Recensie Bart Peeters Brood voor morgenvroeg

Emile Verstraeten, Ivan Smeulders, Amel Serra Garcia, Mike Smeulders en Piet Vandenheuvel lijken niet echt op Stan Van Samang. Ze vallen dus niet in de categorie van de ‘Mirakelmannen’. En toch leverden deze Ideale Mannen samen met Bart Peeters in de Arenbergschouwburg in Antwerpen een uiterst entertainende voorstelling van ‘Brood voor morgenvroeg’ af. Nieuwe nummers wisselden probleemloos af met klassiekers als ‘Poolijs’ en ‘Allemaal door jou’. Een uptempo ‘Lepeltjesgewijs’ volgde naadloos op een uiterst gevoelig ‘Tot je weer van me houdt’. En dankzij het accordeonwerk van Ivan Smeulders en de snelle strijkstokbewegingen van Emile Verstraeten varieerde de sound van gipsy poesta-klanken tot Franse musette. Bart Peeters bracht een beetje voor elk wat wils met een mooie balans tussen genres en tempo’s.

Bart beet de spits af met het zachte ‘De warmte van een lief’. Piet Vandenheuvel nam zijn udu op de schoot en de warme, doffe klank van het instrument vulde de Arenberg. De andere muzikanten kwamen heel zacht mee invallen en zo klonk ‘De warmte van een lief’ voller en warmer dan op de meest recente cd van Bart Peeters. Met een streepje viool van Emile en de Ideale Mannen die de backings deden, werd het vooral een erg mooie en rustige opening van een show die slechts twee nummers later al de hele zaal in een feestsfeer had.

Bart Peeters nam Johnny Cash-gewijs zijn gitaar ter hand en ‘Poolijs’ werd meteen stevig ingezet. Het publiek zette spontaan de handen op elkaar en nog geen twee liedjes na een gevoelige opener, was de party-mood een feit. Op het podium hadden ze er zin in en in de zaal hadden ze er duidelijk ook zin in. Alle ingrediënten voor een leuke avond waren dus aanwezig … inclusief de blunder van de dag.

Voor ‘Zes oerang oetangs’ had Bart Peeters iets speciaals bedacht. Hij verzamelde zijn Ideale Mannen rond een ouderwetse microfoon. Door dichter bij de micro te komen of juist verder van de micro weg te gaan, konden ze dan de mix van de klank regelen. Alleen was Bart bij het geven van de uitleg niet echt verstaanbaar voor het publiek. Tot er plots vanuit de coulissen een koelbloedige technieker op kwam lopen om de micro om te draaien. We konden er allemaal eens hartelijk om lachen en even later weerklonken de zes oerang oetangs in de stijl van een barbershop-kwartet. De harmonische meerstemmigheid ontbrak een beetje, maar het Elvis Presley-achtige “Aha”-gekreun kregen we er wel gratis bij.

Er mocht tussen al het serieuzere werk duidelijk ook gespeeld worden op de scène en dat viel op. Bart Peeters had op zijn nieuwe cd ‘Brood voor morgenvroeg’ het nummer ‘Hotline Bling’ van Drake voorzien van een Nederlandse tekst waarin hij de nepwereld van de smartphone met al zijn opgeblazen sociale media stevig op de korrel nam. In de live-uitvoering deed hij er nog een schepje bovenop en parodieerde hij de Canadese rapper met verve. Het speelse zagen we ook bij ‘De scheidingssong’ waar Bart niet alleen een leuke referentie naar de neergestorte gevel op het Astridplein en de Bende van Nijvel in had verwerkt, maar waar helemaal op het einde een stukje ‘Blueberry Hill’ was gestoken omdat het nieuws van de dood van Fats Domino pas bekend was geworden.

Het gevoeligste nummer uit de setlist was zonder twijfel Barts hertaling van Jean-Jacques Goldmans ‘Pour que tu m’aimes encore’. De achtergrond kleurde paars en Bart Peeters zat in een witte spot. ‘Tot je weer van me houdt’ werd heel zacht opgebouwd van de start waarbij bijna alleen de akoestische gitaar de zang van Bart ging begeleiden naar een geleidelijk aan vollere klank van de hele band die zacht mee was komen invallen zonder ooit echt te overheersen. Toen de Ideale Mannen dan ook de backing vocals voor hun rekening gingen nemen, was het plaatje compleet. We kregen een intieme en innemende versie van ‘Tot je weer van me houdt’ die niet te vergelijken was met het vocale werk van Celine Dion, maar wel 100% Bart Peeters was.

Het bijzonderste liedje van de voorstelling, was Barts cover van ‘September’ van Earth, Wind and Fire. De Ideale Mannen namen ons mee naar de disco-funk van het einde van de jaren ’70 en Bart bracht zijn Nederlandse vertaling van deze gigantische hit. Het werd de start van het slotoffensief dat duidelijk in crescendo ging.

‘Heist Aan Zee’ werd een waar meezingmoment en ‘Brood voor morgenvroeg’ kreeg wat extra pit doordat Bart en zijn muzikanten gekozen hadden om de uptempo-alle remmen los-versie te brengen. Piets banjo zorgde voor de country-toets en het publiek raakte in vervoering. Tijdens het instrumentaal slot konden enkele fans zich echt niet meer houden en ze sprongen spontaan recht. De rest werd door het aanstekelijke ritme opgezweept tot spontaan meeklappen op de muziek en de ambiance was top. Ze werd alleen nog overtroffen door de sfeer bij ‘Messias’ en ‘AAA’ waar het publiek niet alleen mee in het ritme zat, maar waar ook nog eens de hele zaal, inclusief de mensen op het balkon, op de benen stond mee te dansen en te shaken. Het was duidelijk dat ze het naar hun zin hadden gehad bij deze ‘Brood voor morgenvroeg’.

< Sascha Siereveld >

De setlist:
Deel 1:

1. De warmte van een lief
2. De wifi song
3. Poolijs
4. Het is nog niet warm
5. Zelden of nooit
6. Mirakelman
7. Smartphone
8. Zes oerang oetangs
9. Tot je weer van me houdt
10. Lepeltjesgewijs
11. Slaapwals

Deel 2:

1. Twijfel niet en dans met mij
2. Dezelfde kam
3. Twee paar poten en een staart
4. Allemaal door jou
5. Konijneneten
6. De scheidingssong / Blueberry Hill
7. September
8. Heist Aan Zee
9. Brood voor morgenvroeg

Bis:

1. Hemel
2. Messias
3. AAA