Recensie Night of the Proms 2017

Het publiek dat naar Night of the Proms gaat in Antwerpen dunt ondertussen aan een sneller tempo uit dan het haar van John Miles. Slechts drie shows staan er geprogrammeerd in het Antwerps Sportpaleis waarvan er twee (donderdag en vrijdag) doorgaan met gesloten balkon. In totaal komen er een kleine dertigduizend toeschouwers verspreid over drie dagen naar de grootste zaal van het land. Wat rekenwerk levert op dat Jan en Jan hier eigenlijk een show te veel ingepland hebben en dan moet je weten dat ze dit jaar wel érg gul waren met het uitdelen van gratis kaarten via wedstrijden allerhande. ‘Is er iemand echt zo zot om 52 euro neer te tellen om naar een stelletje B-artiesten (has beens en beginners) te gaan kijken die eigenlijk eerder op het podium van het VIP-feestje achteraf horen dan op de affiche van de Proms?’, vragen we ons af. Night of the Proms is overigens na een jarenlange samenwerking Opel als hoofdsponsor kwijt. Eerder haakte ook een bankinstelling af, waardoor enkel nog een paar mediapartners als sponsor overblijven …

Rouw
Over het VIP-gebeuren gesproken, dat stelt ook niet veel meer voor. Werden vroeger ook de Lotto Arena én de Lotto Suites ingezet, dan is dat dit jaar al niet meer nodig: het Hospitality Center, een hel voor wie lijdt aan tinnitus en die meer weg heeft van een fabriek dan wat anders, en de Backstage en Frontstage Loung blijven over. Night of the Proms zit in ons land dus in een van zijn grootste crisissen ooit sinds zijn bestaan en vecht om te overleven in ons land. Als zowel VIPs, sponsors als gewoon publiek afhaken, dan zit je immers met een grandioos probleem. Het moet zijn dat de reden waarom bijna alle artiesten gehuld waren in zwart, nog steeds de kleur van de rouw overigens, was om dat te onderstrepen.

What’s in a name
‘Contrast’ is het thema van Night of the Proms dit jaar. Een duur woord en tevens eufemisme voor een show die langs geen kanten coherent aanvoelt. Het is overigens opvallend dat de Proms met het Antwerp Philharmonic Orchestra (de nieuwe naam van hun orkest) net als het Antwerp Symphony Orchestra (het vroegere DeFilharmonie) hetzelfde thema dit jaar gebruiken. Of dat toeval is, durven we betwijfelen aan de kant van de Proms. Volgens onze bronnen wou Antwerp Philharmonic Orchestra liever ‘Symphony’ heten maar het werd uiteindelijk ‘Philharmonic’ voor hen ...

Angstkonijn
Over het algemeen kan gesteld worden dat de artiesten goed zingen op deze editie van Night of the Proms. Maar goede zang levert daarom nog geen goede performance op. Blanche die net een European Border Breakers Awards op zak heeft, komt nog steeds als een angstkonijn over. Veel te bedeesd is ze tijdens ‘City lights’ in een arrangement waarbij de electric drums het haalt van het orkest in de geluidsmix wat erg vreemd aanvoelt. Tijdens ‘Scared to be lonely’, een cover van Martin Garrix en Dua Lipa, klopt het plaatje al helemaal niet. Blanche beweegt nauwelijks, zingt de song te onderkoeld en beweegt finaal wat verloren op het podium en de catwalk. Er blijft kortom nog heel wat werk aan haar live performance wil ze Europees doorbreken.

