Recensie Clouseau Danst

Met “Clouseau danst” heeft Clouseau zijn jongste, ondertussen twaalfde plaat uit. Vrij logisch dat daar een tour aan gekoppeld werd. Maar de broers Wauters maken de titel van hun plaat niet waar. Integendeel, hoe funky sommige nummers ook mogen klinken, het publiek gaat er gewoon bij zitten in de Stadsschouwburg van Antwerpen. De reden: Clouseau refereert muzikaal te veel naar de jaren ’70 in hun nieuwe nummers die vol clichématige riffs zitten. Daardoor klinken de nieuwe nummers gek genoeg erg “oud” en staan ze haaks op de rest van hun catalogus. Los daarvan bracht Clouseau een erg routineus, te berekend, te afgemeten optreden in Antwerpen waar nauwelijks plaats was voor avontuur.

Clouseau start het optreden al erg vreemd en brengt voor de gelegenheid “Over Morgen” als opener. “We dachten dat dit wel op zijn plaats was.” vertelt Koen Wauters achteraf die daarmee verwijst naar de recente gebeurtenissen in ons land: de aanslagen in Brussel en Zaventem. Clouseau heeft er nooit aan getwijfeld dat het concert moest doorgaan omdat het belangrijk is dat mensen de draad terug oppikken. Het valt op dat “Over Morgen” niet in de normale set zit. De afregeling van de klank is nog lang niet je dat, en er zit wel ontzettend veel bas in de stem van de frontman. Ook bij Droomscenario valt een luide basgitaar op terwijl Wauters zelf soms moeite heeft met de toon te vinden en houden.  In “Geluk” wordt zijn zang letterlijk overstemd door de band en de vier blazers (twee trompetten, een trombone en een sax) van The Heavy Horns.

Te berekend  

Op “Over Morgen” na heeft Clouseau een standaardset mee onder de arm. Zeker, het zorgt ervoor dat alles zo goed als geolied verloopt. Maar het zorgt er ook voor dat de band erg berekend, te afgemeten, en ja zelfs voorspelbaar overkomt. Zo levert de groep een zelfs bij momenten behoorlijk saai – ja, we hebben niet zelden zitten geeuwen - optreden af omdat er simpelweg weinig te ontdekken valt. Zelfs de zoveelste black out van Koen Wauters, die alweer zijn tekst kwijt is, dit keer bij “De wereld is van mij”, komt op den duur ingecalculeerd over. Het aantal optredens voor televisie en publiek dat ie ondertussen de afgelopen jaren deed, waarbij hij zijn tekst kwijt geraakt, valt ondertussen niet meer bij te houden. Het moet zijn dat het bij de show hoort net zoals veel solo vrouwen het niet kunnen laten om wel eens een traan weg te pinken tijdens een optreden (kijk naar Mylène Farmer, en nog zo veel andere,…) Zo niet, moet Clouseau overwegen om met een autocue te werken. Dat doen bands en artiesten op leeftijd ook.

Aan de deur van de Stadsschouwburg van Antwerpen mocht er dan wel verhoogde controle zijn na de terreuraanslagen die ons land gekend heeft, blijkbaar was security in de zaal overbodig. Dat was dan zonder een vrouwelijke fan gerekend die tijdens “Geluk” zo maar het podium op sprong en haar lijf tegen dat van de frontman van Clouseau aanschurkte. “Als iedereen het podium opgaat wanneer ik een teken doe…” zei hij toen ze terug naar haar plaats ging. Het was een van de bitter weinig spontane momenten in de show op “Ik, jij, hij of zij” na waarbij Herman Cambré een aanslag pleegde op Koen Wauters door zijn drumstick in zijn richting te gooien, en daarna deed alsof zijn neus bloedde. Wauters zelf speelde dan weer verstoppertje achter het rode doek van de schouwburg links, wat een leuk spel opleverde tussen hem en de mannen van de volgspots. Maar dan hebben we het zowat gehad.

