Recensie Paul Anka

Een triomfantelijke doortocht bracht songsmid Paul Anka in Vorst Nationaal. De 68-jarige staat er nog steeds. Tussen nummers door balt hij de vuisten in zijn zijde. Borstkas vooruit, een tandpastaglimlach die steeds breder wordt naarmate het applaus aanzwelt. De armen wijd open. Om tenslotte te buigen.

“Doortocht” mag je als woord letterlijk nemen. Anka kwam door het publiek gewandeld terwijl hij “Take me down” zong. Hij liet zich gewillig fotograferen, nam bloemen en cadeautjes in ontvangst, zette handtekeningen en schudde vele mensen de hand. Gepensioneerde vrouwen of vrouwen die hun pensioen zien naderen, gaven hem maar al te graag een kus. “It’s good to be back” zei de singer-songwriter, maar al te goed beseffende dat hij ons land te lang had links laten liggen.

Een lange en fel meegezongen versie van “Diana” volgde met een rechtstaand publiek. Iedereen wou immers Anka die zich tussen de concertgangers bevond, zien. Op het podium kiest de zanger voor een micro met lange draad. Daarmee kan hij golfbewegingen maken tijdens een nummer waardoor hij het van extra temperament voorziet. Ook You are my destiny wordt volop meegezongen. Tijdens het nummer wordt ie begeleid door zijn voltallige band dat uit 2 gitaristen, 2 toetsenisten, 1 drummer, 1 percussionist, 3 trompettisten, 2 trombonist, en een saxofonist bestaat. Vooral de saxofoon en het koperkwintet mag stevig uithalen tijdens het nummer.

Anka deelt het publiek op in 3 stukken (links, rechts en midden) en twee: vrouwen en mannen. Op die manier laat hij de verschillende groepen meezingen tijdens “My hometown”. Daarmee haalt hij, net als andere technieken die hij toepast, alles uit de kast om zo veel mogelijk in interactie met het publiek te gaan. ‘I feel very fortunate” zegt Anka waarbij hij het bovenste knopje van zijn hemd openzet en zijn das wat losser maakt. Later tijdens het optreden zal de zanger zijn das trouwens uitdoen en in het publiek gooien. In pure Sinatrastijl zingt hij “My heart sings” aan piano, begeleid door strijkers op synthesizer. Het nummer zwelt aan, de pathos ook. Uiteindelijk komen alle instrumenten er bij, en schitteren de elektrische gitaren. Het nummer wordt zeer goed onthaald. Een zoveelste hoogtepunt in de set.

Anka graaide gretig in zijn muzikaal verleden. Tijdens “Times of your life” zagen we foto’s en video’s van hem met onder andere Elvis, Frank Sinatra en Tom Jones. Ook zijn persoonlijk leven liet hij aan bod komen. Kinderfoto’s en recente foto’s van zijn 5 dochters Amelia, Anthea, Alicia, Amanda en Alexandra zagen we. Ook de foto van zijn vierjarig zoontje Ethan en de huwelijksfoto met Anka’s tweede vrouw waarbij hij die zoon kreeg, mochten niet ontbreken.

“Put your head on my shoulder” is misschien wel Anka’s grootste hit. Hiervoor zocht hij een dame op de eerste rij, danste er mee, en stelde tot zijn eigen verbazing vast dat hij voor het eerst in zijn carrière met een vrouw danste die dezelfde gestalte als hem had. Anka is namelijk niet zo groot. Groots van gestalte is hij dan misschien wel niet, maar wat wel groots was, waren zijn vertolkingen met overleden zangers.

Sterk waren de duetten die Anka bracht met overleden grootheden als Frank Sinatra, Michael Jackson en Sammy Davis junior. De band speelde live, Anka zong ook live, alleen de stem van de overledenen stond op tape. Maar dat zorgde net voor kippenvel. Met Jacksons stem hoorden we “I Never Heard” dat nu gekend is onder de titel “This is it”. Toen Jackson 21 was, kwam hij naar Anka om samen een song te schrijven. Uiteindelijk bleef die in de lade steken. Jackson vond ‘m blijkbaar niet goed genoeg. Na zijn dood, werd het net als “Love Never Felt So Good”, dat ook ontstond uit deze schrijfsessie, gevonden. Ook dat nummer zou binnenkort uitgebracht worden.

Maar van alle duetten was het vooral dat met Sammy Davis junior dat geniaal was. “I’m not anyone” werd met zoveel vuur en zo doorleefd gezongen dat je er enkel respect voor kon tonen. Sammy Davis junior zagen we in een lege TV-studio zittend zingen.

Onder het motto “rock swings” bracht Anka een swingversie van Nirvana’s Smells like teen spirit en ook Van Halen’s Jump bracht hij in een meer jazzy jasje en dus rustiger tempo. Het idee om nummers in een andere kleedje te steken, zijn we best wel genegen. Maar het publiek in deze zaal zat hier duidelijk niet op te wachten. Ook wij moesten dus merken dat die momenten dipjes waren in een behoorlijk gevulde set die twee uur duurde.

“Strangers in the night” zette Paul Anka even in, en daarmee zette hij het publiek op het verkeerde been. “Neen dat heb ik niet zelf geschreven, ik wou vooral testen of jullie oplettend waren” zo zei de zanger. “Let me try again”, met nonchalante houding – Anka had zijn rechterhand in zijn broekzak – zong ie zijn nummer dat we in de versie van Frank Sinatra kennen. Eerder al had hij “She’s a lady” gebracht, dat hij voor Tom Jones had geschreven.

Anka bewees dat hij een groot singer-songwriter is, met de vele hits die van zijn hand waren. Een Franstalige dame besefte dat pas na verloop van tijd dat Anka wel heel wat nummers op zijn palmares staan heeft. Met een grandioze finale sloot hij af waarbij hij My Way, New York en Twist and Shout bracht. Tijdens die laatste nummers stond het publiek recht en danste het. Een ovatie kondigde zich, meer dan terecht, aan.

Ook in zijn bissen trok Anka de dansbare kaart met Proud Mary, Johnny B Good en een herneming van Diana. Op de synthesizertonen van “Smile” dankte hij samen met de band het publiek en boog hij een laatste keer. Indrukwekkend optreden van deze zestiger!

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Take me down
2. Diana (long, cut start)
3. For once in my life
4. You are my destiny
5. Adam and Eve
6. My hometown ( Old 8 bars shorter breakdown)
7. My heart sings
8. Tonight my love tonight
9. Times of your life (76 BMP) (cue “Hit it red”)
10. Jump (Van Halen cover)
11. Crazy love
12. This is it ( new track – piano 1st)
13. Put your head on my shoulder
14. Puppy love
15. Lonely boy (new edit, new intro to old track)
16. Eso Beso ( A A B A )
17. She’s a lady (long)
18. Longest day
19. Piano spot/ Do I love you
20. Steel guitar (long, H 2x)
21. Doesn’t matter anymore (guitar spot)
22. Love me warm and tender
23. Smells like teen spirit (Nirvana cover)
24. I’m not anyone
25. Jubilation (gekend in de versie van Barbara Streisand)
26. Instrumentaal nummer
27. Let me try again
28. My way
29. New York
30. Twist and shout

Bis:

1. Proud Mary
2. Johnny B. Good
3. Diana