Recensie Nekka Nacht 2010 - Raymond van het Groenewoud e.v.a.

Duizenden “beminde gelovigen” hadden de weg weer gevonden naar de jaarlijkse hoogmis van het Nederlandstalige lied. Dit jaar stond de Nekka-Nacht helemaal in het teken van de 60^ste verjaardag van de vader van de Vlaamse rock: Raymond van het Groenewoud. Voor de gelegenheid had hij een reeks vrienden uitgenodigd om samen met hem terug te blikken op zijn rijke carrière als tekstschrijver en muziekmaker. Axelle Red, Admiral Freebee, Kommil Foo, Koen & Kris Wauters, Bart Peeters en vele anderen bundelden hun liefde voor muziek om er met heel veel vuur een groots feest van te maken. En … het ging verbazend goed vooruit.

Raymond vloog er vanaf het begin al stevig in met ‘Maria, Maria, ik hou van jou’ en bewees daarmee dat het niet voor niets is dat hij zich de ‘vader van de Vlaamse rock’ mag noemen. De toon was gezet en het publiek op het middenplein was door het stevige gitaarwerk in ‘Meisjes’ al meteen in de juiste sfeer. En het tempo bleef hoog.  Hannelore Bedert was de eerste gast die samen met Raymond van het Groenewoud op het podium mocht. Ze bracht haar versie van ‘Hij houdt van vrijen’ en werd daarbij bijgestaan door de meester zelf op zijn gitaar. Omwille van de hoge tonen en het luide karakter van dit nummer klonk ze niet altijd even goed, maar het rockte in ieder geval nog stevig. Het werd nu stilaan tijd om weer even op adem te komen en daarom bracht Hannelore één van haar eigen nummers: ‘Altijd nooit meer’. Gezeten achter een vleugelpiano begon ze heel rustig aan dit nummer om dat geleidelijk scherper en harder door te zetten. Wanneer ze op het einde nog eens stevig op de zwart-witte toetsen tokkelde, werd het publiek dolenthousiast. De zangeres die in december 2007 de Nekka-wedstrijd won, bewees nogmaals dat dit geen toeval was en viel duidelijk nog altijd in de smaak bij de toehoorders.

Koen en Kris Wauters mochten samen met de gitaristen Antonio en Fernando Lameirinhas hun versie van ‘Omdat ik van je hou’ brengen. Het samenspel van elektrische en akoestische gitaar, de stem van Koen en Fernando die de tweede stem voor zijn rekening nam en een Latijns-Amerikaan ritme, resulteerde in een verrassende en fijne uitvoering. Wanneer dit duo broers samen met Raymond vervolgens ‘L’étranger, c’est mon ami’ brachten, waande ik me even op de feestelijkheden ter gelegenheid van de 50^ste verjaardag van de onafhankelijkheid van Kongo. Deze tropische sfeer zou later nog terugkomen toen Trafassi zijn opwachting maakte.

Dat Raymond van het Groenewoud zich al jaren laat omringen door topmuzikanten, bleek weer maar eens toen Bert Joris de klanken van zijn trompet het Sportpaleis in mocht sturen. Raymond begeleidde zichzelf tijdens ‘Wat een mooie dag’ op de vleugelpiano en Bert ondersteunde dit rustige nummer met virtuoos trompetspel. De klank en het gevoel dat daarbij ontstond zijn heel moeilijk te omschrijven. Misschien deed Raymond het nog het best met: “Dat was weer eens wat anders dan ‘Il Silecio’.” Vervolgens werden de drie andere blazers erbij geroepen en klonk het alsof een vrolijke fanfare de jarige begeleidde naar de komst van Diggy Dex.

Dit Nederlands raptalent scoorde in ons land deze zomer een hit met een lied van Eva de Roovere en mocht nu samen met Raymond ‘Het is zo lekker’ brengen. Dit duet klonk erg leuk. Diggy bespeelde het publiek en de sfeer was fantastisch. Dat Diggy’s inbreng niet altijd even verstaanbaar was, deed geheel niet ter zake: het feestje was duidelijk weer in volle gang … tot Axelle Red verscheen. Hoewel haar zwoele, hitsige vertolking van ‘Mr De Postbode’ me zeker kon bekoren, deed haar inbreng in het funky ‘Nu of nooit’ haar reputatie stevig wankelen. Op Jan Decleirs inbreng in ‘Goesting’ na, was dit het zwakste moment uit de voorstelling. Dit was vrij verbazend voor een dame met zo’n wereldfaam.