Antidiscriminatie
Idem voor Isabelle A die ook een bedeesde indruk maakt. Zij brengt een heerlijk ‘Envoûte-moi’. Maar waarom we Pieter Embrechts in een zwart wit video zien en horen, is compleet onduidelijk. Meer dan Johannes Genard, woont ie bij wijze van spreken achter de hoek van het Sportpaleis. Embrechts had live op het podium moeten staan, zo simpel is dat zodat zijn parlando in combinatie met die fijne trompetsolo nog beter tot hun recht zouden gekomen zijn. ‘Blank of zwart’ - beseffen de Jannen wel dat dit een antidiscriminatielied is, vragen we ons af? – krijgt het publiek gedeeltelijk aan het meezwaaien. Met ‘Hé lekker beest’ moet ze in het tweede deel dan weer net na een alles en iedereen omverblazende Leona Philippo aantreden. Philippo zet een zeer percussieve danceversie neer van Ed Sheerans ‘Shape of you’ en blaast iedereen omver. Het moet gezegd, deze Nederlandse met Jamaicaanse roots, weet wat performen is. Het contrast met Isabelle A en hoe die Vlaamse op een podium staat, is dan ook veel te groot waardoor zelfs Isabelles grootste hit voor een groot deel verloren gaat.

Gers Pardoel weet publiek niet vast te houden
Verrassingsact van de avond is Gers Pardoel die zich moest haasten om na de live uitzending van Steracteur Sterartiest in Vilvoorde tijdig aan te komen in Antwerpen. Gers zingt ‘Zo bijzonder’ en ‘Ik neem je mee’. ‘Zo bijzonder’ werkt live enigszins nog dankzij de sample van Otto Knows ‘Million Voices‘ die ie gebruikte. Maar tijdens ‘Ik neem je mee’ waarvan de zang – niet de rap voor alle duidelijkheid – deels uit een doosje komt, weet ie het publiek niet vast te houden.

Té theatrale Johannes Genard
In contrast met de té bedeesde podiumpresence van Isabelle A en Blanche staat Johannes Genard die aan het Sportpaleis toegeeft gewend te zijn om in veel kleinere zalen op te treden. Zijn strafste prestatie is ongetwijfeld ‘The world is gonna end tonight’ waarbij die kort aangestreken violen live voor een absolute meerwaarde zorgen. Alleen beweegt Genard veel te groots. Zo zien we hem op de s-vormige catwalk op de knieën gaan voor fotograaf Nathan Dobbelaere. Het nieuwe ‘Trophy wall’ dat het orkest meeklapt in de hoop dat het publiek zal volgen, botst op een ijskoude muur van onbegrip wat overigens ook geldt voor andere nummers in de show, zoals de start van het tweede deel en onder andere het cartoonfestival door de slagwerkafdeling die ook de live bruitage verzorgt. Het publiek doet helemaal niets. In het tweede deel brengt Johannes nog zijn versie van Belle Perez ‘Honeybee’ waarbij hij dan weer te theatraal op het podium staat. De gebaren, de moves, ze zijn allemaal té groot.

Ik zie u graag
Joss Stone die erg lieflijk is en giechelt tussen haar bindteksten moet op na die alternatieve song. Haar songs roepen een sfeer op van ver vervlogen tijden terwijl ‘Honeybee’ dan weer erg hedendaags klinkt. Het maakt het wel zeer moeilijk voor het publiek om die omschakeling te maken. Stones set, zoals Dusty Springfields cover ‘Son of a Preacher Man’ uit 1968 past beter bij de ‘Epiloog’ van La La Land, waarmee Night of the Proms van start gaat overigens dat ingezet wordt door de zestienjarige Emily Bear op buffetpiano waarna het orkest de zaak opentrekt. Hier, op het einde van de Proms staat ‘Son of a Preacher Man’ wat ongelukkig geprogrammeerd. Na ‘You had me’ probeert Joss Stone te weten te komen hoe ‘I love you’ in het Nederlands klinkt. Ze doet haar best maar die ‘Ik zie u graag’ blijkt erg moeilijk voor haar. Met ‘Je weet nooit wie ik hier tegenkom en het kan nog van pas komen misschien’, laat ze uitschijnen dat ze nog single is. Met ‘Right to be wrong’ waarin ze even a capella zingt, lijkt ze maar geen afscheid te kunnen nemen van het publiek. De lyrics past ze ook even aan, maar al met al duurt deze song véél te lang waardoor Stone op onze heupen begint te werken en we de show net als anderen overigens vroegtijdig laten voor wat die is.

