Recensie Coasts

Coasts is een zestal testosteronbommen dat vrolijke indiepop brengt. Enkele maanden geleden stond de band in het voorprogramma van Muse in de grote zaal van AB. Nu kreeg Coasts de kans om een kleinere club te laten vollopen. De groep bracht een opgewekte, springerige set van vijftien nummers met maar één rustpauze. Vocaal was alles niet altijd even sterk maar door de hoge meezingbaarheid van de muziek, is het duidelijk dat deze band klaar is om festivalweides te laten vollopen.

Coasts werd in 2011 opgericht in Bristol. De groep bestaat uit vijf mannen: Chris Caines (zang), Liam Willford (gitaar), James Gamage (bas), David Goulbourn (keyboard) en Ben Street (drum). Live wordt de band bijgestaan door een extra gitarist. De groep bracht al verschillende singles uit, met één grote hit: “Oceans”. Het nummer stond bij de meest gedraaide platen van Studio Brussel en is de grootste reden voor het bescheiden succes van Coasts. Eind januari 2016 bracht de band hun debuutalbum uit en dat werd voorgesteld in AB Club.

Coasts start met het frisse “Wallow” dat meteen enkele bombastische gitaren bevat. Niet veel later, bij “Your Soul”, duiken er exotische geluiden op. Het lijkt alsof dit concert op een strand wordt gespeeld en iedereen een cocktail in de hand heeft. Het duurt niet lang voor iedereen beweegt. De band houdt er rekening mee en speelt meteen één van hun recentste singles “Modern Love“. Het meezingbare refrein is iets waar de band erg goed in is. Bij ieder nummer dat passeert, kan het refrein uitbundig worden meegezongen. Het zijn catchy nummers die iedereen aanspreken.

Het publiek bestaat voornamelijk uit meisjes. De zes mannen op het podium maken duidelijk waarom dit zo is. Weelderige haardossen, een lederen jasje bij de frontman, een t-shirtloze drummer en gouden kettingen bij de rest van de bandleden: echte vrouwenmagneten. Het kon evengoed een boysband zoals One Direction zijn. Een ode aan Londen: “Golden City“ is eerder een oninteressante lofzang voor zo‘n bruisende stad. De nummers van Coasts beginnen telkens zeer minimaal met een rustige intro dat uitmondt in een samenspel van verschillende gitaren en synths met de basdrum als leidraad. Wanneer een song eens niet bombastisch of groots klinkt, maakt de band gebruik van een dansbaar geluid. Coasts heeft duidelijk van alle walletjes gegeten en maakt er handig gebruik van.

De groep heeft ervaring met optreden en weet dat na al die energie een rustpauze moet komen. “Lion“ is een kalme ballad met een elektronische ondertoon. Na dat rustpunt serveert Coasts tropische pop met “Tonight“, waarna iedereen weer aan het dansen gaat. Bij “Wash Away“ lijkt het alsof Chris Caines de lage noten niet goed aankan. De technicus zet de instrumenten bewust wat luider om zo de stem wat te verbloemen. De band laat de toeschouwers vervolgens voor het eerst gezamenlijk meeklappen. Bij dit soort muziek is het niet zo belangrijk om een zuivere stem te hebben, het publiek wil gewoon dansen. Bij de hoge tonen zingt Caines wel zeer strak. “We’ll never be tamed“ zingt Chris Caines bij “Wolves“ en dat klopt ook. De band staat ingetogen en zonder frivoliteit op het podium. Coasts brengt muziek op de manier dat ze het zelf willen: simpel en dansbaar. De bandleden bewegen wel mee, maar daar blijft het bij. Het creëert een mystiek sfeertje dat tegelijk een immens geluid voortbrengt dat zomaar stadions kan vullen. Wanneer tot slot hun grote hit “Oceans“ uitbundig wordt meegezongen, weet iedereen dat dit met de rest van hun oeuvre ook kan. Coasts bewijst in de AB dat ze groots maar bescheiden zijn. Langzaam timmert de band uit Bristol met aanstekelijke, onvervalste en tropische indiepop een weg naar de reusachtige stadia.

< Niels Bruwier >

De setlist:

1. Wallow
2. Your Soul
3. Modern Love
4. As Long As I Need You
5. Golden city
6. You
7. Stay
8. Let Go
9. Lion
10. Tonight
11. Wash Away
12. Wolves
13. A rush of blood
14. Stone
15. Oceans