Recensie Alleen verbeelding ★★★★1/2

Vorig jaar verscheen ‘Alleen verbeelding kan ons redden’, een boek van Michael De Cock waarin ie op passionele wijze de kracht van kunst bezingt. Dat boek heeft ie nu getransformeerd tot een avondvullende monoloog waarin ie op zoek gaat naar het antwoord op de vraag of kunst de wereld kan redden. De Cocks monoloog is niet alleen hyper persoonlijk, hij steekt er ook nog de input van het publiek in.

Na een kleine wandeling in het Middelheimpark dat enkel voor de toeschouwers van deze voorstelling uitzonderlijk geopend is na sluitingsuur, vormen we een cirkel rond het werk ‘Drie staanden’ van de Fransman Eugène Dodeigne. Deze ruwe figuren die op dolmen lijken, lijken verstild te zijn in de tijd. Het is daar dat we een reeks vragen krijgen over kunst, over social media, over onze democratie, wie er een gedicht van buiten kent, wat we laatst hebben gegeten, welke James Bond-film onze favoriet is enz.

Een deel van die antwoorden integreert De Cock ook in zijn voorstelling. Sterker nog, er is zelfs een moment dat ie iemand uit het publiek een gedicht laat opzeggen. Tijdens onze voorstelling was het niemand minder dan Erik Burke (voornamelijk gekend om zijn rol in Wittekerke) die uit het hoofd in vlekkeloos AN een tekst bracht.

‘Kan kunst de wereld redden?’ stond er op een poster van Antwerpen 1993 die Michael zo fascineerde en inspireerde dat ie uiteindelijk het grootste deel van zijn leven ondertussen ook in de kunstensector werkt. De aanleiding doorheen zijn vertelling, is zijn vriendin - sopraan Ana Naqe  - die op Tomorrowland moest optreden waardoor ie in de backstage belandde van het festival en er aan de praat geraakte met Paris Hilton. Hij mocht haar handtas even vasthouden toen ze naar het toilet ging.

Van het een kwam het ander. Hilton bleek erg geïnteresseerd toen hij haar zei dat ie de directeur is van de Royal Flemish Theatre (KVS) in Brussel en vroeg een privérondleiding. En Michael? Die voelde zich als James Bond in ‘Never say never again’ en kwam tijdens zijn avontuur ‘Misschien zijn wij hier alsof?’ tot de conclusie: ‘Waar zijn The Ramones wanneer je ze nodig hebt?’

Met een golfkarretje waarmee ze backstage dj’s, materiaal en crew vervoeren op Tomorrowland, reden ze over de A12 naar het gebouw dat hem meteen stress opleverde omdat hij wist dat ie maar een paar seconden had om het alarm te deactiveren.

In het kostuumatelier vindt ze al meteen een jurk voor een Franse courtisane die gebruikt werd voor ‘Der Schauspieldirektor’. In dit kostuum ziet zij er uit als Madame de Tourvel uit ‘Les Liasons Dangereuses’.

Het duurt niet lang of de twee worden betrapt door Moa, de conciërge van het theater, die een kijkje komt nemen omdat er normaal gezien geen licht brandt in de schouwburg in de zomer. Het theater is dan namelijk dicht. ‘Nu hij er toch is, moet ie ook een rol spelen’ stelt Hilton die aldus De Cock groot geworden is door niets te doen. Niet veel later zal blijken dat de man die Nestor moet spelen een geheim bewaart wat De Cock brengt tot een van zijn lievelingsthema’s in deze monoloog: migratie en mensen zonder papieren.

De wereld van fake (Tomorrowland) waarbij hij zelfs stelt dat je die bezoekers op eender welke muziek kan laten dansen als de showeffecten maar aanwezig zijn, zet ie af tegenover ‘doen alsof’. Dat is plat liegen volgens de maker terwijl acteurs doen alsof ze doen alsof. Hoogstpersoonlijk - naast de vele kunstverwijzingen die uiteraard uiterst persoonlijk zijn - wordt de voorstelling wanneer de man het heeft over zijn stukgelopen huwelijk en zijn Peter Pan-syndroom.

Bijzonder sterk zijn de associaties die in ‘Alleen verbeelding’ steken. Zo heeft Michael De Cock het over de servante, een rood licht dat altijd brandt in het theater, ook wanneer er geen voorstelling is. Dat kan je moeiteloos koppelen aan de plaat ‘There is a light that never goes out’ van The Smiths die hij tijdens deze monoloog ook even laat spelen. En met ‘Rage, rage against the dying of the light.‘ refereert ie tevens meermaals naar een gedicht van Dylan Thomas die dit als metafoor voor de dood gebruikte.

De affiche van Rock Werchter 1987 toont ie ook waar ie o.a. Iggy Pop aan het werk zag (wat hem er even toe brengt om de monoloog in fraai gebruind ontbloot bovenlijf te spelen), Peter Gabriel, The Pretenders (die je kan linken aan de ‘Doen alsof’- passages), Eurythmics en The Housemartins waarvan ie a capella even ‘Caravan of love’ – Eerlijk? In De Cock is geen groot zanger verloren gegaan - zingt en Echo & The Bunnymen wiens ‘Nocturnal me’ hij op vinyl laat horen. Frank Zappa’s quote ‘Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best.’ toont ie ook even op een bord.

In ‘Alleen verbeelding’ zit alles ingenieus in elkaar verweven. Soms ver van elkaar verspreid maar ook wel eens heel erg dichtbij, zoals in een klein gedachtensprongetje wanneer ie het heeft over Virginia Woolfs ‘Mrs. Dalloway’ bijvoorbeeld. Michael De Cock  stelt vast dat zij 100 jaar voor Miley Cyrus (‘Flowers’) haar bloemen wel zelf zal kopen.

Het sterke van deze monoloog is dat alle kunstvormen erin samen komen; beeldende kunst, schilderkunst, muziek, theater, en dans in een magnifiek geheel dat je net als die ‘Drie staanden’ van Eugène Dodeigne doet verstillen in de tijd.

< Bert Hertogs >

‘Alleen verbeelding’ speelt nog t.e.m. 24 augustus 2024 op de Zomer van Antwerpen. Info en tickets via zva.be