Het tweede deel van de voorstelling begon met een sterke blazerssectie die na een mooie intro werd bijgestaan door de rest van de muzikanten en Raymond in een sterke versie van ‘Brussels by night’. Deze instrumentaal zeer sterke bewerking werd afgesloten met een solo van Hugo Boogaerts op saxofoon. Wanneer de feestsfeer na dit rustige nummer terug opgevoerd werd, ging tijdens ‘Het gaat om ons’ de eerste polonaise over het middenplein. Vrolijkheid bleef troef en Bart Peeters mocht zich tijdelijk opwerken van presentator tot zanger en hij werd daarbij door Raymond vakkundig begeleid op de mondharmonica.

Het was ondertussen de hoogste tijd geworden om nieuw, aanstromend talent op het podium te roepen. De Nekka-wedstrijd heeft in het verleden al heel wat nieuwe artiesten opgeleverd die los van de commercie hun eigen ding bleven doen en de winnaars van deze editie misstaan zeker niet op deze erelijst.  SAF bracht o.a. het nummer ‘Hoppah’ van Raymond. In een eerder ongebruikelijk arrangement leek het of er een zigeunerorkest met joodse roots en Gents accent op het podium stond. Met deze sfeervolle en vrolijke uitvoering brachten ze hommage aan Raymond, maar bleven ze gelijktijdig trouw aan hun eigen klank … en Raymond zag dat het goed was.

Raf en Mich van Kommil Foo brachten een mooie, ingetogen versie van ‘Gelukkig zijn’, maar dit kon niet op tegen de meester zelf. Wanneer Raymond van het Groenewoud gezeten achter een vleugelpiano zijn ‘Twee meisjes’ bracht, kon je een speld horen vallen in het Sportpaleis. De stilte en het respect van het publiek waren indrukwekkend en volledig verdiend.

De laatste artiest die Raymond mocht komen vergezellen, was Tom Van Laere, beter gekend als Admiral Freebee.  Hij bracht solo een onuitgegeven nummer van Raymond: ‘Ik zing in m’n moedertaal’. Hoewel we het niet van hem gewoon zijn, ligt het Nederlands hem wel. Met zijn mondharmonica in een beugel en zijn elektrische gitaar om zijn nek, had hij heel veel weg van een moderne incarnatie van Bob Dylan. In ‘Ontevreden’ mocht hij nog eens stevig rocken en kreeg hij de hulp van de rest van de muzikanten en Raymond.

Het laatste woord was echter voor de centrale gast zelf. Hoe kon Raymond van het Groenewoud dit feest beter afsluiten dan met ‘Liefde voor muziek’? De titel sprak voor zich en de uitgelaten sfeer van het publiek bracht een mooie afsluiting van een feestelijke avond. Nekka-Nacht 2010 had weer een afwisselend programma Nederlandstalige muziek rond één centrale gast en bewees eens te meer dat Vlaanderen nog over heel wat muzikaal talent beschikt. Op naar de volgende editie.

 < Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1. Maria, Maria, ik hou van jou (RvhG)
2. Bleke Lena                 (RvhG)
3. Meisjes                       (RvhG)
4. Hij houdt van vrijen (HB + RvhG op gitaar)
5. Altijd nooit meer    (HB)
6. Vanavond ga ik uit (K&K + RvhG op toetsen)
7. Omdat ik van je hou (K&K + A&F L + RvhG op toetsen)
8. L’étranger, c’est mon ami (K&K + A&F L + RvhG)
9. Wat een fijne dag   (RvhG + BJ op trompet)
10. Jouw liefde                               (RvhG + blazers)
11. Het is zo lekker        (DD + RvhG)
12. Mr De Postbode      (AR + RvhG op piano)
13. Nu of nooit                               (AR + RvhG)
14. Ik ben alleen            (RvhG)
15. Je veux de l’amour                (JD + RvhG)
16. Chachacha                 (RvhG)
17. Hallelujah ze is van mij (RvhG)
18. Goesting                     (JD + RvhG)

 Deel 2:

1. Brussels by night    (RvhG)
2. Het gaat om ons      (RvhG)
3. Hoe zie ik eruit        (RvhG)
4. Er is er geen één zoals jij (BP + RvhG op mondharmonica)
5. Blijf van mijn lijf     (SAF)
6. Hoppah                       (SAF)
7. Twee meisjes           (RvhG)
8. Wasmasjien              (T)
9. Intimiteit                   (T + RvhG)
10. In m’n hoofd             (RvhG)
11. De Lucaskinowski   (RvhG op piano)
12. Gelukkig zijn             (K)
13. Zjoske schone meid (K + HB + RvhG)
14. Ik zing in m’n moedertaal (AF)
15. Ontevreden (AF +RvhG op toetsen)
16. Liefde voor muziek               (RvhG)

Bis:

1. Komaan met dat lijf (RvhG)
2. Mama moet komen (muzikanten + RvhG op piano)