Recensie Hooverphonic

Hooverphonic had een goed gevuld podium. Met zeventien waren ze. Een strijkersorkest, drums, een  keyboard, twee zangeressen, een zanger/gitarist en natuurlijk Raymond Geerts en Alex Callier zelf. Het werd een Hooverphonic waardig optreden met hier en daar aangename verrassingen, maar ook verlangens naar die oude stemmen. Het enige minpunt aan de show was de locatie. Hooverphonic hoorde niet echt thuis op de wei van Gladiolen. Dat merkte je ook aan het babbelende publiek dat rustig van hun drankjes aan het genieten was en maar met een half oor luisterde, tot ergernis van Callier. Zeker als afsluiter van een festival dat toch meer neigt naar een dansfestival, stonden ze hier niet echt op hun plaats.

Hooverphonic is ondertussen een gevestigde waarde in het Belgische muzieklandschap. Hun wortels dateren al van 1995 waarna hun carrière als een sneltrein omhoog reed. Een jaar later brengen ze hun eerste album ‘A New Stereophonic Sound Spectacular’ uit waarvan de single ‘2 Wicky’ tot soundtrack wordt gebombardeerd van de film ‘Stealing Beauty’ van Bernardo Bertolucci. In 2000 verwerft de groep met zangeres Geike Arnaert internationale bekendheid met de plaat ‘The Magnificent Tree’. Daarna volgen nog tal van hitalbums zoals ‘Jackie Cane’ (2002), ‘(No) More Sweet Music’ (2005) en ‘The President of the LSD Golf Club’ (2007). In 2008 gooit Arnaert de handdoek in de ring na elf jaar en gaat ze haar eigen weg uit. De jonge Noémie Wolfs wordt haar opvolgster. Het album ‘The Night Before’ verschijnt in 2010 met als vervolg ‘Hooverphonic with Orchestra’ waarmee ze in het Sportpaleis stonden. Vorig jaar hield Wolfs het ook voor bekeken na vijf jaar. Voor de jongste plaat kozen Alex Callier en Raymond Geerts ervoor om het niet meer bij één zangeres te houden, maar zowel mannelijke als vrouwelijke vocals te gebruiken. ‘In Wonderland’ werd het resultaat.

Zachtjes opbouwend begint het strijkersorkest met ‘In Wonderland’. ‘When I’m Queen’ zingt zangeres Kimberley Dhondt  zwierend met haar lange rok waarna de strijkers de wildere kant opgaan met ‘I Like The Way I Dance’. Een tweede zangeres verschijnt op het toneel, Nina Sampermans. Een spot wordt gericht op de jonge gitarist/zanger Pieter Peirsman die solo ‘Vinegar & Salt’ brengt. ‘Hallo Olen! Ik heb gehoord dat je hier goed kunt feesten’, probeert Alex Callier de sfeer erin te steken. Een vierstemmig en rustiger ‘Stranger’ wordt gevolgd door de gevoelige snaren bij ‘Heartbroken’. Peirsman neemt de lead bij ‘God’s Gift’ waarbij de twee zangeressen even het achtergrondkoor vormen. Vervolgens begint Dhondt aan ‘Anger Never Dies’, maar Callier laat niet veel later het optreden stilleggen. ‘Sorry, maar ik stoor mij echt aan die twee viswijven die hier gewoon staan te praten.’ Even weten de muzikanten niet goed wat ze nu moeten doen, maar Alex zet even later gewoon het nummer opnieuw in.

Blauw licht omarmt het rokerige podium en de eerste klanken van ‘Eden’ sluipen de oren binnen. Een mooi samenspel van de lage stem van Peirsman en de stem van Sampermans. Het stuk mist wel de gebruikelijke blaasinstrumenten. ‘Geloof het of geloof het niet,’ praat Alex de show aan elkaar, ‘we doen dit al 20 jaar. We doen het al lang met één vrouwenstem, maar het volgende nummer wordt nu eens gezongen door een man, Pieter Peirsman.’ die zich een weg baant door ‘We All Float’ waarna ‘Thin Line’ wat meer vaart geeft. Fonkelend wit licht vult de tent terwijl ‘Gravity’ speelt. Ook ‘Jackie Cane’ en ‘The Night Before’ passeren aan een snel tempo.

‘Het volgende nummer is een nieuw nummer. Het is dus tijd om te stoppen met babbelen en mee te zingen’, tikt Callier het publiek opnieuw op de vingers. Een repetitiemoment volgt zodat de menigte weet wanneer ze hun ‘lalalala’ moeten zingen bij ‘Hiding In A Song’. Wit licht schijnt mysterieus vanachter de muzikanten die de hit ‘Mad About You’ inzetten. De nummers volgens elkaar snel op. ‘One Two Three’ wordt gevolgd door het swingende ‘Badaboum’ en ‘Amalfi’. Daarna is het tijd voor de bisronde. ‘Wie van jullie was er volwassen in ’96?’ vraagt Alex. ‘Oké, de helft. Voor de rest, Beyoncé heeft ons wel degelijk gesampled.’ Het deuntje uit ‘2 Wicky’ is tegenwoordig inderdaad terug te vinden in Queen B’s repertoire (in het nummer 6 Inch). Met het tweede bisnummer brengt Hooverphonic een ode aan Bobbejaan Schoepen door ‘Happiness’ in een country jasje te steken. ‘Zijn jullie klaar voor het laatste nummer?’ De hit ‘Sometimes’ wuift het publiek uit en met ‘U was een fijn publiek Olen’, sluit Callier af.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. In Wonderland
2. I Like The Way I Dance
3. Vinegar & Salt
4. Stranger
5. Heartbroken
6. God’s Gift
7. Anger Never Dies
8. Boomerang
9. Eden
10. We All Float
11. Thin Line
12. Gravity
13. Jackie Cane
14. The Night Before
15. Hiding In A Song
16. Mad About You
17. One Two Three
18. Badaboum
19. Amalfi

Bis:

1. 2 Wicky
2. Happiness
3. Sometimes