Recensie Hooverphonic ★★

Zwartkapje die verloren liep in het donkere bos dat vol testosteron en geldwolven zat, dat bleek Hooverphonic dat vanavond voor het eerst in de Lotto Arena speelde. We zijn ondertussen de tel kwijtgeraakt aan de hoeveelste frontvrouw en formule Alex Callier (46) en Raymond Geerts (59) ondertussen toe zijn. Feit is dat ze een zangeres die nog maar net meerderjarig is, gevonden hebben in Luka (18). Zijn wij nu echt de enige die dat pervers vinden, dat een bassist die haar vader zou kunnen zijn, en een gitarist die haar bompa had kunnen zijn zich tegenwoordig zo aan het grote publiek presenteren als Hooverphonic? Wij zagen een muurbloempje aan het werk in de Lotto Arena dat weliswaar goed kan zingen maar qua podiumuitstraling niet veel verder kwam dan doen wat je op een schooloptreden doet, met dat verschil dat ze wel de muzikanten van Hooverphonic achter haar had staan.    

Is er nu echt iemand die werkelijk die marketingpraat gelooft dat het jonge meisje enige inbreng had in de totstandkoming van de recente plaat waar veel meer elektronica in voorkomt (waar Callier zich live mee mag bezighouden) dan vroeger? Nadat we Luka live aan het werk zagen in de Lotto Arena, braaf uitvoerend wat van haar verlangd werd, schoon achter haar microstatief staand met beide voetjes naast elkaar alsof ze haar plechtige communie aan het doen was, een statief dat ze bijna de ganse tijd angstvallig vasthield met haar handen, geloven we daar geen bal van. 

‘Vroeger stonden we met meer op het podium’, gaf Alex Callier toe, alsof hij een schuldbekentenis wou doen dat dit wel een erg budgetvriendelijke niet-uitverkochte show was. Hooverphonic stond niet alleen op hetzelfde podium als The Christmas Show, alle koperblazers-, pauken- en strijkerspartijen (Heartbroken, Anger never dies, Eden, The night before, …) liepen mee uit een doosje. Dat en het feit dat Callier zich kennelijk moest profileren op de kap van Stany Crets die 23 jaar geleden zou laten optekenen hebben in een magazine dat Hooverphonic een doorslagje van Portishead was en een eendagsvlieg zou zijn, en een andere bindtekst waar ie – sommige dingen veranderen nooit ongeacht het aantal zangeressen die hij verslijt – vol van zichzelf het had over die 23-jarige carrière waar ze in luxueuze venues hadden gestaan, maar ook gewone omdat de band nu eenmaal zowel een plaats geeft aan kleine als grote emoties, deed de dikke kwal in hem opnieuw bovendrijven. En dat allemaal om de kledingwissel van Luka naar een rood kleedje vol te kunnen lullen. ‘Horrible person’ schreef Alex in Italië en hij vreesde dat Luka het maar niks zou vinden. Wat bleek, dat het een nummer was dat ze met stip wou inzingen als demo. Het is tijdens die song dat Pieter Peirsman als backing haar voor het eerst tijdens het concert volledig overstemt. Ook tijdens ‘Badaboum’ is dat het geval waarbij hij kennelijk zijn plaats mag verlaten en naast Luka mag komen staan. Hij gebruikt wél het podium wat Luka totaal niet doet. Ze wijkt bijna niet van haar statief. Gevolg: Pieter steelt de show, gaat even op een monitor staan, pookt het publiek wat op, en … zet zo pijnlijk Luka in de schaduw. Wanneer de twee naast elkaar staan, komt dat trouwens totaal niet over.

Wat een denigrerende bindtekst ook van Alex! ‘2000 is het geboortejaar van Jackie Cane en van nog iemand op het podium’ klinkt het refererend naar Luka Cruysberghs die op 5 december van dat jaar het levenslicht zag. Hoe fout kan je zijn als band om toe te moeten geven dat je al langer bestaat dan de zangeres? Dat ze een baby was terwijl je een hit had? Tjeerd Bomhof schreef mee ‘Concrete skin’ dat de plaat ‘Looking for stars’ haalde, net als ‘Hiding in a song’, dat aanvankelijk geschreven was voor een mannenstem maar met Luka wel werkt volgens hem. Feit is dat Alex en Luka met deze song live gewoon zwaar op hun bakkes gingen in de Lotto Arena. Dat ‘lalala’-melodietje is zo infantiel dat het zelfs Luka ontgroeid is. Callier kreeg het publiek dan ook nauwelijks mee in het nasaal/verkouden meezingen, Feest van de Onnozele Kinderen of niet. En die ‘’t is vrijdag hé mensen!’ van Luka kon die scheve situatie niet rechtzetten. Wat een kutnummer.

Hooverphonic heeft dan weer wél aanstekelijke ‘oho’’s in ‘Looking for stars’ wat hun zomersingle gaat worden. Maar Luka verzuimt om het publiek die mee te laten zingen. Het is als een bal die voor open goal ligt, maar die er niet in trappen omdat je de maturiteit nog niet hebt om die doelkans te zien. Toen ze in interactie moest gaan met het publiek tijdens ‘Amalfi’ voelde ook dat erg onwennig aan voor Luka. Kijk, zo’n dingen moet je dus repeteren, en niet alleen het zingen. Vocaal was Luka’s prestatie best wel ok hoewel ze soms tijdens een nummer moest hoesten of niezen. Bij ‘The night before’ betrapten we haar op een paar valse noten toen ze moest glijden naar enkele noten. En in ‘Mad about you’ waarbij ze enkel begeleid werd door Alex op gitaar, viel op dat wanneer ze in kopstem overgaat ze erg zacht klinkt terwijl ze in normale stem veel meer kracht op haar stem zet. Het contrast is ons iets te groot.

Conclusie: een band met allemaal mannelijke muzikanten in als Hooverphonic moet hun plaats leren kennen. Dat is niét je zangeres tijdens Jackie Cane en Badaboum in de schaduw zetten. Of tijdens de bissen haar een grote witte bavet laten aandoen. Een goede stem maakt van een zangeres nog geen goede performer. Kortom: er moet nog veel fruitpap en boterhammetjes gegeten worden om Hooverphonic live op een niveau te brengen waar het ooit was. Het feit dat Callier zijn zangeres deze keer is gaan zoeken bij een vtm talentenwedstrijd is naast haar erg jonge leeftijd en het grote leeftijdsverschil al bedenkelijk genoeg. We schreven het eerder al, het heeft iets pervers.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Concrete Skin
2. Lethal Skies
3. Ether
4. Vinegar & Salt
5. Heartbroken
6. Anger Never Dies
7. Horrible Person
8. Eden
9. Romantic
10. Sleepless
11. Jackie Cane
12. The Night Before
13. Hiding in a Song
14. Mad About You
15. Uptight
16. One Two Three
17. Badaboum
18. Looking for Stars
19. Amalfi

Bis:

1. Suspirium (cover Thom Yorke)
2. 2Wicky
3. Long Time Gone