Recensie Axelle Red - Coming home

De set was vakkundig opgebouwd: eerst enkele nummers uit de jongste cd, afwisseling tussen snellere en tragere liedjes, af en toe een bekend liedje tussendoor en eindigen met de grote kanonnen. Als toemaatje nog een paar verrassende uitvoeringen van de klassiekers en afsluiten met iets onverwachts. Deze Limburgse kent duidelijk haar stiel. In het statige decor van de oude Franse opera en omringd door internationale topmuzikanten bracht Axelle Red haar twee uur durende show die naast goede muziek ook nog een boodschap wilde brengen.

De start was niet zo sterk. Haar zangstijl en stem lenen zich blijkbaar minder goed om in het Engels te zingen en daarbij verstaanbaar te blijven. Bepaalde delen in o.a. “Mum tell your son” gaan blijkbaar net iets te snel. Dit neemt niet weg dat dit een zeer ontroerende uitvoering werd. Het lied startte heel  sober en werd dan stilaan opgewerkt met een stevige baslijn. Wanneer ook de mondharmonica opnieuw haar intrede deed, kreeg ik zowaar bijna kippenvel.

Dat Axelle Red een zeer geëngageerde vrouw is, blijkt niet alleen uit de teksten van onder andere “Présidente” en een hele reeks andere liedjes uit haar cd “Sisters & Empathy”. Ook in haar bindteksten deinsde ze er niet voor terug om kritiek te leveren op de wantoestanden in deze wereld. Het was alleen een beetje jammer dat ze daarbij te vaak flirtte op de rand van zedenpreken en stamelen. Gelukkig kon je duidelijk merken dat haar commentaar oprecht en gemeend was en dus kon je het haar niet kwalijk nemen.

“Sister” startte heel ingetogen met Axelle Red op gitaar en langzaam kwamen het orgel en de elektrische gitaar steun bieden. Net als bij “Si tu savais” bleef begeleiding duidelijk op de achtergrond, waardoor de stem van Axelle Red prominent aanwezig was en je de emoties in haar muziek goed kon aanvoelen. “Rester femme” kreeg een gelijkaardige behandeling, maar met een iets hoger rock-gehalte. Wanneer het lied langzaam naar een ontroerend einde aan het toegroeien was  en de zaal mee de ‘haaahaahaaa” zong, kroop Axelle Red achter de vleugel en nam het lied opnieuw in kracht toe. In combinatie met de bluesharmonica kantelde het lied plots van een kwetsbare song naar een harde aanklacht. Het applaus dat volgde gaf duidelijk aan dat het publiek hiervan kon genieten.

Wanneer ze aan de reeks vanaf “A tatons” begon, kon het feestje beginnen. De sfeer steeg rechtevenredig met het tempo en je merkte aan het publiek dat ook zij er zin in hadden: ze konden naar hartenlust meezingen en meeklappen. “A tatons” werd een swingende versie en “Le monde tourne mal” kreeg een sexy versie. De officiële set werd afgesloten met een eerbetoon aan Dr. Martin Luther King Jr. in “I have a dream”.

Voor de toegiften werd het decor een beetje aangepast en kwamen er kroonluchters naar beneden. Bij “Je me fâche” nam Axelle Red plaats achter haar vleugel en je kon de woede bijna voelen in de manier waarop de toetsen van haar piano er bijna aan moesten geloven. De emotie die dit lied uitstraalt, was duidelijk te horen aan de muziek en de kreet die weerklonk als de a-klank van fâche in het lang en het breed werd uitgerokken. Wat een krachtige vertolking. Dit stond in schril contrast met de intieme vertolking van “Parce que c’est toi” en de vrolijke versie van “Kennedy Boulevard”, die voor de gelegenheid een vleugje country meekreeg. De fans zongen uit volle borst mee en betreurden dat het einde van dit lied tevens ook het einde van concert was. Of toch niet helemaal: er kwam nog een klein nagerechtje.

Dat prachtige muziek niet ingewikkeld moet zijn, bewijst volgend recept: men neme twee akoestische gitaren, voeg daarbij de stem van Axelle Red, neem een paar klassiekers en strip die van alle franjes, laat ze vervolgens soms eens krachtig en dan weer fluisterend zingen en voeg naar smaak het meezingend publiek als backing vocals toe. Laat als garnering op de achtergrond een gordijn van sfeervolle, rode lichtjes verschijnen en serveer dit in een rustiek interieur.  Dit recept resulteerde in  memorabele versies van “Je t’attends”, “Sensualité” en “Deux étrangers au bout du monde”.

Als kers op de taart bracht Axelle Red nog een pakkende Nederlandse vertaling van de Brel-klassieker “Ne me quitte pas” als hommage aan de onlangs overleden Nederlandse chansonnier Ramses Shaffy. Het werd een scherpe, snijdende versie waarbij de stem van Axelle Red enkel ondersteund werd door de klanken van een vleugelpiano. Aan de waardering van het publiek te horen, was ik duidelijk niet de enige in de zaal bij wie de rillingen over de rug liepen. Dit was waarlijk afsluiten in schoonheid.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1.  Higher level
2. Sold to the man in gold
3. Mum tell your son (daughter)
4. Présidente
5. Sister
6. Don not want to know
7. Song called chip
8. BWU (had to)
9. Romantique a mort
10. Temps pour nous
11. Si tu savais
12. Rester femme
13. A tatons
14. Le monde tourne mal
15. I have a dream

Toegiften:

1. Je me fâche
2. Friends
3. Parce que c’est toi
4. Kennedy Boulevard

1. Je t’ attends
2. Sensualité
3. Deux étrangers au bout du monde
4. Laat me niet alleen