Recensie Ferdinand

De nieuwe 3D tekenfilm Ferdinand leest als een pleidooi voor pacifisme en tegen simplisme. Vechten of geslacht worden, dat is de enige optie die de stieren Ferdinand (stem van Louis Talpe), Angus (een Schotse stier), Valiente (stem van Bill Barberis), Bones en Guapo hebben. Als jonge stieren kijken ze ernaar op om ook op een dag gekozen te worden om het in de arena op te nemen tegen een matador. Maar Ferdinand, die van bloemen houdt wat hem als bijnaam ‘de bloemekesstier’ oplevert, is helemaal geen vechter. Wanneer hij ziet dat zijn vader gekozen is voor het stierenvechten, denkt ie wat naïef dat ie zal terugkeren. Dat gebeurt niet en Ferdinand vlucht onder andere door de trein te nemen. Nina en haar vader hebben weiland genoeg waar ie alle vrijheid krijgt. Tot ie te groot geworden is om mee met hen te gaan naar het bloemenfestival. Hij wil echter niet alleen achter blijven en beslist – ook al zijn alle tekenen voorstander dat ie blijft – om hen achterna te gaan. In de stad zorgt ie onbedoeld voor commotie, wat een hilarische scène oplevert wanneer ie in een porseleinenwinkel belandt en alle hindernissen moeiteloos weet te nemen. Maar dat is dan zonder de plumeau van de oude vrouw die kuist gerekend. Hij moet niezen waardoor alles tegen de vlakte gaat.

Een baby in een kinderwagen weet ie dan wel de rit van zijn of haar leven te bezorgen in de stad, de chaos die Ferdinand achterlaat is enorm. Hij wordt dan ook vastgenomen en teruggebracht naar Casa del Toro bij de andere stieren die gekweekt worden voor het stierenvechten. Drie egels, Una (stem van Tinne Oltmans), Dos (stem van Nico Sturm), Cuatro (stem van Guga Baúl) – Tres is blijkbaar niet meer en dat onderwerp ligt nogal gevoelig – weten steeds binnen te sluipen in de stallen om iets te stelen. Een ervan heeft het gemunt op het bloempje in plastic dat danst op de wereldhit ‘Macarena’. Als zij binnen geraken, moet er een mogelijkheid zijn om buiten te geraken. Dus roept Ferdinand de hulp in van de drie egels om zich en zijn kameraden te bevrijden. Ondertussen zien we een super grappige dance battle tussen de stieren die al breakdancend en hiphoppend hun beste beentje voorzetten terwijl de drie Duitstalige paarden voor ballet kiezen. De sfeer is echter nogal vijandig tussen Ferdinand en de andere stieren om de simpele reden dat ze telkens uitgespeeld worden tegen elkaar. Na zulk gevecht wordt immers beslist wie er naar de arena mag gaan. Met de gurugeit Lupe (stem van Ini Massez) kan ie het dan weer wel vinden. Wanneer Ferdinand dankzij de egels bijna ontsnapt is, ziet ie de foto van zijn vader in de arena en zijn hoorns, alsook die van alle andere stieren. Hij realiseert zich dat het slachthuis of de arena uiteindelijk hetzelfde is. Ze zullen in beide gevallen steeds de dood vinden, en stierenvechten betekent niet dat de vrijheid lonkt.

El Primero (stem van Pieter Embrechts), een matador die voor de allerlaatste keer een stierengevecht wil aangaan, is ondertussen aangekomen bij Casa del Toro om de stier te kiezen waar ie het tegen wil opnemen. Bij de eerste voorstelling is hij zwaar ontgoocheld vooral wanneer Guapo angstig wordt en zijn kop in het zand steekt. Guapo wordt hier met overdreven Marokkaanse tongval ingesproken, inclusief overdreven assimileren van medeklinkers en het stemhebbend maken van stemloze klanken als ‘s’ en ‘sch’. Hier balanceert de Vlaamse versie toch op een erg dun randje van stereotypering, ook al omdat deze stier veel noten op zijn zang heeft maar zichzelf gewoon stierlijk overschat.

Hij wordt afgevoerd naar het slachthuis. Alle stieren geloven ondertussen het verhaal van Ferdinand dat ze zelf de vrijheid moeten opzoeken maar die niet zullen krijgen door te gaan vechten. Alleen Valiente gelooft het niet en het komt dan ook tot een confrontatie tussen Ferdinand en Valiente. De rechterhoorn van die laatste breekt dan af waardoor ook deze stier naar het slachthuis afgevoerd wordt. Er zit dan ook niets anders op voor Ferdinand en de rest om zijn vrienden te gaan bevrijden, wat niet alleen een spannende maar ook grappige ontsnappingsscène oplevert in het slachthuis. Zo belanden ze op de band, zien we vleesmassage tot messcherpe toestellen die ze dan weer gebruiken of net moeten zien te ontwijken. De chique auto van de eigenaar van Casa del Toro moet eraan geloven, en de dieren weten te ontkomen hoewel ze achternagezeten worden door hun bezitter. Ferdinand slaagt erin om zijn vrienden op de trein te zetten en hen de vrijheid te schenken. Maar zelf wordt ie nog gevangen, haalt ie het tv nieuws en zal ie het finaal moeten opnemen – al zijn principes ten spijt – in de arena tegen El Primero.

Ferdinand is een leuke 3D tekenfilm geworden die weliswaar pas na de eerste drie kwartier (dus na de pauze die Kinepolis inlast) écht de moeite wordt. Het lijkt immers of alle clichés zich in het begin namelijk opstapelen, we hebben althans erg veel déja vu-gevoel bij de start. Na de pauze zit er meer vaart in de prent en zijn er gewoon erg leuke scènes te beleven van de dance battle tot de ontsnappingsscène, en wordt het ook spannend in het slachthuis en daarna wanneer ze in Madrid aankomen. Ook dan zitten er super grappige momenten in de film waarbij de stieren in de file terechtkomen aan een rond punt, een bestuurder alvast het raampje dicht doet uit angst, een vrouw die in de wagen de lippenstift die ze aanbrengt in het honderd ziet gaan, en alle dieren op een bepaald moment de bus nemen waarbij alle passagiers aan de andere kant doodsbenauwd bij elkaar gepakt achteroverhellen.

Toch moet gezegd dat het absoluut aanpassen is aan Filip Peeters stemmenregie voor deze Vlaamse versie. Hij koos immers om Ferdinand resoluut in tussentaal in te laten spreken waar we erg ongemakkelijk van worden. Verder is er veel dialect te horen (niet zelden het Antwerps) en zinnen van het genre ‘ge moe genen schrik hebbe’ of ‘da wordt hier ne goeien dag’. De eerste helft van de film is tamelijk plat en flauw zowel qua taalgebruik als wat we te zien krijgen op het scherm. Pas na de pauze die Kinepolis inlast, weet de film ons uiteindelijk te boeien. Rijkelijk laat toch wel …

< Bert Hertogs >