Recensie Charlie Winston - Brussels Summer Festival 2010

In het zuiden van het land haalde Charlie Winston in 2008 met zijn album “Hobo” als hoogste plaats de derde stek. Maar liefst 72 weken stond het schijfje in de hitparade. Ook in Frankrijk gaat het goed. Maar in Vlaanderen is hij redelijk onbekend. Een bomvol Paleizenplein bewees het: “Sire er zijn nog onderdanen die zich durven geven tijdens een optreden.” Dat het voornamelijk Franstaligen waren die stevig meekeelden, meezwaaiden of weet ik wat nog deden, mag duidelijk zijn. We zijn er bijna zeker van dat maandag, wanneer Winston het Openluchttheater in Deurne aandoet en zich op Vlaams grondgebied bevindt, hij helaas nooit datzelfde effect zal krijgen.

Heerlijk toch, de vaak makke Vlaamse festivalgangers een avondje mogen laten links laten en die inruilen voor Zuiderser temperament. “Veux- tu m’épouser” verschijnt in verschillende berichten op de schermen van het Brussels Summer Festival. Festivalgangers kunnen hun bericht sms’en en gebruiken het voor een aanzoek. Nogal wat anders dan het hopeloze gezwets dat we op Vlaamse festivals op dergelijke berichtenmuren zien.

Winstons basgitarist heeft zijn voet gebroken en dus maakt de band met de armen een stoeltje. Samen brengen ze hem naar zijn zitplaats. Mooi gebaar. In “Tongue tied” zoekt de man naarstig om een kleine brug te bouwen naar een meisje. Het nummer kent ook een verwijzing naar “Voulez-vous coucher avec moi, ce soir”. Cameramannen brengen een meisje in beeld dat een kartonnen bordje vasthoudt: “I ♥ Charlie” lezen we. Maar in “I’m a man” zingt de man dat hij doodgewoon geen tijd heeft voor de liefde.

Winston merkt ook dat tussen het podium (dat aan het begin van de linkervleugel van het Koniklijk Paleis is opgesteld) propvol staat tem de toegangspoort waar de front of house is. Wanneer we “propvol” zeggen, dan betekent dat ook dat er geen enkele meter onbenut gelaten werd. Mensen die naar de WC wilden of om drank, gingen de nadars over om via onze frontstage en zijpad naar achter te kunnen. Voller dan pakweg de Grote Markt in Leuven op hetzelfde moment dus. De Engelse singer-songwriter charmeert wanneer hij in het Frans zegt “Il y a beaucoup de gens en Belgique. Je pense que ce soit ça va être un nuit super” waarop ie “Allo Allo” inzette.

Nadeah Miranda (Nouvelle Vague) kwam erbij om een felgesmaakt “Soundtrack of falling in love” mee te zingen. Een lieflijke en sensuele song is het. “Tititi” werd dan ook door velen meegezongen. Maar het is geen typische ballade, naar het einde van het nummer wordt het een steviger nummer. De intensiteit spat er dan vanaf.

Heerlijk is  de daaropvolgende beatbox die de man afsteekt en het lichtspel dat per beat verandert. Het blijkt een lange intro voor “Kick the bucket”. “Lonely alchemist” begint opmerkelijk. De drummer krijgt de zang voor zich, waarop Winston aan piano met hem in interactie gaat. Helaas rekken ze op instrumentaal vlak het nummer iets te lang, waardoor de aandacht van het publiek wat verslapt. “My name” klinkt dromerig en past wellicht beter in het Openluchttheater straks. De Middenoosterse dulcimer mag dan weer de sound van “Generation spent” bepalen. Brussel krijgt dus een rijk palet aan klankkleuren voorgeschoteld halverwege het optreden van Winston. Met “generation spent” neemt hij ook terug de draad op qua ambiance dat hij halverwege ergens verloren raakte.

Winston begon sterk en eindigde ook zo. “My life as a duck” werd enthousiast onthaald maar vooral het aanstekelijke fluitmelodietje in “Like a hobo” werd al snel door het publiek overgenomen. Mensen zagen we aan de stelling van de geluidstoren halverwege het Paleizenplein hangen om toch maar een glimp van Winston te kunnen opvangen. Een nummer dat stevig werd meegeklapt.

Net na dit nummer valt de stroom die de generator aanlevert even uit waardoor de band zich genoodzaakt voelt om even het podium af te gaan. Ondertussen blijft het publiek de “a”‘s uit “Like a hobo” verder zingen. Het is eens iets anders dan de “o’s” uit Seven Nation Army die blijkbaar hun beste tijd gehad hebben op de Vlaamse festivalterreinen.

“Met liefste ik haat het om je te zien wanneer je zo boos op de wereld bent” zingt Winston in “I love your smile”. Een nummer waarbij Audrey Tatou acteerde in zijn videoclip en meteen bewijst dat de singer-songwriter een stevige carrière wist uit te bouwen bij onze Zuiderburen. Tijdens de herneming van “In your hands” gingen alle handen van het publiek moeiteloos op elkaar en ontstond spontaan gezwaai van links naar rechts tot ver achteraan het festivalterrein. Zo’n momenten, die spontaan ontstaan, vind je nog nauwelijks in Vlaanderen. Helemaal in feeststemming kwam iedereen wanneer Nadeah Miranda op blote voeten met de beatring het ritme extra in de verf zette. Sterk optreden. Artiest met stevig potentieel. Waar blijft die opvolger van “Hobo”?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Gone gone
2. In your hands
3. Tongue tied
4. I’m a man
5.  ‘Allo ‘Allo
6. Soundtrack to falling in love
7. Kick the bucket
8. Lonely alchemist
9. My name
10. Boxes
11. Generation spent
12. My life as a duck
13. Like a hobo

Bis:

1. I love your smile
2. In your hands