Recensie Chris de Burgh

Op een doordeweekse dag in september, komt de Burgh in een doordeweekse outfit het podium op. Een gestreept hemdje, zwarte broek en leren jekker. De man staat zichzelf en vooral gewoon te wezen. Zijn muzikanten, die wel opgekleed waren, ook. Aan zijn rechterkant heeft hij een bijzettafeltje laten plaatsen. Daar staan enkele glazen met water op en een handdoek.

Heel ontspannen staan ze te musiceren vanaf het begin al. Tijdens ‘Missing you” duwt de Burgh zijn elektrische gitarist even naar voren zodat hij in de spotlights mag staan tijdens zijn gitaarsolo. Qua geluid en licht was de show van bij het begin verzorgd. We hebben nog maar zelden zo veel lichtscanners, ledschermen en dergelijke zien hangen in de Elisabethzaal. Deze productie had duidelijk kosten noch moeite gespaard. Verwend werd het publiek met een optreden dat maar liefst 3 uur duurde. De Burgh had ook enkele zinnen Nederlands ingestudeerd. “Goedenavond. Dankuwel. Ik ben blij hier te zijn. Antwerpen is de mooiste stad” zei hij. “What took you so long” roept iemand uit het publiek. Want inderdaad, het is weer een hele poos geleden dat de Burgh ons landje nog aandeed. Nu had hij alvast een goede reden om langs te komen. Eind vorig jaar verscheen zijn recentste album “Footsteps” dat vooral uit covers bestaat.

De Burgh vertelt ons nadat hij ook de Waalse bezoekers in het Frans had verwelkomd, dat hij eigenlijk maar 3 talen kent: “English, Spanish and Rubbish” zo grapte hij. Het publiek geraakt daardoor in no time ontdooid en klapt al tijdens “Sailing away” mee in de handen. Vocaal staat de Burgh er nog steeds. Moeiteloos haalt hij zijn hoge noten, al gaat hij in de ene song al wat vloeiender over naar zijn kopstem, dan in het andere.

Turn, turn, turn een cover van The Birds, dat op “Footsteps” staat, volgde. Maar het eerste hoogtepunt van de avond noteren we tijdens “Oh my brave hearts”. Het nummer wordt muzikaal neergelegd halverwege, waardoor de Burgh alles op alles zet om via zijn zang ritme in het nummer te houden. Ook hier noteren we sterk gitaarwerk naar het einde van het nummer. “Lady in red” roept iemand vervolgens als verzoeknummer. De Burgh doet aanvankelijk alsof hij dat nummer uit 1986 niet kent. Waarna hij gewoon zegt dat het te oud is om te spelen. Daarna covert hij “The long and winding road” dat volgens de Burgh van de hand is van een zekere John Lennon en Paul Mc Cartney. Hij zegt dat op een toon alsof hij verwacht dat niemand in het publiek die laatste twee namen kent. Ja, toegegeven, de man heeft een fijn gevoel voor humor.

Helaas beleven we dan de grootste uitschuiver van het optreden: “Without you”, oorspronkelijk van Badfinger, maar zowat iedereen kent het tegenwoordig in de versie van Mariah Carey. De Burgh probeerde het nummer terug naar zijn rockroots te brengen wat op zich verdienstelijk is. Helaas legde hij iets teveel pathos in het nummer en stond hij behoorlijk statisch achter zijn microfoon. Beide zaken kloppen niet echt en dus hadden we het gevoel even naar een (weliswaar betere) Idoolauditie te kijken of in een karaokebar te zitten. Gelukkig zette een sterke versie van “The mirror of the soul” deze scheve situatie recht. Het lied gaat over een klooster in Frankrijk dat op zoek is naar geld. Op een dag komt er een diamant uit de hemel. Het nummer begint rustig met een monnikenkoor dat uit de synthesizer getoverd wordt. Daarna volgt percussie, orgel en maken de drum en gitaren dat het nummer aanzwelt tot iets solide. “American pie” wordt aangevraagd. “Really?” antwoordt een verbaasde de Burgh. Het nummer staat niet op de set, maar de Ier zet het toch alleen aan zijn elektrische gitaar in. Zijn bandleden volgen. Daarna zingt hij heel kort de refreinen uit “Give a little bit” en “Dreamer”. En dat om John Helliwell aan te kondigen, de saxofonist van Supertramp destijds, die tijdens “Leather on my shoes” de saxofoonpartij voor zijn rekening nam.

