Recensie Meatbodies | Paaspop 2016

Meatbodies speelde slechts een half uur op Paaspop. In die tijd wist het alles en iedereen te verbrijzelen. Het begon met wanorde bij “Disorder” en werd doorheen het volledige concert doorgetrokken met een groezelig samenspel van gitaren en drums. Chad Ubovich heeft een angstaanjagende stem en ziet er uit als een kwaadaardige geest. Deze boosheid stopt hij in de nummers van Meatbodies waardoor het volledige publiek van begin tot eind schudde met het hoofd van opwinding. Meatbodies lust het vlees graag rauw.

Meatbodies is het project van Chad Ubovich uit Los Angeles. In 2014 kwam de naamloze debuutplaat van dit drietal uit. Chad Ubovich is goed bevriend met Ty Segall en Mikal Cronin die de Californische garagescene uitdragen. Diezelfde Ty Segall heeft zelfs een band (Fuzz) met Chad op de basgitaar. Meatbodies gaat rechtdoor en speelt met fijne riffen waardoor de garagerock een metalinvloed krijgt. De nieuwe plaat van Meatbodies is gepland voor dit najaar maar eerst touren ze doorheen Europa.

Meatbodies gaat meteen stevig te keer. Door met “Disorder“ te beginnen, gevolgd door “Mountain”, gaat het concert als een pijl van start. Iedereen weet direct wat ze kunnen verwachten: veel riffs, vette solo‘s en volle gitaren. Elk gaatje dat dicht kan, arrangeert de band vol waardoor de sound erg vet klinkt. Tijd om te rusten, is er bijna niet. De snelheid waarmee de groep vooruit gaat, is niet te houden. Het is alsof een kudde paarden in volle galop op het podium passeert. Zware gitaren, strakke riffs en vooral de schreeuw van Chad Ubovich zorgen voor een unieke ervaring.

De muzikanten van Meatbodies zijn erg energiek en springen bij ieder fuzzy nummer weg en weer. Tegelijk zijn ze erg speels en lopen ze soms achter elkaar aan. De riffs die de band voortbrengt, zouden zomaar van een metalband als Black Sabbath kunnen komen, maar dan met een hedendaags streepje vuiligheid. Meatbodies zorgt ook voor rust in de nummers door telkens een atmosferisch stukje gitaar te brengen vooraleer ze alles geven. Dit is het geval bij “Off’ waarbij de tent even tot rust komt om daarna weer het volledige lijf in de strijd te gooien. Bij “Valley Girl“ toont de groep uit Los Angeles de zonnige kant van hun muziek. Even lijkt het alsof Paaspop op een strand plaatsvindt maar ook dit overspoelt de groep door donkere gitaren aan het eind. Doordat de nummers zo scherp en snedig zijn, duren de songs minder lang. Dit heeft gevolgen voor de lengte van de set. Voor hij goed en wel begint, loopt hij al op zijn eind. Meatbodies doet nog een laatste inspanning en haalt hun smerige gitaren voor een laatste keer boven. Het publiek blijft verweesd achter en snakt naar meer maar dat komt er niet. Kort maar krachtig neemt Meatbodies heel letterlijk. 

< Niels Bruwier >