Recensie Ne merel op nen tak

“They fuck you up, your mom and dad.” In de categorie “stevige openingszinnen” kon deze wel tellen. En dat terwijl “Ne merel op nen tak” van Johan Petit eigenlijk niet echt ging over ouders, maar over hoe zijn kameraad en muzikant David Bovée, alias Matti, op het idee kwam om naar Sao Paulo te trekken. In een beeldig en sappig opgekuist Antwerps verhaalde Johan over hun avonturen en over de kleine en grote verhalen uit het leven van Matti die uiteindelijk tot die beslissing om te vertrekken leidden. En terwijl de ene grappige anekdote de andere afwisselde, we hartelijk konden lachen met de simpele, herkenbare frustraties uit het leven, gingen we mee op de zoektocht naar de bron van het “verlangen om opnieuw te beginnen”. Deze voorstelling van het MartHa!Tentatief werd live muzikaal ondersteund door Roel Poriau en Tomas Desmet die samen met David de soundtrack van “Ne merel op nen tak” speelden.

“Vroeger had ik genen ADHD, maar ik heb zo is nen test gedaan op ’t internet en ik had alles just. En sindsdien heb ik da.” Als we deze uitspraak van Johan Petit willen geloven, moet hij deze test al afgelegd hebben nog voor het internet bestond. Feit is wel dat “Ne merel op nen tak” opnieuw een erg energetische voorstelling was waar het enthousiasme en het spelplezier vanaf dropen. Het was tegelijk ook een stuk waarbij nogal chaotisch van de hak op de tak gesprongen werd, van de ene grappige gedachte naar het andere geestige verhaaltje op een schijnbaar totaal ongestructureerde manier, maar waar we toch op het juiste moment op de juiste plaats wisten te landen.

De anekdotes die Johan Petit voor deze voorstelling had opgedist, waren bij momenten ronduit hilarisch. In een ongelooflijk beeldende en omschrijvende taal, vertelde hij uitvoerig over de eerste keer dat hij alleen op avontuur moest en met de trein naar Praag reisde. We bestierven het bijna van het lachen. Het interieur van de caravan, dat dienst deed als decor, werd plots de treincoupé waar Johan zijn “Duitse Turk met de vriendelijke oogjes” ontmoette. We gingen bij wijze van spreken als voyeurs mee op reis. De inhoud van het verhaal was al geestig, maar het was vooral de manier waarop Johan het zo sappig wist te brengen die dit fragment zo fantastisch maakte.

De humor in “Ne merel op nen tak” zat hem vooral in erg herkenbare dingen: de frustratie over de rommel die een mens in huis verzamelt, pubers die de onhandigheden van de ouders blijken te hebben, een grootmoeder die geen Engels verstaat en die in de keuken luidop een lied staat te zingen waarvan ze zwaar in shock zou gaan als ze wel Engels zou verstaan, … en soms nog afgewerkt met een smaakvol taalgrapje.

Maar de grootste taalkundige verdienste van Johan Petit in deze voorstelling was niet het verklaren van termen als: parochie, faaldrang of sexdia aan de jongere leden in het publiek, maar de introductie van “Fernweh”. We zijn in ons taalgebied allemaal vertrouwd met de term “heimwee”, maar nu is ook de Duitse tegenhanger op succesvolle wijze geïntroduceerd. Dit verlangen om eropuit te trekken naar nieuwe avonturen, het gevoel dat je nieuwe horizonten moet gaan verkennen, leeft soms ook een beetje in elk van ons. Het was hier de rode draad in het leven van David Bovée, alias Matti. Het bracht hem uiteindelijk tot in Brazilië.

Maar toch was hij ook een beetje hier bij ons in de voorstelling. Hij was het derde bandlid dat, zij het op beeld en via opnames, mee de soundtrack van de voorstelling verzorgde. Samen met zijn muzikale kompanen Roel Poriau en Tomas Desmet zorgde hij voor wat achtergrondmuziek bij zijn levensverhaal. Soms was het rustig en sfeervol, maar op andere momenten ging het stevig rocken. Wanneer ze echt op de voorgrond traden, zorgde hun muzikale interventies voor wat extra kleur in de voorstelling, een logische breuk in de ene verhaallijn en tegelijk ook een verse start voor een nieuwe. De muzikanten waren niet alleen muzikaal behang, maar hadden ook een verhalende functie in “Ne merel op nen tak”. Naar onze smaak ging het er soms een heel klein beetje te stevig aan toe, maar we bleven op zijn minst goed wakker.

< Sascha Siereveld > 

tekst en spel: Johan Petit
muziek: Roel Poriau en Tomas Desmet
compositie: Roel Poriau, Tomas Desmet en David Bovée