Spice Girls?
Je zal maar fan zijn van de Spice Girls en speciaal daarvoor een ticket gekocht hebben voor Night of the Proms. Melanie C brengt welgeteld één nummer: ‘Say you’ll be there’ dat met live orkest gewoon niet werkt. Die synths die erg 80’s klinken, blenden voor geen meter met het orkest. De rest is solowerk dat ze brengt: ‘Never be the same again’ uit 1999 en ‘I turn to you’ inclusief clappings en dance arrangement uit datzelfde jaar.

Opa en kleinkind-moment
Meer dan ooit staat de piano in de kijker als centraal instrument met naast Thomas Vanderveken, die in een gespeelde underdogrol een deel van een pianoconcerto van Edvard Grieg laat horen terwijl hij zijn hartslag laat meten, de zestienjarige Amerikaanse Emily Bear. Zij mag zoals gezegd de show openen met de ‘Epiloog’ van La La Land. Boven een zwevende ledkubus speelt ze ‘Skyfall’ van Adele uit 2012 op het klavier. Later zal ze ook op basis van de input van een toeschouwer (Patrick, die homo is, kende 20 jaar geleden een relatiebreuk en dankzij zijn twee vrouwelijke collega’s die ie meenam naar de Proms hield ie zich recht) een improvisatie spelen. Bear speelt beregoed, haar glimlach en gezichtsexpressie doen denken aan die van een knuffelbeer, en doen vermoeden dat ze zich als een vis in het water voelt tijdens Night of the Proms. Hoe mooi is dan ook het moment waarop ze achter de witte vleugel plaatsneemt om daar volgens Kobe Ilsen het tweede pianoconcerto van Rachmaninov te brengen wat uiteindelijk al snel de intro blijkt van ‘All by myself’ dat John Miles neerzet. Aandoenlijk is het om de Brit naar het pianospel te zien kijken van Bear waarbij hij niet onder stoelen of banken steekt met de blik in zijn ogen dat ie onder de indruk is. Een oprecht opa en kleinkind-moment lijkt dit wel. John krijgt maar liefst 4 songs op een rij en blijkt de meest coherente set van alle artiesten neer te zetten. Bear begeleidt hem bij de start van ‘Music’ op de piano, waarna hij ‘Addicted to love’ van Robert Palmer uit 1985 covert. Tina Turner, waarmee hij jarenlang live tourde als gitarist heeft de song ook sinds 1988 in haar catalogus steken. Tenslotte kruipt ie ook in de huid van Bryan Adams tijdens ‘When you’re gone’ waarbij Melanie C toch nog even het niveau haalt dat we van een internationale artieste als zij verwachten.

John Miles with live orchestra and guests
Night of the Proms 2017 moet het dus vooral van Bear, Miles en Philippo hebben. Verder krijgt het orkest nog maar bitter weinig echt klassieke muziek te spelen. En als het dat mag doen, is het erg fragmentarisch wanneer een schorre Ilsen die nog steeds zijn stem forceert tijdens het presenteren in het Sportpaleis met zijn smartphone de app aanprijst van de Proms en daarbij het live orkest van de ene naar de andere compositie doet springen, vervolgens in ‘mute’–stand laat spelen, versneld, vertraagd, plots laat stoppen, luider, zachter, enz. Daarna haalt ie er een tablet bij om het publiek mee aan te sturen. Het moet gezegd, op commando (lichtjes tonen, meeklappen, meewiegen, enz.) doet het publiek aardig mee. Maar hoe je het ook draait of keert, het blijft allemaal al even betuttelend als die ‘lieve mensen’-bindtekst van Isabelle A. Dat ook elke artiest om de haverklap zegt hoe fantastisch het orkest wel is, hoe geweldig ze het vinden om op het podium te staan, komt overigens op den duur wel erg afgezaagd over. Kortom Night of the Proms kent een paar hoogtepunten, maar voor een show die van half negen tot bijna twaalf uur duurt inclusief pauze is dat simpelweg te weinig. Kan de formule niet gewoon veranderd worden in ‘John Miles with live orchestra and guests’ overigens?

< Bert Hertogs >