Recensie Trixie Whitley

‘Ik vertrouw erop dat die connectie er is.’ zegt Trixie Whitley in de Roma voor ze ‘Closer’ aanvat. ‘Jullie voelen zo ver weg.’ meldt ze nog. Dat geldt ook voor de Gentse uit New York. De vrij recente nieuwe luidsprekers in de Roma plaatsen haar stem steevast achter het ritmische spel op haar elektrische gitaar. Niet zelden klinkt de zangeres ook wat ijl (in ‘Soft spoken words’ bijvoorbeeld), alsof ze ver in een of andere bokaal (zoals in ‘Gradual return’) aan het zingen is. ‘Er staat veel ruimte tussen ons’ weet ze. Zo verwijst ze naar de barriers tussen podium en het publiek. Een frontstage die voor dit optreden speciaal gecreëerd werd. Niet dat de Roma een frontstage standaard heeft tussen podium en publiek namelijk. Voor de afstand werd dus zelf gezorgd door de entourage van Whitley die er nauwelijks in slaagde om connectie te maken met haar publiek. Daarvoor ontdooide ze te laat en bleek vooral de akoestiek van de Roma tegen te werken. Vreemd want met de oude geluidsinstallatie hebben we dat vroeger nooit voorgehad.

Toen we haar jaren geleden voor het eerst aan het werk zagen, zich nog druk excuserend dat die eerste plaat maar op zich liet wachten, zagen we een angstig meisje op het podium. Niet dat die angst er toen af droop, maar Whitley was erg voorzichtig in alles wat ze deed. Haar bindteksten waren een ramp terwijl datgene wat ze neerzette live op het podium in niets zou doen vermoeden dat er twijfels in dat hoofd van die tengere vrouw aanwezig waren. Zo veel jaren later is Whitley nog steeds wat schuchter, en lang niet altijd besluitvaardig (gaan we nu in de vingers knippen, of de handen toch maar vastklampen aan het statief tijdens ‘Closer’?), maar durft ze al veel meer dan vroeger. Sensueel heupwiegen achter haar statief tijdens ‘New frontiers’ bijvoorbeeld, op een karaktervol bedje van orgel en bas, en op het einde vakkundig afgeserveerd met een tik op het cimbaal van de drums bijvoorbeeld. Op het einde van haar reguliere set kiest ze zelfs om tijdens ‘Breathe you in my dreams’ tussen het publiek te wandelen, wat haar stage hands tot het uiterste drijft opdat ze voldoende microdraad aangereikt zou krijgen zodat ze haar tocht richting mengtafel zo ver en goed mogelijk zou kunnen uitvoeren.

Die binding maken met het publiek in de Roma, waar ze zeven jaar geleden voor het eerst op het podium stond nog voor ze een plaat uitgebracht had en de jarenlange steun die daarop volgde waar ze dan ook erg dankbaar voor was, kwam er een beetje laat. Trixie Whitley die vorig jaar haar recentste plaat ‘Porta Bohemica’ op ons losliet, bracht ook in Borgerhout een eclectische mix van soul, blues, jazz, pop en zelfs avant garde mee zoals in ‘Hotel no name’ waarbij veel effect op haar stem zat. Lang niet altijd even makkelijk verteerbaar, laat staan dat het een hapklare brok zou zijn, was hetgene wat ze live liet horen. Zo nodigde ze ons uit om te dansen op ‘The schack’ dat echter zo onregelmatig is qua ritme dat niemand er zich – terecht – aan waagde. ‘Pieces’ lijkt wel in twee te vallen in deze nieuwe versie van het oude nummer, alsof haar zanglijn vooral niet wil blenden met wat haar drie muzikanten op het podium brengen.  ‘Breathe you in my dreams’ daarentegen, verloopt dan weer wél volgens het boekje. Eén van de knapste en misschien wel meest toegankelijke arrangementen van de avond, net als die solo performance ‘Oh, the joy’ en het jazzy ‘Eliza’s Smile’ dat ze volgens het boekje neerzette.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Faint Mystery
2. A Thousand Thieves
3. Irene
4. Fourth Corner
5. Gradual Return
6. New Frontiers
7. Soft Spoken Words
8. Pieces
9. Oh, the Joy
10. Salt
11. Closer
12. The Shack
13. Need Your Love
14. Hotel No Name
15. Breathe You in My Dreams

Bis:

1. Surrender
2. Eliza‘s Smile