Recensie Blue Man Group ★★★★

Al twintig jaar staat Blue Man Group in Berlijn in het Stage Bluemax theater. Wereldwijd zagen maar liefst 35 miljoen toeschouwers de show waarvan alleen al in Berlijn 4 miljoen. Vermits zo’n lange runs steeds zeldzamer blijken, trokken wij naar Berlijn om het fenomeen live te ervaren.

Kristel Verbeke (en bij uitbreiding onze opleiding journalistiek) herinnerde er ons aan hoe belangrijk het is om eerst de dvd’s te bekijken, om research op voorhand te doen met andere woorden. Via een tweedehandswebsite wisten we een dubbel dvd van Blue Man Group op de kop te tikken en probeerden we de show van begin tot einde uit te zitten.

Je voelt ons al aankomen, het was werkelijk een behoorlijke opdracht om de aandacht erbij te houden. Dat komt omdat de show extreem vaak in interactie gaat met het publiek, er geen sprake meer is van een vierde wand en je als publiek deel gaat uitmaken van de show. Het spreekt dan ook voor zich dat onze conclusie glashelder is: Blue Man Group moet je vooral live beleven omdat daar en enkel daar ze het best tot hun recht komen.

De drie blauwe mannen lijken op ons, maar zijn ook anders, onderzoeken ons en ons gedrag, zijn nieuwsgierig en van daaruit leggen ze contact met ons. Blue Man Group begint eigenlijk al nog voor de show van start gaat wanneer er op de nieuwstickers random feitjes verschijnen en we in zwart wit Big Brotherachtige live beelden zien van hoe het theater volloopt, hoe het totaalbeeld in de foyer eruit ziet, in de lift, backstage en aan de roltrappen naar boven waar de show opgevoerd wordt. Ook over illusie en animatie gaat het tijdens de show wanneer er stroboscopische effecten losgelaten worden op een ronddraaiende installatie van beelden zodat het lijkt alsof ze tot leven komen. Maar ook later op een ledscherm lijk je dat ook mee te maken met een grafisch mannetje wanneer ie begint weg te stappen.

19,3% van onze gebruikers data werd opgevangen, zo stelt de show vooraf terwijl er ook voornamen genoemd worden van aanwezigen en zij welkom geheten worden. Of proberen we samen ene zekere Trixie van haar hoofdpijn te verlossen zodat ze die hoofdpijn als een koe gaat visualiseren die ze op het einde maar moet zien te slachten.

En we krijgen een lijstje van effecten opgesomd die de revue zullen passeren: dialogen, analogen, epilogen enz. Er zit dus een boodschap in de show die draait rond bewegingsvrijheid en (data) privacy, maar het gaat ook over consent en de vraag ‘wat is kunst?’

Zo worden er verfballen in de mond van een van de groepsleden gegooid die ze allemaal zo weet op te vangen en spuit ie met de mond het goedje over een maagdelijk wit canvas. Geel en rood belanden zo op het doek. Maar voor het blauw laat ie de zaak ook nog eens tollen zodat er een golfbeweging te zien is. Een andere blauwe man wordt dan weer getest op het aantal marshmallows dat ie kan opvangen in zijn mond en hoeveel ruimte ie daarvoor heeft. Het resultaat: een kegel die hij uitbraakt, recht komt te staan maar al snel slap wordt. Hij prijst het 5.000 euro. Later mag een toeschouwer enkele stukken witte Toblerone chocolade in de mond van een lid gooien. Het eindresultaat: een gele brij en de witte doos waaruit de chocola komt, krijgt de toeschouwer als souvenir mee naar huis. 

Op olietonnen wordt er vloeibare verf uitgegoten die op spettert wanneer de middelste blauwe man erop klopt terwijl zijn collega’s ondertussen hun lashelmen op hebben gezet ter bescherming. Het is tijdens zo’n scènes dat hun blikken (‘Wat gebeurt er nu?’) intrigerend werken alsof ze op een exploratiemissie met ons zijn. Blue Man Group speelt dus in op experiment en dat begeestert hen én het publiek. Zo ontsproot onder andere de drumbone, een witte buis die uitschuifbaar is en waarop geklopt wordt zodat er verschillende klanken uit komen. Wanneer daarop nog eens een andere verticaal uitschuifbare buis wordt ingeschoven kan er nog meer afgewisseld worden qua toon.

Hergebruikt, gerecycleerd of gecomposteerd wordt het materiaal dat gebruikt wordt tijdens de show van Blue Man Group wordt ons verzekerd bij de start van de voorstelling. Over the top: dat is het minste wat je kan zeggen over de hoeveelheid witte slierten confetti en papier dat de zaal in geblazen of gekatapulteerd wordt.

Blue Man Group is in zekere zin een rock concert. De drie (wij zagen Dennis Radelaar, David Michael Hands en Pete Starrett aan het werk) worden namelijk live ondersteund door een vierkoppige band (David Pätsch, Jan Burkamp, Friedrich Störmer en Nils Westermann) die de sound aanvullen met o.a. synths, gitaar en extra percussie. Maar Blue Man Group steekt tevens ook de draak met alle rock concert clichés door ons een hand in de lucht te laten steken, beide, mee te zwaaien, maniakaal mee te bewegen/dansen, wordt de linker en rechter kant van het publiek tegen elkaar uitgespeeld, worden we uitgenodigd om karaoke te zingen (‘Da da da’ van Trio) en – onvermijdelijk moest dat er ook deel van uitmaken - de smartphones boven te halen voor selfies die ook na de show met hen genomen kunnen worden in de foyer. Het publiek wordt trouwens bij het begin voor de show start, aangemoedigd om selfies te photobomben. Als de andere dat leuk vindt, wissel je elkaars gegevens uit, zo niet 

Blue Man Group is een fenomeen dat je best live ondergaat omdat het innovatief, creatief, kleurrijk, komisch, vol effecten zit en volop in interactie gaat met het publiek. Kies daarbij best ook voor de eerste rijen, om ze dicht mee te kunnen maken. Je maakt er trouwens ook kans op een exclusieve kunstige souvenir waar je je ticket ruimschoots mee kan terugverdienen als je het op een of andere kunstveilingsite zet. Voor zover je het als kunst kunt beschouwen uiteraard.

< Bert Hertogs >