Recensie Better Man ★★★1/2

Acht jaar na The Greatest Showman heeft de Australische regisseur Michael Gracey met Better Man een nieuwe muzikale biopic dramedy in de zalen lopen over een van de grootste entertainers die de huidige showbizzindustrie tegenwoordig kent: Robbie Williams.

Robbie vertelt zijn verhaal, maar speelt voor alle duidelijk zelf niet in Better Man. Dat laat ie over aan Jonno Davies die tevens de bewegingen voor zijn rekening nam terwijl Adam Tucker bijkomend instond voor de gezongen nummers. Williams wordt namelijk via CGI als een chimpansee voorgesteld omdat ie zichzelf niet ziet zoals anderen hem zien. Robert/Robbie heeft namelijk het gevoel dat ie na zijn vijftiende niet geëvolueerd is, en zich al van kindsbeen af anders voelde dan de rest.

Stellen dat Robbie (zijn echte naam ‘Robert’ wordt vaak gebruikt om vooral dicht te blijven bij de man die achter de popster schuilt) Williams een bijzonder stevig rugzakje met zich meedraagt, wat hem onder andere door de plotse roem en druk waarmee hij niet om kon en ook in zijn beginjaren nooit psychologisch in begeleid werd, bracht tot een drank-, drugs- en seksverslaving, is een understatement. De ondertoon van Better Man is dus best wel donker. We zien welke grote impact de afwezigheid van zijn vader Peter (Steve Pemberton) die van de een op de andere dag de bus nam om nooit meer terug te keren, en het nooit ver schopte als opwarmer/stand-up comedian/zanger. Later zal Robert hem zeggen dat hij ‘het’ niet heeft.

Nochtans heeft ie het showgehalte wel van zijn vader meegekregen alsook zijn muzikale helden: Frank Sinatra, Dean Martin, en Sammy Davis Jr. Dat Williams in de Royal Albert Hall in Londen zich verzoent met zijn vader die tot dan onder de naam Pete Conway optreedt, hem op het podium vraagt om even samen ‘My way’ van Sinatra te zingen, zorgt absoluut voor een emotionele catharsis. Zeker als je weet dat we de kleine Robert met zijn vader samen Sinatra zien zingen voor de televisie maar Robert in al zijn enthousiasme tegen de antenne stoot waardoor het tv-signaal wegvalt. Dan al stelt de jongen voor om gewoon verder te zingen. Of hoe ‘The show must go on’ er van nature in lijkt te zitten bij Robbie/Robert Williams.

Naast een goede band met zijn moeder, toont Better Man toch vooral hoe dierbaar Roberts grootmoeder Betty (Alison Steadman) voor hem is. Wanneer hij te horen krijgt dat ze overleden is, koppelt deze film dat aan de song ‘Angels’ die hij voor haar graf met zwarte paraplu in de hand zal zingen.

La La Land-romantiek is niet ver weg in Better Man wanneer Robert Nicole Appleton (Raechelle Banno) leert kennen, en ze allebei kritisch lijken te zijn rond het sterrendom en de muziekindustrie. Better Man geeft de kijker bijvoorbeeld mee dat de achtergrondverhalen van artiesten (deels) opgekuist/verzonnen zijn. Wie gelooft die mensen nog? En dan te weten dat er nu mensen die vroeger in de platenindustrie werkten, (mee) de redactionele lijn bepalen van ‘journalistieke’ magazines in ons land... Een absoluut prachtige scène is die waarin we Banno met de chimpansee zien dansen op een boot op de tonen van ‘She’s the one’.

Wat ik niet wist, ik consulteer nu eenmaal niet de gespecialiseerde roddelpers, is dat Appleton onder druk van haar platenfirma in de jaren ’90 het kindje dat in haar buik groeide, aborteerde. Ze was dus zwanger van Robert maar moest dus kiezen voor haar carrière bij All Saints waar ze eind 1997 met ‘Never ever’ een wereldhit mee scoorde. In Better Man zal Robert haar verwijten niet te hebben gekozen voor hun gezin maar voor de eigen carrière.

Robbie was toen al, twee jaar eerder, uit Take That gestapt op vraag van andere groepsleden. Hij was een puber toen ie aan dat avontuur begon en zijn gedrag stoorde blijkbaar na verloop van tijd. Ondertussen was ie zelf teksten aan het schrijven om aan zijn solocarrière te kunnen beginnen. Wat Better Man weliswaar niet aanhaalt, is het juridische getouwtrek dat na de split volgde wat het hem moeilijk maakte solo te gaan. Wel zien we hem worstelen met het schrijven van teksten, en welke richting ie muzikaal wou uitgaan als ie onder andere optrekt met de Oasis-broers wiens muziek hij aanprijst.

Better Man duurt 135 minuten, mocht ietsjes korter wat ons betreft hoewel ie weliswaar wel blijft boeien, al hebben we toch een tweetal keer naar onze klok gekeken wanneer de spanningsboog voor ons wat verslapte. Nu bon, het is ook wel zo dat wie Robbies jongste tour gezien heeft, daar al heel veel info in meekreeg die ook de rode draad vormt van deze biopic.

Hoe hij leed aan het imposter syndrome bijvoorbeeld waardoor hij het gevoel had een oplichter te zijn die zijn succes niet verdiende, hij daardoor in een spiraal van negatieve tot zelfs zelfmoordgedachten terecht kwam, aan allerlei zaken verslaafd geraakte, maar uiteindelijk door zijn gezin, familie- en vriendschapsbanden terug aan te halen, leerde leven met zichzelf, met de Robert én de Robbie die hij is, kwam ook daar aan bod.

Op dat vlak, is Better Man de juiste film om rond deze tijd in de bioscoop te zien. Omdat ie ook aantoont hoe belangrijk goede privérelaties onderhouden voor een mens zijn, en dat er meer is dan alleen maar een carrièrepad bewandelen om gelukkig te kunnen zijn.

Want ook dat zien we wel vaker in deze prent terugkomen, de eenzaamheid die Robert doormaakt wat op zich een paradox is, en dus ook moeilijk te vatten valt voor de artiest in kwestie die ermee geconfronteerd wordt. Want Robbie is wél bijzonder geliefd, en wordt zelfs op het hysterische toe aanbeden door zijn fans en is dus mega populair maar als Robert heeft ie toch tegelijkertijd bijzonder eenzame periodes gekend.

< Bert Hertogs >

Wie vragen heeft over zelfdoding, kan anoniem terecht bij de Zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op de website www.zelfmoord1813.be.