Recensie Daan

Voetgestamp in de Bourla tijdens het concert van Daan. Als het balkon, dat al jaren onderstut wordt om de zaak op zijn plaats te houden, het maar niet begeeft, denken we terwijl het publiek laaiend enthousiast reageert op een exquis optreden van Daan met hoogten én een minder moment (zo moest een nummer opnieuw ingezet worden). Maar dat ene mindere moment woog niet op tegenover de getoonde klasse tijdens de rest van de set. De zanger die het meeste bekendheid zal genieten door een instrumentaal nummer, was in zijn element in Antwerpen. Toen een fan hem erop wees dat al wie aan de rechterkant (vanuit het zichtpunt van Daan bekeken weliswaar) van het balkon zat, hem niet kon zien, antwoordde hij laconiek: “Dat is om politieke redenen. U had maar voor links moeten kiezen. Neen, de muziek is groter dan de man zelf” zo suste hij. Al moet gezegd dat Daan flair heeft, podiumuitstraling, en ja ook wat acteertalent (niet voor niets was ie in de schouwburg van het Toneelhuis te gast). En dat, dat wil je gewoon kunnen zien. De ironie spatte er wel vaker af tijdens het optreden maar hij eerde ook helden: Wim Mertens (Housewife toonde dat het een knap staaltje minimal music is), Icon had dan weer Johnny Cash in zich, Parfaits Mensonges ademde met zijn ingehouden sensualiteit (als een doek die op een trom het geluid wat dempen moet) Gainsbourg en Birkin uit, terwijl andere songs verwezen naar Joe Dassin (Marie-Jeanne) of zelfs Aznavour (J’en déduis que je t’aime).

Samen met Jean-François Assy (cello) en Isolde Lasoen (vibrafoon, drums, güiro, kabassa, shaker en buisklokken) toonde Daan zijn vele gedaantes in de statige schouwburg. Het concert, dat in deze bezetting een stuk klassieker aanvoelt, komt op die manier extra tot zijn recht. Zin voor theatraliteit bleek het trio al van bij de start te hebben. Het concert begon immers met gesloten brandscherm dat erg traag naar boven ging en de spot uiteindelijk op de zanger richtte terwijl het trio “Addicted” speelde. Assy speelde live cello en nam via zijn loop station verschillende loops op zodat de song gaandeweg muzikaal aan body won en we zo op den duur meerdere strijkers tegelijkertijd konden horen. Een minutieus werkje is dat waar perfecte timing cruciaal is. 

“Everglades” schreef Daan naar eigen zeggen toen ie gebeten werd door een krokodil in Florida. Isolde legt accenten met shaker, güiro, in combinatie met haar wat ijl, hoog gezang die etherisch aanvoelt terwijl de cellopartij van Assy het nummer van pit voorziet met dat gipsy-element in zich. Daan loofde het publiek om zijn applaus, fel, kort en krachtig en dus ook meteen gedaan: “dit geeft ons zelfvertrouwen.” grapte hij terwijl hij er nog een “Hoe zijn we hier anders geraakt?” aan toevoegde. Vibrafoon zet een eerste hoogtepunt van de avond in: “Fuel” terwijl de cello de song verder opbouwt en voor de versnelling zorgt. 

De ingehouden begeerte in “Parfaits mensonges”, de chemie tussen Lasoen en Stuyven, ze werkt nog steeds. Ook tussen Daan en zijn publiek is de verstandhouding opperbest. Solo speelt ie op piano “The player”. De man zingt het ook een stuk lager en trager toont ie zelf door het verschil met het wat opgefokte tempo van het origineel te laten horen. Een bezadigde zelfrelativerende Daan kregen we dus in de Bourla te zien. 

“Love” – rechttoe rechtaan – is dan weer naar eigen zeggen een van de weinige songs die ie schreef over de liefde. “Sell yourself” draagt ie op aan de kleine zelfstandige die hij zelf ook is, maar ook aan zijn moeder die in de zaal zit, die hem de kansen bood. Hét hoogtepunt van de avond is zonder twijfel een majestueus “Crawling from the wreck” over zij Alfa Romeo die hij eens op zijn dak geparkeerd heeft. Het jachtige, het opgejaagde zit ‘m al bij de start in het nummer in het tempo dat Assy aangeeft. Zowel hij op cello als Lasoen op vibrafoon tonen de snelheid waarop ze hun instrumenten kunnen bespelen, een hels ritme houden ze erop na en het geeft de song ook het karakter van een helse, opgefokte rit terwijl de wat engelachtige meerstemmige zang op het einde rust brengt. Een gelijkaardig thema zit in “Boire et conduire” terwijl de zanger aanraadt om niet te veel te drinken omdat er in Antwerpen “weinig marge is”. 

“Icon” klapt het publiek stevig mee. En Isolde Lasoen die mag enkele keren fluiten door haar headset microfoon.    Was “Housewife” al min of meer een eerbetoon aan Wim Mertens, die Daan blijkbaar inspireerde toen Mertens nog gedraaid werd op de radio, dan eindigt Daan door Aznavour te coveren met “J’en déduis que je t’aime” en voorziet hij de song door op een heerlijke manier wanhoop in zijn stem te leggen. 

Kortom: Daan is en blijft een rasperformer die vele stijlen aankan. Weinig artiesten in ons landje die zo’n veelzijdigheid aan de dag kunnen leggen trouwens. Waar blijft die grote filmrol? 

< Bert Hertogs > 

De setlist:

1. Addicted
2. Convertible chaos
3. Everglades
4. Appetite
5. Fuel
6. Parfaits mensonges
7. La crise
8. Palaistine
9. The player (solo)
10. Wounds and wine
11. Marie-Jeanne
12. Love
13. Sell yourself
14. Crawling from the wreck
15. Icon
16. Housewife
17. The mess

Bis 1:

1. Boire et conduire
2. Exes

Bis 2:

1. J’en déduis que je t’aime