Recensie Chanson Une belle histoire

Borgerhout werd voor één avond het Parijs van Vlaanderen en De Roma kreeg even de allures van het legendarische L’Olympia, waar de grootsten uit het Franse chanson ooit op het podium stonden. In deze setting nam begenadigd verteller Bart Van Loo ons mee op een reis door de geschiedenis van het Franse lied waar iedereen schijnbaar met iedereen verbonden was. Het werd een boeiende voorstelling over belangrijke keerpunten en vol van petit histoires en leuke weetjes. Wist u bijvoorbeeld dat de Engelse koningin haar volkslied te danken heeft aan een pijnlijk anaal probleem van Lodewijk XIV? Of dat een verlichtingsprobleem in de douche niet alleen fataal was voor Claude François, maar ook het einde betekende van het tijdperk waarin het Frans chanson over de grenzen bekend werd? Deze geschiedenisles werd tussendoor muzikaal geïllustreerd door Eddy et Les Vedettes. Hierbij leverde frontman Frank Mercelis geweldige versies af van onder andere “Comme d’habitude”, “Et maintenant”, “Il n’y a pas d’amour heureux” en “La ville s’endormait”.

Het had eigenlijk de afsluiter moeten worden van een lange reeks, maar omwille van het enorme succes werd er later deze maand op de valreep toch nog een extra voorstelling van “Chanson, une belle histoire” ingepland. Het is de tol van de roem. Bart Van Loo en Eddy et Les Vedettes leverden dan ook een geweldig entertainende voorstelling af. Zelden zagen we zo een gepassioneerd verteller aan het werk als Bart. De liefde voor het Franse lied zat hem duidelijk in het bloed en waar zijn hart van vol was, liep zijn mond van over. Combineer dit met een bijna encyclopedische kennis, een heerlijk gevoel voor humor en een geweldig beeldig taalgebruik en je kreeg een show waarbij het publiek aan de lippen van de verteller hing. Kan je poëtischer vertellen dat het een mooie dag is dan met: “De zon fonkelt aan de hemel als een badkuip vol gebroken spiegels.”?

Het principe van deze show was eenvoudig, maar doeltreffend. Bart Van Loo nam zijn publiek in gedachten mee terug in de tijd naar Parijs om er de verhalen achter een schare bekende liedjes te brengen. Al snel bleken alle grote idolen uit de gouden tijd wel met elkaar gelinkt te zijn en naadloos gingen we van France Gall, over Claude François en Edith Piaf naar Yves Montand. Politieke geschiedenis mengde zich met karakterschetsen van grote artiesten. Steeds vertelde Bart Van Loo het verhaal alsof hij zelf mee op de trein zat toen Charles Trenet “La mer” schreef of mee in het kamertje in Straatsburg over de schouder zat mee te kijken toen Claude Joseph Rouget de Lisle de “Marseillaise” schreef. Dit boeiende college werd dan af en toe onderbroken door Eddy et Les Vedettes die tussendoor de fragmenten brachten uit de liedjes die Bart aanhaalde. Zo kregen we niet alleen een boeiend verhaal, maar ook nog een muzikaal erg interessante voorstelling.

Bij “Sous le ciel de Paris” volstond het dat toetsenist Jeroen Tilkin zijn accordeon nam en enkele noten begon te spelen en het publiek neuriede al vlot mee. Ook “La vie en rose” werd vlot herkend en de lalalala weerklonk al snel door de Roma. Het publiek had gelukkig de hint van Frank Mercelis goed begrepen en deed, zoals gevraagd, haar bijdrage in het Frans. Dat ze ook “Et maintenant” na drie noten al wisten mee te zingen, was dus niet te verwachten. Maar ere wie ere toekomt: hier was het toch vooral Frank Mercelis die de show stal. Zijn stem klonk diep, vol en met veel gevoel. Naarmate het nummer vorderde, zwol niet alleen de klank van zijn band aan, maar voelden we ook meer power in zijn stem komen. De extra waardering van het publiek op het einde liet er geen twijfel over bestaan: zij hadden net zo erg genoten als wij. “Comme d’habitude” werd op dezelfde leest geschoeid met een al even groot succes.

Soms mocht het ook even net iets anders zijn. Zo klonk het normaal erg lichte “Les sucettes” van France Gall plots als een crooner-klassieker. Of wat dacht u van een reggae-uitvoering van de “Marseillaise”? Toegegeven: ze haalden de mosterd bij Serge Gainsbourg, maar het klonk wel geweldig leuk. Bij “Je t’ aime moi non plus” volstond het dat Frank professioneel in de microfoon stond te kreunen om de juiste sfeer op te roepen. Hij had duidelijk veel ervaring, want het kwam er met zo’n gemak uit dat we hem misschien nog zouden kunnen verdenken van hijgtelefoons.

