Recensie Above and Beyond ★★

Na enkele generale repetities op het recreatiedomein De Schorre in Boom deze zomer, was Above and Beyond (Jonathan Grant, Tony McGuinness en Paavo Siljamäki) er klaar voor om Trix in trance te brengen. De Londense dj-act bracht de uitverkochte zaal aan de Noordersingel alvast in de stemming via Spencer Brown. Opvallend aan de hoofdact is met stip hun communicatie met het publiek. Die verloopt niet via een MC maar met teksten die ze ter plaatse tikken en projecteren tussen de visuals wat moeiteloos een communitygevoel oproept zoals in ‘We kwamen hier voor de muziek. De muziek is hier voor jullie. En in de ruimte waarin jullie vertoeven zitten jullie toekomstige vrienden’ en ‘Antwerp it’s great to steal some time with you tonight.’ Hun vierde studioalbum Common Ground is dit jaar uitgekomen, en heeft gemengde reacties ontvangen. ‘Always’ en ‘Tightrope’ brachten de dj’s onder andere uit die plaat. Dat laatste nummer via ‘Time to share some common ground. Where‘d you go? Please, does anyone know?’ als geprojecteerde tekst.

Een gelijkaardig en dus gemengd beeld levert de show op in Borgerhout. Toeschouwers die echt wel into the moment zijn, mensen die kijken, vooral het visuele karakter van de show vastleggen op de smartphones, en zij (zoals wij) die maar niet in het feestje geraken. Daar zijn verschillende verklaringen voor. Wat aanvankelijk nog erg nieuw en anders is, dat spelen met tekst op visuals, wordt op den duur redelijk voorspelbaar. Ook de lang aangehouden tonen om zo de handjes in de lucht te krijgen van het publiek waarna na een tijd de beat (niet zelden via de ‘Time for a little soundcheck. How’s that bass? (yummy)’ basdrum) er opnieuw stevig doorkomt en het publiek opnieuw aan het dansen slaat, is zo’n repetitief gegeven dat het voorspelbaar wordt op den duur.

Op ‘Always’ zien we bergen en vrouwenogen geprojecteerd op de schermen, na ‘Long way from home’ waarin enige neerslachtigheid zit in ‘I’m a long, long way from home. I’m a long, long way from hope’. En dat terwijl het merendeel van de songs wel iets positiefs uitstraalt ten opzichte van het leven en de liefde. ‘This place sounds like a brother of Ziggo Dome’ projecteren de dj’s, een klein broertje dan wel als je weet dat die Amsterdamse zaal waar ze twee jaar geleden optraden tien keer zo veel toeschouwers aankan. Heel wat Nederlanders waren overigens naar Trix afgezakt om de Londense dj’s aan het werk te zien.

Hoogtepunt van het eerste uur was ongetwijfeld een emotioneel ‘No one on earth’ dat het publiek stevig meeklapte én meezong.  Niet zelden gaan hun songs, met vaak vocals in, over de liefde. Dat is ook het geval tijdens ‘We’re all we need’ terwijl die net in vraag gesteld wordt in ‘Is this love?’. In ‘Distorted truth’ richten ze de zoveelste keer de camera op het publiek dat – gek genoeg – de smartphones bovenhaalt om zichzelf te fotograferen zoals ze afgebeeld worden op het ledscherm. Anderen halen hun vlaggen boven of spelen met hun spiegelbeeld door wat extra te zwaaien. Nog een hoogtepuntje misschien? Hun versie van New Orders ‘Blue Monday’ voorzien van blauwe belichting en visuals terwijl de dj’s communiceren met het publiek met de vraag ‘Blue Tuesday?’

Blue Monday is de meest deprimerende dag van het jaar. Dat bleek weliswaar niet het geval in Trix tijdens de set van Above and Beyond. Maar we hadden eerder het gevoel op een afterparty beland te zijn, dan op een echt feestje. Er werd wel gedanst, maar toch voelde het aan alsof de zaak maar niet van de grond leek te komen. Toen de groep rond tienen het geluidsvolume optrok, voelde dat dan ook aan als een soort noodkreet om de zaak toch nog in de fik te krijgen. Tevergeefs. Alle projectontwikkelaars ten spijt, het dak van Trix ging er niet af, de zaak werd niet gesloopt.

En wij? Wij keken nostalgisch naar een filmpje van David Guetta’s passage op Tomorrowland 8 jaar geleden dat de Facebookpagina van het festival opnieuw had gepost. De tijd nog voor de smartphone doorbrak. De tijd dat dj’s geen MC’s nodig hadden of visuals om het publiek (visueel) te blijven boeien. De tijd dat de focus van zo’n dj act lag op mensen de beste tijd van hun leven geven. En de fans ongedwongen feest vierden en slechts sporadisch een fotootje namen met hun compact camera. Onbezorgd feesten zonder te voelen dat je in een strak geregisseerde en afgemeten set zat. Die heerlijke goede oude tijd…

< Bert Hertogs >