Recensie Laura Pausini

Tot drie keer tribunegestamp tijdens haar reguliere set. Dat kreeg Laura Pausini in Vorst Nationaal van een publiek dat er op zondag wat moest inkomen. Maar een erg energieke zangeres met maar liefst 12 man op het podium ging er volledig voor vanaf de eerste noot. Pausini bleek goed bij stem en had een arsenaal aan showtrucs bij die het één voor één nog allemaal deden ook. Het publiek reageerde na verloop van tijd dan ook laaiend enthousiast. Niet meer dan terecht overigens want de Italiaanse en haar band hadden daar keihard voor gewerkt. Wat een optreden!

‘Simili’ heet het recentste album van Laura Pausini dat eind vorig jaar verscheen. Exact 9 dagen na de première van haar Europese Tour in Madrid, die genoemd werd naar de plaat, stond Vorst Nationaal op het programma. Een dag eerder was Pausini nog in Londen. Na Vorst volgen onder andere nog Stuttgart, Zürich, Genève en München. In Brussel bracht de Italiaanse een mix van klassiekers en materiaal uit haar twaalfde studio album.

Pausini kwam in Brussel een twintigtal minuten te laat op het podium waardoor we de toegiften helaas moesten missen. Treinen laten nu eenmaal niet op zich wachten. Maar zelfs zonder die gezien te hebben, leverde ze een optreden af om in te kaderen. 11 ledschermen, 5 links, 5 rechts en een vierkanten exemplaar in het midden hingen er achter haar en haar band. Die bestond uit 5 backings, 3 gitaristen, 1 percussionist, 1 pianist, 1 keyboardspeler, en 1 drummer. Pausini koos erg slim om medleys vooraan in het concert te steken en koos vooral om de vaart in de show te houden. Een show die met meer dan twee uur op de teller geen seconde verveelde, ook niet voor iemand die geen letter Italiaans verstaat zoals wij. Faut-le faire.

De Italiaanse sprak haar publiek zowel in het Frans, Engels, Italiaans als Nederlands aan. Daardoor bereikte ze de ganse zaal. Opvallend zagen we nauwelijks Italiaanse vlaggen in het publiek, maar wel twee Braziliaanse stuks. Pausini nam dan ook de tijd om met die fans even een praatje te slaan en voegde er meteen aan toe dat ze van Brussel houdt. Verder hoorden we ook behoorlijk wat Hollands in het publiek. Kennelijk waren haar Nederlandse fans naar Brussel afgezakt. Zoals Tessa bijvoorbeeld die even a capella met Pausini op het podium ‘Every day is a Monday.’ zong. Wat een stemgeluid had zij.

Lorenzo, een Franstalige fan, bracht dan weer kleur op het podium. Voor de gelegenheid had ie een strikje aan in de Italiaanse kleuren. Het publiek had al meteen door dat hij homo was. Lorenzo was hilarisch in zijn fan zijn, en de manier waarop hij op het podium stond. Erg toonvast bleek ie niet tijdens ‘La solitudine’ waar hij afwisselend met Pausini en Tessa een stuk uit zong. Maar hij kreeg wel de zaal stil toen hij achteraf zei dat ie dankzij Laura Pausini mag zijn wie hij is. Een erg entertainend stuk werd het, en het werd helemaal grappig wanneer de Italiaanse alle moeite van de wereld had om het olijke duo van het podium te krijgen omdat ze immers nog een concert te geven had.

‘Con la musica alla radio’, ‘Benvenuto’, ‘Io canto’ en ‘Per la musica’ reeg ze tot een eerste medley waarbij ze ‘Io canto’ ook omzette in ‘Je chante’ en bij ‘Per la musica’ kreeg ze de handen van het publiek moeiteloos op elkaar. ‘Nella porta accanto’ schreef ze voor een meisje dat haar gecontacteerd had die verliefd was op haar buurman. Pausini is echter het contact met haar kwijtgeraakt en vroeg zich af hoe het met haar nu is, of het nummer de twee dichter bij elkaar gebracht heeft. Ook in Brussel bleef die vraag onbeantwoord. ‘Invece no’, begeleid door piano, bleek dan weer een meezinger van formaat. ‘Primavera in anticipo (It Is My Song)’ bracht ze met een backing, in ‘ Gente’ liet ze ‘Bruxelles!’ in sluipen net als op het einde van ‘E ritorno da te’ overigens en ‘Un‘emergenza d‘amore’ kreeg een eerste gitaarsolo mee.

Hét emo-moment van de avond kwam er toen ze vertelde dat ze nooit had gedacht ooit mama te kunnen worden. ‘Blijven hopen’ was haar leuze dan ook toen ze verwees naar Paola, haar dochtertje, waarvoor ze voor ze geboren werd ‘Celeste’ schreef en na de geboorte ‘È a lei che devo l‘amore’. Pausini – die overigens een buikje heeft overgehouden van de zwangerschap - had voor de gelegenheid een wit kleed aangetrokken, kleur van zuiverheid waar evengoed ook een religieuze link in gezien kan worden, en bracht de nummers samen met haar man Paolo Carta, haar gitarist terwijl we het dochtertje op de visuals zagen. Links en rechts zong ze een woordje mee. Wat het helemaal schattig maakte, was dat de mini Laura aan het leren praten is, en dat ook te horen was in wat ze nazei.

Pausini gaf ook ruimte aan haar backings om even te scoren. En dat deden ze in een medley waar onder andere ‘The Best’ (Tina Turner), ‘Locked out of heaven’ (Bruno Mars) en ‘With or without you’ (U2) in stak. De Italiaanse trok vervolgens de latino-kaart en bracht ‘Regresaré (con calma se verá)’ in ware flamencostijl terwijl ‘Se fue’ met een heerlijk salsasausje overgoten werd. ‘Vivime’ begeleid door piano werd dan weer – geheel terecht – op een ‘bravo’ getrakteerd door een toeschouwer én voetgestamp volgde door de rest van het publiek net als dat het geval was op het einde van ‘E ritorno da te’ en de ingekorte versie van ‘Simili’ op het einde van de reguliere set.

Vorige keer toen Laura Pausini Vorst Nationaal aandeed, waren we nog tweezaam onder de journalisten van Vlaamse kwaliteitsmedia. Bart Steenhaut en ik gaven toen grif toe op de trein naar huis dat Pausini een ‘guilty pleasure’ is. Deze keer was Bart er niet meer bij omdat ie geen muziekjournalist meer is (bij de Morgen). Of hoe muziekjournalistiek bedrijven als Vlaming – los van de stevige besparingen bij de Vlaamse massamedia waardoor ze nog zelden mensen uitsturen – elke dag een beetje eenzamer aanvoelt. Al een geluk zijn er dan de Pausini’s, Lorenzo’s en Tessa’s om deze donkere wereld wat kleur te geven.

<  Bert Hertogs >