Recensie Eros Ramazzotti

Met een kleine twintig minuten vertraging begon Eros Ramazzotti aan zijn optreden in Vorst Nationaal. Reden was de bommelding in de late namiddag waardoor de deuren van de zaal pas later open konden voor het publiek. De toeschouwers scandeerden dan ook ‘Eros’ al iets na half negen en begonnen in de handen te klappen. De sfeer in de zaal zat erg goed en de Italiaan bespeelde zijn fans ook erg slim. Een kartonnen bordje van een fan even nemen , kussen en teruggeven? Check.  Een Italiaanse vlag op het podium ronddragen? Check. De vleugelpiano even kuisen nadat hij zich zelf solo begeleid had op het instrument voor zijn pianist een volgend nummer kon inzetten? Check. De saxofoon doen huilen zodat hij zelf ook even theatraal kon janken en ‘O sole mio’ integreren en dat voor de smartphones van tientallen fans in de frontstage? Check. Over de zwangere buik van zijn backing vocal wrijven en vervolgens over de buik van een mannelijke muzikant? Check. Kortom: Eros Ramazzotti bracht een erg entertainende show, met sterke visuals, humor én hij bleek nog goed van stem te zijn ook.

Met gesloten witte doorschijnende doeken begon het optreden met stevig pulserende beats die het publiek maar al te graag meeklapte op de tonen van ‘L’ombra del gigante’ terwijl we de zanger in tegenlicht zagen gevolgd door een zwart grafisch silhouet tegenover witte achtergrond op de ledschermen. Meteen alles haalde hij uit de kast toen ook de laserstralen zich een weg baanden door de ruimte. Het podium werd overigens knap omzoomd door lange, smalle ledschermen. En ook in de nok, onder de belichting hing er zo’n strook. Bij ‘Perfetto’, titelsong van het jongste en dertiende album van de man, richtten de camera’s zich voor het eerst op hem. Een kushandje richting het publiek volgde al snel en meteen waren de meeste fans verkocht. Ook zo toen hij niet veel later de toeschouwers toesprak in het Nederlands, Frans en Italiaans.

Even ging hij in duet met een vrouwelijke backing terwijl zij zijn Italiaanse tekst beantwoorde in het Engels tijdens ‘Più che puoi’. Hij gaf haar een handje op het podium en later zou hij dat nog even over doen maar dan met de zwangere backing op de tonen van ‘Cosa della vita’. Knap was het trio ‘Una storia importante’, ‘Adesso tu’ en ‘L‘aurora’ dat het publiek prachtig meezong terwijl Eros begeleid werd door zijn twee backings waarvoor hij een muzikant twee stoelen liet aanbrengen zonder zelf even een handje te helpen wat deel uitmaakte van de grap, beatboxen en piano. Tijdens ‘L’aurora’ zagen we gebarentaal in de visuals die eerder de dierenriem, horoscooptekens en sterrenbeelden liet zien.  Bij ‘Una storia importante’ grapte hij dan weer wat, zette zijn vingers op zijn neus zodat hij een aantal keren extra nasaal klonk. Op  het einde van ‘Un‘altra te’ liet ie het nummer even overgaan in een reggaeversie zodat hij een flard ‘No woman no cry’ kon toevoegen.

Kortom: Eros Ramazzotti bleek een echte entertainer én een goede zanger die in Vorst Nationaal een zeer knappe show neerzette. 

< Bert Hertogs >