“Chanson, une belle histoire” bracht uiteraard een hele reeks overbekende nummers, maar soms verlieten Bart Van Loo en Eddy et Les Vedettes de plat gewandelde paden om toch even de horizonten te verbreden. Zo mochten we kennis maken met “Il n’y a pas d’amour heureux”. Oorspronkelijk was het een gedicht dat in 1946 door Louis Aragon werd neergeschreven. Maar het werd pas echt bekend toen Georges Brassens het op muziek zette en uitbracht. Bart Oostindie zette het nummer zacht in op elektrische gitaar en instrumentaal bleef het lied erg sober. De tekst werd door Frank Mercelis parlando warm over de muziek gelegd. Met zulks een uitvoering kreeg de tekst de volle aandacht die het verdiende.

Dit was ook het geval bij “La ville s’endormait “ van Jacques Brel. Deze song was ons tot nu toe nog onbekend, maar het was Barts absolute nummer één van mooiste Franse liedjes ooit. Het was een erg traag lied waarbij de pianopartij van Jeroen Tilkin vrij sober klonk. De contrabas van Seba Thomé gaf de muziek nog net een extra donkere toets mee. De stem van Frank Mercelis klonk diep en hield een beetje het midden tussen Gilbert Bécaud en Claude François. Toen de melodie naar het einde toe in kracht toenam, hoorden we ook de colère en de frustratie die in de tekst zat, doorklinken in zijn stem. We begrepen plots waarom Bart Van Loo dit zo een geweldig nummer vond.

Ondertussen liep het zo stilaan naar het einde van deze lange voorstelling. Bart vertelde het verhaal van hoe Cloclo tragisch om het leven kwam op de dag dat zijn single “Alexandrie Alexandra” aan het publiek zou voorgesteld worden. De “Ha” uit dit nummer werd uitgeroepen tot cultureel erfgoed van Frankrijk én het publiek werd vertrouwd gemaakt met de geïnstitutionaliseerde gebaren die bij deze kreet hoorden. Men was er helemaal klaar voor maar … deze hit werd niet gespeeld. In ruil mocht het publiek meehuilen om de ondergang van het Franse chanson tijdens “Aline”.

En omdat je een voorstelling best niet in mineur afsluit, gooiden Eddy et Les Vedettes er nog een stevige Potpourri van Franse hits tegenaan. De zaal mocht uit volle borst meezingen en ook op het podium was er een feestje los gebroken. De sfeer zat er goed in en omdat het publiek zo enthousiast was, gooiden ze er nog een laatste nummer tegenaan. De voorwaarde was wel dat iedereen de juiste choreografie mee ging doen. En ja, u raadt het al: het werd dan toch nog “Alexandrie Alexandra” van ons aller Claude François. Het was best grappig om vanop het balkon te zien hoe op de parterre de “Ha” vol vuur werd meegedaan.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Sultans of swing (Dire Straits)
2. Je l’aime a mourir (Francis Cabrel)
3. Bruxelles (Jacques Brel)
4. Sous le ciel de Paris (Yves Montand)
5. Sacré Charlemagne (France Gall)
6. Poupée de cire, poupée de son (France Gall)
7. Les sucettes (France Gall)
8. Comme d’habitude (Claude François)
9. Grand Dieu sauve le roi
10. Il n’y a pas d’amour heureux (Georges Brassens)
11. Marseillaise (traditioneel / Serge Gainsbourg)
12. La Bohème (Charles Aznavour)
13. La mer (Charles Trenet)
14. La vie en rose (Edith Piaf)
15. Les feuilles mortes (Yves Montand)
16. Milord (Edith Piaf)
17. La Foule (Edith Piaf) 

1. Et maintenant (Gilbert Bécaud)
2. Nathalie (Gilbert Bécaud)
3. Les Champs-Elysées (Joe Dassin)
4. Tous les garçons et les filles (Francoise Hardy)
5. Paris s’éveille (Jacques Dutronc)
6. Je t’ aime moi non plus (Jane Birkin et Serge Gainsbourg)
7. Une belle histoire (Michel Fugain)
8. Route nationale 7 (Charles Trenet)
9. La ville s’endormait (Jacques Brel)
10. Aline (Christophe)
11. Potpourri van Frans chanson
12. Alexandrie Alexandra (Claude François) 

Bezetting

Bart Van Loo – woord/verteller
Frank Mercelis – zang, gitaar
Bart Oostindie – gitaar
Jeroen Tilkin – toetsen, zang
Seba Thomé – bas
Frank Vanweddingen – drums