Muzikaal serveert de Burgh in deel twee heel wat straffere kost dan het eerder matige eerste deel. In een akoestische setting brengt de band met piano en conga’s een mooie versie van Bob Dylan’s “All along the watchtower”. Bloedmooi is “love of the heart divine”, een song over tienerliefde in 1914, net voor het uitbreken van WO I.

“Moonlight and wodka” vraagt om een act rond de song. Een stagehand die verkleed is als kelner mag de heren op het podium een glas wodka serveren. We noteren een accordeonsolo en een leuke interactie tussen de congaspeler en de Burgh die zijn band vervolgens met veel humor voorstelt. De drummer en zichzelf beschrijft hij als “international sex gods”. Het publiek begint nu verschillende nummers door elkaar te roepen. Dat “I’m counting on you” werd aangevraagd, daar verschiet de Burgh van. Hij zet het even in, merkt dat het te lang geleden is, excuseert zich dat hij er terug op moet oefenen, maar speelt wel verder tot net voorbij het refrein. Stond “Last thing on my mind” nog op de set, dan veranderde de Burgh dat in “Sailor” dat hem werd gevraagd te spelen door enkele fans uit Parijs die ook in Antwerpen van de partij waren.

De Burgh past zijn set dus aan op basis van de info die hij van het publiek krijgt. Dat zorgt voor interactie, houdt het fris voor de Burgh en het publiek voelt zich erkend in zijn rol. “Borderline” brengt hij solo aan piano. Tijdens het nummer gaat de Burgh ontzettend hoog. Meezingen doet iedereen tijdens “Spaceman” en “Where peaceful waters flow”. In dat laatste nummer smokkelt de Burgh enkele lijntjes van “Lady in red” in. Dat is de voorbode voor het ganse nummer dat hij met zijn volledige band speelt. De Ier duikt het publiek in, kust vrouwen, geeft extra aandacht aan die vrouwen die iets roods aanhebben en slowt met hen wang tegen wang. Je zou bijna vermoeden dat heel wat vrouwen in het publiek speciaal iets roods hebben aangedaan die avond want die kleur leek wel alomtegenwoordig.

Dan speelt de band nog iets strakker en luider waardoor het publiek gaat rechtstaan en begint te dansen op de ritmes van Africa van Toto. De Burgh doet dit nummer alvast alle eer aan. Bij “Making the perfect man” komt de saxofonist erbij. Daarna gaat het snel, zeer snel. Nummers volgen elkaar vlotjes op. Het is ondertussen al tegen elven wanneer we een medley horen. De Burgh laat Bal masque en Ship to shore in elkaar voortvloeien.

“Ik kan 6u spelen” weet de Burgh. “Volgende keer nemen jullie maar ineens jullie pyjama en sandwiches mee” zo zegt ie. Als laatste toegift volgt “Footsteps” waarbij een op afstand bediende vliegende en verlichte wereldbol door de zaal zoeft.

Sterk optreden van een man die zichzelf trouw blijft en geen capsones heeft. Op zich is dat al een verdienste voor iemand die meer dan 40 miljoen albums verkocht heeft.

< Bert Hertogs >


De setlist:

Deel 1:

Met band:

1. Last night
2. Missing you
3. Sailing away
4. Turn, turn, turn
5. Oh my brave hearts
6. The long and winding road
7. Without you
8. The mirror of the soul
9. Leather on my Shoes

Deel 2:

Akoestisch:
10. All along the watchtower
11. Love of the heart divine
12. Moonlight and wodka

Chris de Burgh solo:

13. Borderline
14. Sailor
15. Spaceman
16. Where peaceful waters flow

Met band:

17. Lady in red
18. Africa
19. Making the perfect man
20. The words I love you
21. Medley: Bal masque/Ship to shore
22. Say goodbye to it all
23. Don’t pay the ferryman
24. High on emotion

Bis:

25. The snows of New York
26. Footsteps