Recensie A chorus line ★★★★1/2

Nog tot 25 augustus kan je in Londen naar A Chorus line in Sadler’s Wells. De shows maken deel uit van een grotere tour die nog tot 5 oktober dit jaar loopt doorheen het VK. In 1975 zag de originele productie op Broadway het levenslicht, en werd daar over 15 jaar maar liefst 6.137 keer opgevoerd wat deze musical tot 1997 de langstlopende productie op Broadway maakte tot Cats deze plek overnam. Nu staat A chorus line op de achtste plek in het lijstje lang lopende musicals op Broadway, na Les Misérables.

Omwille van het scherpe realisme dat erin steekt, was en is A chorus line revolutionair. De musical gaat over een auditieronde, en toont eigenlijk het leven zoals het is: het theater, waar privé en werk soms in elkaar vloeien. Michael Bennett, de bedenker van de voorstelling, gebruikte ware getuigenissen van dansers die in de late uurtjes opgenomen werden. Focussen doet deze prachtige productie op de gewone dansers, het ensemble, of corps de ballet, die er als groep vooral uitspringt maar de spotlights doorgaans moet over laten aan de principals, tenzij men zoals dat het geval is bij A chorus line deel uitmaakt van een ensemblestuk.

Wat voor een straffe groep wist regisseur Nikolai Foster samen te stellen samen met choreografe Ellen Kane! We krijgen een straffe cast voorgeschoteld waarbij Adam Cooper (Singin’ in the Rain, Matthew Bourne’s Swan Lake) als Zach misschien iets te eendimensionaal voor de dag komt wat grotendeels te verklaren valt omdat ie vanuit de zaal met een micro in de hand bevelen moet geven en zijn stem daardoor veel luider klinkt dan de rest. Anderzijds kan je die regiekeuze ook lezen als kritiek op autoritaire (casting)regisseurs waarvan er enkele de jongste maanden ook in ons land van hun voetstuk gevallen zijn.

Het decorontwerp van Grace Smart, in combinatie met het kledijontwerp van Edd Lindley en het lichtontwerp van Howard Hudson werkt vakkundig naar een finale toe met alles erop en eraan (inclusief vuurwerk, en witte neerdalende spots centraal, links en rechts) terwijl A Chorus line quasi minimalistisch start op een zo goed als leeg podium, op slechts 5 spiegels achteraan na, die de repetitieruimte voorstellen. Pas na een tijdje onthult de productie dat de live muzikanten verscholen zitten in een draaibare box rechts.

De spiegels zorgen voor een prachtige esthetiek. Zo zie je de choreo’s, of het nu om solo’s, duetten, trio’s tot het volledige ensemble gaat, recht voor je plaatsvinden maar ook gespiegeld, niet zelden de achterkant of net de voorkant tonend van de dansers en danseressen waardoor er met weinig middelen een heel artistiek effect bereikt wordt (met of zonder rook die over de scène golft). De spiegels zelf, die houden figuurlijk de sector zelf een spiegel voor.

Met zeventien zijn ze namelijk in A chorus line, diegenen die nog overblijven om gecast te worden in tijden (we zijn 1975) dat het best lastig is om een job te vinden binnen de creatieve sector (gek veel lijkt er dus bijna een halve eeuw later niet veranderd te zijn). 8 van hen, 4 mannen en 4 vrouwen zullen uiteindelijk de gelukkigen worden en een contract mogen tekenen. Om tot een beslissing te komen, is de regisseur echter niet geïnteresseerd in hun foto CV. Maar wel in datgene wat er niet op het document staat, hun kleine kantjes, hun verhalen, die je gewoon bij de keel grijpen.

Passeren onder andere de revue: een danseres die niet kan zingen, eentje die niet kan acteren, een vrouw die maar niet gecast wordt omdat ze net te klein is, of een die haar verteld wordt dat ze de looks niet heeft, lees: géén tieten, waar Val (Chloe Saunders) op gewezen wordt en ze zingt in ‘Mother’: ‘Tits! Where are my tits?’ […] ‘Tits! When am I gonna grow tits?’ en daarna herhaalt in het kritische ‘Dance: ten, Looks: three’ waarbij niet alleen de sector het moet ontgelden maar ook de toeschouwers. ‘For tits and ass. Orchestra and balcony what they want is what you see. Keep the best of you, do the rest of you.’ luidt het scherp.

Verder horen we nog een getuigenis van een homoseksuele danser die als vrouw gecast werd omwille van zijn mooie benen, blijken sommige kandidaten te smeken om werk (‘Ik zal hard werken’), terwijl anderen met hoofdpijn komen opdagen, worstelen met hun leeftijd en er dan maar over liegen (omdat ze fin de carrière zijn voor zover ze al een carrière gehad hebben) en blijken er te zijn die al erg vroeg in het productieproces hun sterallures niet kunnen verbergen (‘Kan het licht wat zachter?’) of wel erg zelfzeker voor de dag komen.

A Chorus line dat bijna twee uur duurt zonder pauze kent voldoende songs die nog steeds lekker in het oor liggen zoals opener ‘I hope I get it’, het finalenummer ‘One’, ‘Nothing’ dat halfweg te horen is en als voorlaatste de hitballade ‘What I Did For Love’. Maar wij vonden vooral ‘At the ballet’ tussen Amy Thornton (Sheila), Lydia Bannister (Bebe) en Kate Parr (Maggie) om van te smullen omdat de werkelijkheid van het privéleven hier stevig contrasteert met de schoonheid van wat er in het ballet te zien is: ‘Everything was beautiful at the ballet’ klinkt het dan. Die zin gaat ook nagenoeg helemaal op voor A chorus line.

< Bert Hertogs >