Recensie Admiral Freebee

Admiral Freebee stond voor een opvallend rumoerig publiek te spelen in de Roma. Van Laere was kennelijk ook verrast dat de mayonaise aanvankelijk niet wou pakken hoewel hij en zijn bandleden er volop voor gingen. De toeschouwers wilden kennelijk het ruige, het ongepolijste, de rockkant van Admiral Freebee horen. En die kregen ze pas toen de frontman besloot om ‘Oh Darkness’ op het einde van de reguliere set op hen los te laten. Een verademing leek het wel in Borgerhout te merken aan de enthousiaste reacties. Vanaf dan gooide de man met de baard wiens broer in de zaal was en als twee druppels water op hem fysiek gelijkt, het over een andere boeg, gooide hij de setlist om in de bissen en bracht hij twee nummers extra. Dat is dan ook het enige verwijt dat we kunnen maken aan het adres van de Admiraal. Dat ie veel te laat aanvoelde dat het concert voor heel wat toeschouwers tot voorbij de helft van het optreden nog lang niet begonnen was ook omdat de hits voornamelijk achteraan bij elkaar gepropt werden. Dat is vragen om problemen…

Enkel begeleid door Senne Guns aan de piano en Van Laere aan zang opende het optreden. Rustig, te rustig kennelijk voor het staand publiek in de Roma dat duidelijk lak had aan de nieuwe alcoholrichtlijn (max. 10 pintjes per week). De toeschouwers praatten dan ook voornamelijk bij terwijl ze van hun frisse pint dronken en Van Laere en co begonnen met een stil, rustig nummer. En zelfs al reeg de band ‘No ordinary moments’ in een beweging aan een scherp ‘No one can forgive me but my baby’, toch kon de vaart in de set het geroezemoes niet tegenhouden. Van Laere was nochtans zijn grappige zelf en stond scherp: ‘Clinton don’t know. Obama don’t know. Trump don’t know’ zong ie terwijl hij bij die laatste zijn middelvinger als politiek statement uitstak tijdens ‘No one can forgive me but my baby’ en de blazers het geheel een muzikaal stevig accent gaven. De song zelf situeert zich ergens tussen parlando/uitroepen en zingen.  

Van Laere had voor de gelegenheid als bindtekst ’29 november 2016. Ik ben helemaal aanwezig op deze aarde. In het nieuwe nu. In de Roma.’ of een variant daarop omgedoopt tot de rode draad van de avond. Pas op het einde van het optreden, zou blijken waarom. De gitaarriffs van Tim Coenen tijdens ‘Hesitation’ klonken hoog en zomers net als zijn fluo oranje hemd met palmbomen. Deze Admiral Freebee live trok de kaart van eclectische wereldmuziek, hiphop, ska (‘Einstein Brain’ zonder elektrische gitaar omdat er even een technisch probleem was en die uitviel, maar wel met een stukje Nederlands in: ‘She said: dat kan niet want dan zijn de examens nog lang niet gedaan’), een snuifje reggae, blues, rock,… het zat er allemaal in.

Tijdens ‘Nothing else to do’ kreeg ie enkele handen van het publiek op elkaar terwijl Yves Fernandez het muzikale laken naar zich mocht toetrekken op trompet. Hilarisch was de tekst die Freebee in het nummer ‘Bad year for rock ’n roll’ stak met bassolo van Jan Hautekiet omdat ie de enige Antwerpenaar op het podium was. ‘Everybody in Antwerp is a dick. I don’t have a dick. I piss through my left ear. My band don’t like it. Next time I’m solo at De Roma.’ riep Van Laere uit.

Maar toen hij in de tweede bisronde ook effectief solo op het podium stond, bleek ie veel meer publieksaandacht te krijgen dan met zijn band. Sterker nog, die Dylancover ‘Man in the long black coat’ waarbij hij even de klankkast van zijn gitaar betokkelde, gevolgd door een stevig meegeklapt en ritmisch ‘Ever present’ behoorden tot de hoogtepunten van de avond. En dat terwijl ‘Ever present’ helemaal niet op de setlist stond. Net als ‘Coming of the knight’ overigens waarbij hij de ganse zaal eindelijk stil kreeg. De lyrics, de sfeerzetting en de emotionele lading in het refrein ervan met “And I don‘t know if I was ever as blue as I was today over you” kwam dan ook bij iedereen stevig binnen toen alle toeschouwers beseften dat het op 29 november 2016 exact twee jaar geleden was dat Luc De Vos gestorven was. ‘Coming of the knight’ droeg Van Laere dan ook op aan hem en ineens werd duidelijk waarom de zanger zo vaak naar die datum ’19 november 2016’ in zijn bindteksten verwees.

Conclusie: De Roma moest – terecht overigens - niets weten van een standaardset die op voorhand in elkaar gepuzzeld was door Admiral Freebee met de klemtoon om de hits op te sparen voor het einde. Het wou vooral stevig rocken, ruwe blues horen of een nummer dat je bij de keel greep. Gelukkig is Van Laere goed in improvisatie en kon hij de situatie weliswaar zeer laat nog ombuigen en toch nog naar zijn hand zetten. Maar hier zat meer in als hij sneller de zaken had durven omgooien.  Misschien moet ie toch maar de volgende keer – hoe ironisch overigens – solo komen naar de Roma of met een rockband zodat ie verder door zijn linkeroor kan pissen terwijl niemand zich daaraan stoort…

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Blues from a hypochondriac
2. No ordinary moments
3. No one can forgive me but my baby
4. Hesitation
5. Buddy
6. Nothing else to do
7. Let it shine
8. Get out of my life woman
9. Do your duty
10. Bad year for rock ‘n roll
11. Look at what love has done
12. Recipe for disaster
13. Always on the run
14. Einstein brain
15. Rags ‘n run
16. Oh Darkness

Bis 1:

1. Maybe this is the end

Bis 2:

1. Man in the long black coat (solo, cover van Bob Dylan)
2. Ever present (solo, niet op originele setlist)

Bis 3:

1. Trying to get away
2. Coming of the knight (opgedragen aan Luc De Vos, niet op originele setlist)
3. Breaking away
4. Reprise: No one can forgive me but my baby