommell en Sherida Sharpe. Beide dames zijn een ware energiebom op het podium. Hun vocals zijn vergelijkbaar met die van The I Threes, de zangeressen die The Wailers bijstonden tijdens hun optredens. Wanneer Pommell en Sharpe niet zingen, staan ze als gekken te dansen op de planken. 

Het unieke aan hun shows, de fusion met jazz, leek op het einde toch lichtjes een struikelblok te zijn voor de band. Het publiek leek steeds minder in de sfeer te geraken voor de uitgebreide improvisatiestukken. De meeste nummers duurden dan ook vaak meer dan 10 minuten. 

Maar na hun laatste nummer ‘Upon The Bridge’ werd de band door oorverdovend gebrul terug op het podium geroepen. Het bisnummer, dat een cover was van Marleys ‘Could You Be Loved’,was zonder twijfel een van de mooiste momenten van de avond. De mannen van Nahko and Medicine for the People vergezelden Groundation tijdens dit nummer en zongen luidkeels mee of bespeelden zelf een instrument. Dat zorgde voor een prachtig moment van harmonie. 

Wie er niet kon bij zijn in de Ancienne Belgique hoeft niet te treuren want begin juli staat Groundation terug op het podium van Couleur Café. 

<Elvin Vanzeebroeck> 

De setlist: 

1. Liberation Call
2. Head Strong
3. Riddem Hold Dem
4. We Free Again
5. Beating Heart
6. Jah Defend The Music
7. If I
8. Picture On The Wall
9. Battling Within
10. Music Is The Most High
11. Jah Jah Know
12. Defender Of Beauty
13. Daniel
14. Upon The Bridge 

Bis: 

1. Could You Be Loved (cover Bob Marley)