Recensie Marcus Miller

Met Marcus Miller kreeg de basgitaar voor een keer een ereplaatsje op het podium. Een zwoele en sensuele saxofoon, een gevoelig en swingend keyboard en rustige ritmische drums maakten de gitaar van Miller compleet. Er hing een ontspannen sfeertje . Mensen liepen af en aan, maar bleven wel geboeid luisteren naar het kwartet dat zich helemaal gaf vooraan op het podium. In het begin duurden de nummers soms iets te lang, maar al gauw mochten ze nog langer duren. Funky jazz werd afgewisseld met rustige emotie. De mensen kwamen en kregen wat ze wilden.

Marcus Miller is een echte muzikale duizendpoot. Op 13 jarige leeftijd speelde hij al piano, klarinet en basgitaar en begon hij ook al zelf muziekstukken te maken. Op zijn 15 speelde hij mee in verschillende bands in New York. De man uit Brooklyn bracht in 1984 zijn eerst plaat uit ‘Suddenly’ waarna er nog vele volgden. Miller mocht samenwerken met de groten der jazz zoals Aretha Franklin, Roberta Flack en Grover Washington jr. In 1986 maakte hij voor jazz-legende Miles Davis het nummer ‘Tutu’. Twee Grammy’s mocht Miller al in ontvangst nemen en ook dit jaar was hij weer genomineerd voor ‘Best Contemporary Instrumental Album’ met zijn jongste album ‘Afrodeezia’ dat vorig jaar uitkwam. Marcus Miller ademt jazz, fusion, rhythm-and-blues en funk.

Zoals het hoort bij legendes moet het publiek twintig minuten wachten op Marcus Miller. Al swingend en lachend bestijgt hij het podium. Meteen haalt Miller zijn basgitaar boven. De rest van de groep volgt. We hebben Brett Williams op de keyboards, Alex Han op de sax en Alex Bailey op de drums. Het kwartet begint rustig en het publiek zit vol verwachtingen. Miller begroet zijn publiek. ‘How is everybody doing? The next song is called Hylife.’ Het tempo wordt opgedreven en zomerse klanken laten het zonnetje schijnen in Het Depot. ‘B‘s River‘ wordt ingezet op een houten gitaar waaruit een ruwere klank komt en, in combinatie met de zachte drums, een mysterieus geluid produceert. Het doet een beetje denken aan ‘Colors of The Wind’ uit de film Pocahontas, maar dan in een funky jasje.

De muziek wordt daarna even stop gezet en de man uit Brooklyn geeft wat uitleg over hoe zijn nieuwste album ‘Afrodeezia’ tot stand is gekomen. Hoewel zijn stem een hypnotiserende werking heeft, krijgen we na dat praatje last van swingende benen wanneer een cover van ‘Papa Was A Rolling Stone’ van The Temptations door de zaal galmt. De vettige funk zorgt voor een enthousiast publiek. Daarna volgt een nummer dat hij vroeger altijd samen met Miles Davies deed. ‘It’s a very simple melody’, maar zo makkelijk lijkt het nummer ‘Jean Pierre’ niet. Het volgende moment wordt het even stil in de zaal wanneer Miller het heeft over de slaventijd. Een slavenhuis dat hij tijdens één van zijn reizen bezocht, vormt de inspiratiebron voor het volgende lied. Na de ontroerende toespraak, krijgt de man een groot applaus waarna een emotioneel nummer volgt. Een tijdje later laat Miller zijn gitaar voor wat het is en swingt hij rond over het podium. Hij waagt zich even aan de drums samen met drummer Alex Bailey. Het concert eindigt met een mooi en magisch moment van keyboardspeler Brett Williams. De mannen nemen al buigend hun applaus in ontvangst, maar zoals verwacht verschijnt het viertal al weer snel voor een bisronde. Een mix van de nummers ‘Cherokee’, ‘Blast’ en ‘Frakenstein’ met rock, funk en jazz is wat het publiek krijgt en daar zijn ze duidelijk tevreden mee want met een staande ovatie wordt het concert verdiend afgerond.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Panther
2. Hylife
3. B’s River
4. Papa Was A Rolling Stone (cover The Undisputed Truth)
5. Jean-Pierre (cover Miles Davis)
6. Gorée
7. Son of Macbeth

Bis:

1. Cherokee (cover Ray Price)
2. Blast
3. Frankenstein (cover The Edgar Winter Group)