Recensie Blof in de AB ★★★★

‘Je speelt maar een keer voor de eerste keer in de AB’ wist Blof en met die attitude om er iets speciaals van te maken, zette de Zeeuwse band die na zo veel jaren blijven ploeteren eindelijk de erkenning krijgt die het verdient een erg sterk optreden neer. Met ‘De aanhouder wint!’ gaf frontman Paskal Jakobsen meteen ook een tip voor alle andere bands. Blijven doorzetten, ooit komt die erkenning en het succes er wel. In Vlaanderen is die er eindelijk gekomen. 26 jaar moest Blof, dat live steevast oerdegelijk klinkt, daarop wachten. ‘Toen ik zeventien was, speelde ik in een hardrockbandje’ zei Jacobsen. Dat genre echoot overigens nog in sommige songs van Blof, zoals in ‘Aan/uit’, de eerste toegift van de avond. Wolf Clan Sister heette dat hardrockbandje. ‘Ze zijn erbij vanavond wist Jakobsen die alvast uitkeek om na het optreden bij te praten met een pintje in de hand. Dat Blof op een wolk zat, merkte je al tijdens een erg snedig ‘Ego’ waarbij de strijkers weliswaar uit een doosje kwamen. Daarmee startte de band klokslag half negen zijn ruim twee uur durend optreden. Net daarvoor hadden Jakobsen en co dubbel platina ontvangen voor de single ‘Zoutelande’ met Geike dat dé topfavoriet is voor de MIA ‘Hit van het jaar’. Slim bewaarde Blof die hitsingle overigens als allerlaatste toegift nadat de Nederlanders Gorki’s MIA hadden gecoverd. Het werd een meezing-, meezwaai- en meeklapsong. Met ‘deze is voor jullie’ had de Nederlandse band de song van en voor Luc De Vos dan ook opgedragen aan het publiek in de AB dat het met open armen ontving.

Een uitverkochte AB vol ‘mooiste verliezers dat zijn wij’ had er zelf kennelijk ook veel zin in. Dat bleek al tijdens ‘Spijt heb je morgen maar’, dat als tweede op de setlist stond. Een deel van het staand publiek nam de lyrics ‘Wil je springen, spring dan.’ alvast letterlijk en kwam met de voeten van de grond terwijl de rest met de basdrum meeklapte. Na een op akoestische gitaar gebracht rustiger ‘Hierheen’ klonk Blofs verbazing ‘We staan gewoon in de AB!’ ontzettend oprecht. ‘Het was wel wat rumoerig in de straten hieromheen. Zijn er nog wat hesjes hier aanwezig?’ vroeg de band wat plagerig, verwijzend naar de protesten van de gele hesjes in onze hoofdstad. Bij ‘Harder dan ik hebben’ zette het publiek de zang zeer natuurlijk in op een bedje van pianomelodieën die Bas Kennis uit zijn handen toverde. Verder hoorden we Paskal ook een fraaie melodieuze partij op elektrische gitaar spelen tijdens deze song, die ook verderop meegeklapt werd. Een eerste hoogtepunt werd het uit vele. ‘Dansen aan zee’, hun achtste single, een nummer dat uit het album Watermakers komt, leverde dan weer heerlijk meewiegen en -zingen op terwijl de band op het podium – hoe kan het ook anders? – blauw belicht werd.  

‘Mooie dag’ met orgelsolo op synths ging de nieuwe single ‘Zachtjes zingen’ vooraf waar de basgitaar van Peter Slager en de hi-hat van de drums van Norman Bonink het klankbedje bepalen. ‘Controle’ en ‘Alles is liefde’ reeg Blof in een beweging aan elkaar. Een goeie zet, want op die manier kozen ze om even qua opbouw voor een wat strakkere, snellere en snedigere show te gaan. Beide songs stippen we dan ook als hoogtepunten aan. Tijdens ‘Controle’ slaat Bonink de drumsticks tegen elkaar wat het teken is voor het publiek om mee in de handen te klappen wat het dan ook in no time meedoet. Nog zo’n community singing moment tekenden we op met ‘Was je maar hier’ waarbij de hoofdrol even naar de toeschouwers in de Brusselse concertzaal aan de Anspachlaan ging.

‘De mooiste verliezers’ dat uit het 15 jaar oude ‘Omarm’ komt, kreeg een lange live versie mee waar Blof in dialoog ging met het publiek. ‘Het is ok. Jullie?’ zong Paskal Jakobsen waarop de fans ‘Het is ok.’ antwoordden nadat ze al tijdens een elektrische gitaarsolo hadden meegeklapt. ‘Blauwe ruis’ bracht vervolgens opnieuw een welgekomen uptempo song in de keet terwijl Blof in interactie ging met de vrouwen tijdens ‘Omarm’ dat de dames mochten meezingen. Voor de tweede keer die avond zagen we toeschouwers van links naar rechts meedeinen op de golven van het nummer.

Toen Jakobsen na een puik ‘Hier’ meldde dat ie dorst had, kreeg ie zo waar een pintje aangeboden van een fan terwijl de groep Counting Crows’ ‘Holiday in Spain’ al ingezet had. Dat de Nederlanders lekker ongedwongen stonden te musiceren, uitte zich ook in de geniale vondst van Jakobsen om even Rob de Nijs te coveren met diens ‘Het werd zomer’. Zelfs later toen ‘Holiday in Spain’ opnieuw te horen was, liet Peter Slager de gekende gitaarriff uit de song van de Nijs horen. Leuk hoor.

Na ‘Aan/uit’ bracht Paskal Jakobsen solo op akoestische gitaar ‘Manier om thuis te komen’ dat ie opdroeg aan alle mama’s, papa’s maar vooral ook zwangere vrouwen in het publiek. ‘Je wordt een stukje rijker. Een kind verandert je leven.’ wist de frontman die zelf vader is van twee zoontjes en het publiek achteraf een compliment gaf omdat de toeschouwers in Nederland het nooit zo stil maken tijdens het lied wat hij live wel mocht ervaren in de AB.

De laatste toegift uit de eerste bisronde was met ‘Later als ik groter ben’ een knaller van formaat. Dat oho-anthem heeft iets majestueus in zich, het is zo’n song die gesneden koek is voor festivals (Blof heeft overigens met Concert at Sea een eigen festival in juni op de Brouwersdam in Zeeland). Net als tijdens ‘Spijt heb je morgen maar’ veerde het staand publiek op en neer terwijl het geestdriftig in de handen klapte. Na ‘MIA’ volgden uiteindelijk de verlossende woorden waar iedereen reikhalzend twee uur naar uitkeek: ‘Ze is er bij hoor.’ Geike en Paskal lieten horen hoe wondermooi een stem van een man, een stem van een vrouw wel kunnen blenden en samen voor pure magie kunnen zorgen. ‘Zo blij dat je hier bent’ klonk het repetitief uit haar mond en die van het publiek.

Blof in de AB? Zo blij dat we erbij waren.

< Bert Hertogs >