Recensie Roland Van Campenhout speelt Lead Belly

Een foyerconcert dat toch plaatsvond in de grote zaal van de Roma: blijkbaar was er meer interesse voor Roland dan men oorspronkelijk verwachtte. Met Roland van Campenhout op een laag podium in het midden van de zaal, de eenvoud van één enkele gitaar en een versterker, een paar knopjes die Roland zelf kon bedienen en enkele spots, werd volgens de mensen aan mijn tafeltje het echte Muze-gevoel terug opgroepen uit de tijd van Ferre Grignard. Het werd een intiem concert waarbij onze eigen blueslegende ode bracht aan Lead Belly,de vader van de folk en blues.

Dat Roland er zin in had, bleek al vanaf het eerste nummer. Tijdens “There ’s a man going round taking names” kon hij het niet laten om tussendoor toch een rifje van “Little drummer boy” te spelen. Voor Roland leverde immers elk nummer de gelegenheid om de melodie een eigen leven te laten leiden. Er werd voortdurend gevarieerd op het thema en tijdens een lied werden de instellingen van zijn gitaar bestendig veranderd en naar eigen smaak aangepast. In deze permanente zoektocht dwaalde de geest wel eens af en werd er wel eens een andere melodie gespeeld door de liedjes van Lead Belly door. Het publiek kon dit soort muzikale grapjes duidelijk smaken. Dit soort van muzikale spelletjes toonden niet alleen aan dat Roland Van Campenhout  het nodige gevoel voor humor had, maar illustreerde ook zijn vakmanschap op de gitaar. Het was werklelijk een lust om de man bezig te zien en te horen.

Het was trouwens opvallend hoe het schurende geluid van Rolands stem in combinatie met zijn gitaarspel tijdens het eerste nummer zonder problemen de sfeer van de katoenvelden van Louisiana kon oproepen. Je voelde de onderdrukking van de zwarten in het Zuiden in  zijn stem. In “Ella speed” werden we dan weer meegenomen naar de prairie om bij “Goodnight Irene” in de jaren 60 te belanden met een klank die onherroepelijk deed denken aan Bob Dylan. Tussendoor nog folk en blues met hier en daar een beetje rock en tijdens “Jelly roll” kwam er zelfs een onverwachte tussenstop bij de Chinese muziek. Roland Van Campenhout mag dan wel onze eigen blueslegende zijn, hij  laat zich duidelijk niet vastpinnen op één genre.

Roland heeft een typisch stemgeluid dat het best te omschrijven valt als: schurend, krachtig, ruw, doorleefd en ongepolijst. Die authentieke klank kleurt elk nummer dat hij zingt en geeft het een scherp kantje. Het was daarom erg verrassend om zijn uitvoering van “Last letter home” te horen. Het werd een erg breekbaar, intiem en zacht lied dat bij momenten zelfs fluisterend gezongen werd.

Het publiek kreeg een afwisselende voorstelling van een artiest die gepassioneerd gitaar zat te spelen en zong op zijn eigen authentieke, eigenwijze en onnavolgbare wijze. Ik ga dan ook besluiten met de woorden van Roland zelf: “What a wonderful world”.

 < Sascha Siereveld >

De setlist:

1. There ’s a man going round taking names
2. All over this land
3. Good mornin’ blues
4. Keep your hands of her
5. Ella speed
6. Goodnight Irene
7. Ballad of Jean Harlow
8. Where did you sleep last night

1. St.-Louis blues
2. Jelly roll
3. Last letter home
4. Footsteps fall
5. Don’t think twice, it’s all right
6. Frankie and Johnny
7. Midnight star
8. Nobody wants you when you’re down and out