Recensie Gotan Project

De Argentijnse tango kende haar hoogtepunt in de jaren 30-50 van de vorige eeuw. Op elke straathoek van Buenos Aires stonden paren te dansen. Mensen gingen naar dansgelegenheden waar grote orkesten speelden. Iedereen stond daar als het ware in vuur en vlam. Tijden veranderen maar de smeulende passie is gebleven. Het trio Gotan Project, bestaande uit de Fransman Philippe Cohen Solal, de Argentijn Eduardo Makaroff en de Zwitser Christoph H. Müller, toont namelijk aan dat oude wijn in nieuwe zakken wel goed smaakt.

Zij zijn de vaandeldrager van de Nuevo Tango, die invloeden van de jazz, reggae, jive en salsa toevoegen aan de Argentijnse tango. Zij blijven trouw aan de akoestische, klassieke instrumenten van vroeger, maar mengen dit met elektronica en beats. Het geheel oogt jong en trendy en maakt de tango in al zijn facetten bekend aan een nieuwe generatie.

De groep presenteerde in de AB haar nieuwste studioalbum “Tango 3.0”, hun derde in slechts 9 jaar. Helemaal opgedist in 30’s Godfather stijl (deukhoek, kostuum, das) was de groep uitgebreid met 4 extra muzikanten waaronder zangeres Cristina Vilallonga, die doorheen de avond voor de passionele noot zorgde met haar iets donkere sensuele stem. Op de achtergrond verschenen beelden van kronkelende danseressen, omgeven door een lichtshow met als hoofdkleur rood. Het is verbazend hoe de groep zo vlot kan omschakelen van pure tangomuziek, met traditionele instrumenten zoals de bandoneon, piano, viool en trompet, naar een meer ambient, chill house-achtige versie, zonder in het geheel storend over te komen.

De set balanceerde tussen enerzijds uptempo, zwoel en opzwepend, anderzijds traag, voortkabbelend en bijna fado-achtig. De volgepakte zaal kleefde met iedere zweetdruppel aan de opgelegde ritmes. Iedereen genoot zodoende op zijn of haar manier van de zuiderse sfeer. En dan bedoel ik niet die lallende bierbuik naast mij, wiens ontbolsterde poëtische hormonen het nodig vonden om tegen elke passerende deerne ‘tango d’amore!’ te roepen. Gotan Project nam het publiek mee van de ene kant van de oceaan naar de andere. Van de Argentijnse café’s naar de Parijse clubs. Een trip die een aanrader is voor iedereen.

< Danny Héroufosse >