Recensie Oh Deer! ★★★

Met Oh Deer! levert Bronks surrealistisch, ja zelfs absurd en bijna woordeloos theater voor 6-plussers. Zeker, de kids en ik in de zaal konden best wel lachen met enkele scènes, vooral dan wanneer het tragikomisch werd al hebben we gewoon al veel gekkere toestanden meegemaakt in het jeugdtheater.

In Oh Deer! zien we twee los van elkaar staande decors. Rechts zien we enkele rotsen met daarop naaldbomen met een volle maan/discobol die erboven hangt. Links staan twee barkrukken, een toog van een oud cafeetje en hangt er een blauw doek.

De voorstelling start wanneer we Bavo Buys als hert angstig zien wegschieten. Er zijn drie jagers die het dier willen doden. Heerlijk is de cartooneske visuele humor die we dan te zien krijgen. De drie schieten op alles wat beweegt, ook op elkaar. Maar niemand van hen gaat dood. Behalve als er een keer raak geschoten wordt in de lucht, dan vallen er al eens pluimen naar beneden of iets wat op een vogel moet lijken.

Net als het hert is een van de jagers (Hendrik Van Doorn) ook bang. Hij gaat meteen maar tevergeefs over tot de reanimatie van het dier. Grappig is de lunchtijd-scène waarbij hun eten op een sjiek drielaags serveerdisplay gepresenteerd wordt. Als er iets is wat je zelden van jagers verwacht dan is het dat ze qua eten verfijnd zouden zijn.

Het is met die verwachtingspatronen en tegenstellingen dat Oh Deer! graag speelt. Van Doorn zien we de punt van een stokbrood in de duim steken wat meteen verwijst naar het gedrag van kinderen, hoe zij niet zelden met hun eten spelen, maar hier wordt het ook nog even precies alsof het poppenkast is. Ook de anderen gaan op hun beurt ondervinden dat hun fake eten wel heel buigzaam is…

Buigzaam of flexibel dat zijn de personages in deze voorstelling allerminst. Gina Beuk (die tevens instond voor het concept van Oh Deer!) speelt een verstokte rookster. Onder haar barkruk zien we een berg sigarettenpeuken liggen. En die groeit alleen maar aan wanneer ze beweegt, haar handtas – die met haar meerookt - openzet of een nieuwe sigaret in haar mond heeft steken. Dat ze zich te pletter hoest en die onder controle krijgt door haar puffer boven te halen, is zo tekenend voor de samenleving waarin we leven. Wie van ons begint er bijvoorbeeld niet meteen te snoepen ook al heb je net een gaatje laten vullen bij de tandarts?

Het is duidelijk dat alle figuren, van de man (Van Doorn) die bij haar komt zitten en met haar een belegen muzikale act brengt op de tekst ‘Jij en mij, april en mei. Blijf bij mij. Liefde. Auw auw auw. Het leven. Auw auw auw’, tot de barvrouw die showbizzambities heeft maar het spotlicht al ziet dimmen nog voor ze goed en wel voor het doek staat, allemaal vastgeroest zijn, en bang ook om hun leven om te gooien maar dat eigenlijk wel willen. Na verloop van tijd zien we de twee werelden in elkaar overgaan en zal de uitgebluste zangeres merken dat er leven is buiten de kroeg, in de natuur. Haar angstaanval die ze kreeg na haar optreden, lijkt voorbij. En ook het hert zal niet meer bang zijn van de jager maar hem net uitdagen tot een battle, een dance battle. Ook dat levert een leuke scène op terwijl de klassieke mime door Buys, doen alsof je achter de bar via een draaitrap naar beneden gaat, gewoon op de lachspieren blijft werken.

Het is lang niet de enige verrassing die we te zien en te horen krijgen. Want wat te denken van de techno en de wel erg alternatieve arty toer die de voorstelling op gaat, terwijl een wind- en rookmachine witte confetti (die voor sneeuw staat) de lucht in blaast en de maan haar discobalzijde toont? En wanneer Van Doorn bellen blaast uit zijn mond nadat ie er een middeltje (een soort mondspoelwater?) in heeft gekapt, klinkt het enigszins verbaasd uit de mond van de kinderen rond ons dat je zeep toch niet in je mond mag steken?

Maar de ondertoon van Oh Deer!, dat een woordspeling vormt van ‘Oh hert’ en ‘Jeetje!’, is donker, zeker wanneer de tekst van de belegen act terugkomt, het hert een bril opzet en zo plots een psycholoog wordt die luistert naar welke trauma’s de zangeres heeft meegemaakt in de tekst van het lied dat dan gesproken wordt gebracht.     

Ook dat is dus iets wat de kinderen meekrijgen in Oh Deer!, dat het leven pijn kan doen en dat er gewoon deel van uitmaakt. Aan contrast geen gebrek, want net daarvoor schoot het hert namelijk de zaal in omdat het iets rook, een stuk Toblerone in een rugzakje. Zou dat de reden zijn geweest waarom de eerste rijen absoluut vrijgehouden moesten worden in de zaal?

< Bert Hertogs >

Credits:

concept: Gina Beuk
van en met: Gina Beuk, Bavo Buys, Hendrik Van Doorn
extern oog en muziek: Lucas van der Vegt
eindregie en coaching: Renée Goethijn
spelcoaching: Maxim Storms
kostuum: Louis Verlinde
scenografie: Stefan Jakiela
productie: BRONKS