Recensie We live in time ★★1/2

Florence Pugh en Lee Braithwaite houden het wel erg matige We live in time dat Nick Payne schreef en John Crowley regisseerde recht. Het grootste probleem met deze film is de slappe spanningsboog, het gevoel dat ie makkelijk op een kwartier korter kon verteld worden, maar vooral de niet lineaire storytelling waar een kat haar jongen niet altijd in terugvindt. Twee keer keken we op onze klok tijdens de prent en da’s gewoon een keer te veel. Dat er een koppel vroegtijdig de zaal verliet, toont aan dat we lang niet de enige zijn die hun bedenkingen hebben.

Er gaat geen jaar voorbij of er verschijnt wel een film in de bioscoop die over kanker gaat. We live in time is er ook zo eentje. Reden is wellicht dat bijzonder veel mensen geconfronteerd worden met deze ziekte of minstens enkele mensen kennen rondom hen die de stadia doormaken of doorgemaakt hebben. In mijn eigen omgeving heb ik helaas iemand recent moeten afstaan nadat die het gevecht verloren had tegen een agressieve hersentumor. Een oud-klasgenote van me uit de hogeschool heeft dan weer net haar chemotherapie succesvol beëindigd nadat er bij haar, als jonge veertiger, borstkanker vastgesteld werd. En ook veel jongere vrouwen, vaak zelfs nog maar twintigers, krijgen jaarlijks ofwel eierstok-, borst- of een andere vorm van kanker als diagnose te horen.

In We live in time wordt het leven van Almut (Florence Pugh), haar vriend Tobias (Andrew Garfield) en hun dochter Ella (Grace Delaney) danig op de proef gesteld wanneer er bij Almut eierstokkanker vastgesteld wordt. Ze heeft al eens kanker gehad en daardoor een jaar niet meer zichzelf kunnen zijn. Ze kon toen kiezen om zowel haar eierstokken als haar baarmoeder te laten verwijderen, of slechts één eierstok in de hoop dat ze alsnog daarna zwanger zou kunnen worden. Uiteindelijk koos ze voor optie twee door haar eicellen ook te laten invriezen zodat Ella kon geboren worden (weliswaar na een ivf-behandeling omdat het op de natuurlijke manier niet lukte) en Tobias’ droom om een gezin te stichten gerealiseerd kon worden. Zelf stond ze niet meteen te springen om mama te worden.

Almut is na een korte carrière als kunstschaatser namelijk chef-kok geworden in een restaurant waar ze lange shiften draait. Wanneer ze de vraag krijgt om het VK te vertegenwoordigen op de Bocuse d‘Or, een tweejaarlijks wereldkampioenschap onder chef-koks waarbij ze tegen de klok in verschillende gerechten moeten klaarmaken voor een jury, gaat ze daarop in terwijl ze dus wel in het derde stadium zit van eierstokkanker. Ze verzwijgt dat tegen Tobias, maar die ontdekt het wanneer Almut op een avond hun dochter Ella vergeten op te pikken is op school.

Jade (briljant neergezet door Lee Braithwaite), vreest dat haar collega aan de drugs zit wanneer plots haar neus begint te bloeden en ze een gele/blauwe plek ziet aan haar hand. Zo komt ze als een van de eersten te weten dat Almut kanker heeft. Ze zal haar steunen, net zoals zij zich gesteund door haar voelt wanneer ze net voor de finale onder de stress even moet kotsen. Uit solidariteit met haar zal ze trouwens haar haar ook kortwieken. Ze stelt dat zo’n coupe aerodynamischer is, wat hen van pas kan komen in de wedstrijd tegen de tijd.    

Almut heeft in We live in time dus eerder gekozen om er nog zes maanden voluit voor te gaan, te excelleren ondanks haar ziekte, haar dromen te realiseren en niet voor alweer een verloren jaar waar ze constant naar het ziekenhuis zou moeten gaan. Voor alle duidelijkheid, ze volgt wel degelijk opnieuw een behandeling, maar blijft ook alles geven professioneel, zonder dat ze daar kennelijk medisch advies over ingewonnen heeft of haar dokters dat wel een goed idee vinden. Wat we wel te weten krijgen, is dat een van de behandelingen niet aanslaat.   

Florence Pugh schittert in We live in time onder andere in de rauwe scenes, wanneer we ze als Almut zien bevallen in een toilet van een benzinestation, wanneer ze seks heeft met Tobias, met haar zwangere buik en hangende borsten in bad gaat, of te vroeg in de kliniek is als ze nog maar twee centimeter ontsluiting heeft en terug naar huis gestuurd wordt, enz. Misschien daarom ook dat we zo houden van deze 28-jarige Britse actrice omdat ze niet zelden kiest voor fysiek uitdagende rollen en die steeds rauw en bijzonder authentiek weet neer te zetten. Wat een kanjer!

< Bert Hertogs >