Passieloze passie

Dat Clouseau lang niet altijd arrangementen op niveau brengt, werd pijnlijk duidelijk tijdens een akoestisch moment met “Ik denk aan jou” en “Passie” die uitsluitend begeleid worden door de toetsen van Kris Wauters en Hans Francken.  Koen Wauters die nochtans zelf Passie heeft geschreven, bracht het nummer te weinig doorleefd. Zowat elk gevoel was uit het nummer gehaald zodat een platte singalong versie die meegekeeld werd door het publiek overbleef. Een deel van het publiek begon zelfs het ritme te klappen. Dan moet je je als artiest toch vragen durven stellen, lijkt ons. Eric Clapton koos een hele tijd terug ervoor om “Tears in heaven” niet meer live te brengen omdat hij door het te vaak live te moeten zingen, het oorspronkelijke gevoel van de song (die over het verlies van zijn zoontje gaat) niet meer voldoende voelde, en niet meet wist over te brengen. Het zou Clouseau sieren mocht de band zo’n gewetensonderzoek ook even doen bij sommige van hun songs.  De tweede synthpartij van Francken tijdens “Domino” bracht dan weer een geluid voort dat doet denken aan pianisten die seniorennamiddagen komen opluisteren en de zang voor hun eigen rekening nemen. Het niveau van Café Jozef aan het Astridplein in Antwerpen , quoi.

Trapje hoger

Zeker, lang niet alle nummers waren muzikaal aan de platte kant. Maar het duurde wel erg lang, tot Shaken & Grooven met trompet-en gitaarsolo eer de band ein-de-lijk een trapje hoger begon te spelen en voor een rijk arrangement koos.  Ook “Oh ja” met een dialoog tussen de bongo’s van Frank Michiels en de drums van Herman Cambré waarna de blazers en de gitaren het laken naar zich mochten toetrekken, deden ons even opleven. Enkele seconden was er dus sprake van wat opwinding bij ons. Maar die opwinding werd al snel de kiem in gesmoord. In “Swentibold” werd “Paola” ondertussen door “Mathilde” vervangen in Koens tekst, merkten we. “Lustobject”, zo’n nummer dat eigenlijk tot dansen zou moeten aanzetten, was een van de vele voorbeelden,  hier zelfs naar het einde van de set toe, dat het tegenovergestelde bereikte van wat Clouseau eigenlijk wou bereiken met de plaat: het publiek ging gewoon zitten.

Clouseau moest het dus vooral hebben van zijn grote klassiekers, die de band vooral opspaarde voor zijn finale. “Geef het op” zorgde voor uitbundige reacties en klapten de fans stevig mee. Maar vooral: Koen Wauters liet het podiumbeest in zich los en die split jump op het einde maakte het helemaal af. “Anne” liet ie dan weer voor een stuk aan de toeschouwers en één man vooraan het publiek over die hij zijn micro gaf. “Kent u ook de tweede strofe?” vroeg hij hem, waarvoor die helaas moest passen. Opnieuw moet Clouseau het vooral hebben van The Heavy Horns die de sound van het nummer opentrekken en daardoor de groep een rijkere klank bezorgen.  “Vonken & vuur” met zijn vals einde dat het publiek extra oppookt, zorgt ervoor dat afsluiter “De tegenpartij” in pole position kan starten.

Maar net dat: vonken en vuur, passie, avontuur, plaats voor écht musiceren, het moment pakken, jammen, (langer) soleren, freewheelen, … dat misten we niet zelden in deze erg cleane, te afgemeten, te berekende, soms zelfs platte set van Clouseau.   

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Over Morgen
2. Droomscenario
3. Geluk
4. Honger
5. Swentibold
6. Proefcontract
7. Nobelprijs
8. Adem
9. Zin Om Te Bewegen
10. Shaken & Grooven
11. Ik Denk Aan Jou
12. Passie
13. Vogel Voor De Kat
14. De Wereld Is Van Mij
15. Oh Ja
16. Domino
17. Wispelturig
18. Oogcontact
19. Lustobject
20. Ik, Jij, Hij of Zij
21. Geef Het Op
22. Anne
23. Vonken & Vuur
24. De Tegenpartij

Bis:

1. Tijd Om Te Leven
2. En Dans