Recensie Kid Creole and the Coconuts

Kid Creole en zijn kokosnoten hebben nog niets aan punch verloren op 30 jaar tijd. Dat bewees de groep rond zanger August Darnell en het andere originele bandlid Bongo Eddie op percussie in een droog en zacht Openluchttheater Rivierenhof in Deurne. Afsluiten in schoonheid met eindelijk nog eens goed weer, noemen we dat.

De publieksopkomst lag echter niet zo hoog deze keer. Reden was ongetwijfeld de tamelijk hoge ticketprijs. 30 Tot 34 euro zijn velen niet gewend om te spenderen hier. Wie dat wél deed, en de vele genodigden die er bij waren, kregen weliswaar een show die áf was.

Met maar liefst 13 man stond de band op het podium. Darnell aan leadzang, ondersteund door backing vocal Christina Channee. Op percussie zagen we Bongo Eddie aan het werk. Vlaming Dave Imby was drummer van dienst. Mark Anthony Jones tekende voor het gitaarspel terwijl we Christian Douglas de bas hoorden bespelen. De toetsen waren het werkterrein van Paul Reimann. Drie blazers mochten uiteraard niet ontbreken om het geheel een funky toets te geven met Edgar Jones aan de sax, George Hogg aan trompet en Fayyaz Virji op trombone.

Hebben we dan nog iemand over het hoofd gezien? Ah ja, de Coconuts natuurlijk, die waren zoals steeds met 3. Met opperkokosnoot Eva Tudor-Jones die de dames Louise Peaple en Jessica Forsman selecteerde en de choreografieën bedacht. Die drie danseressen die in beperkte mate ook de rol van backing vocal voor zich nemen, weten nog altijd te scoren. In een sexy niemendalletje verschenen ze, wat meteen tot vreugdetaferelen leidde bij het mannelijke deel van het publiek. Openen deed de groep met “Caroline was a dropout”.

Voor “I’m a wonderful thing baby”, dat eind juli 1982 bij ons in de hitparade stond, zette het trio een zwarte zonnebril op om er nog onbereikbaarder uit te zien dan ze al waren. Kid Creole zag dat de lenzen van de meeste fotografen op hen gericht waren en gaf zijn danseressen dan ook de adjectieven “stimulating”, “vibrating” en “pixellating” mee. Verder noteerden we een sterke blazerssectie die de sound meermaals naar zich toetrok. De frontman kreeg het publiek moeiteloos mee. Wanneer hij vroeg om in de vingers mee te knippen, deed het dat ook. Een zalig publiek dus dat nummer na nummer steeds talrijker naar voor trok om aan het podium te dansen en feesten.

Darnell stond stil bij percussionist bongo Eddie die al 30 jaar deel uitmaakt van zijn band. “A prisoner” zei ie daarop ludiek waarop de percussionist gevat “It ain’t easy” antwoordde. Creole vroeg ons of we klaar waren om naar de tropen te gaan. “(No more) casual sex  werd heerlijk lang uitgesponnen, de meeste nummers gingen trouwens vlotjes over de 5-minuten, met een congasolo, Creole’s maracas en een fluitje die voor de nodige ambiance zorgden.

“No fish today” zong de frontman met backing vocal Christina Channee. Een berekend dipje in de set dat al gauw werd opgevangen door wat te grappen met gitarist Marc Anthony Jones. De band leek te improviseren wanneer ze het nummer lieten overvloeien in een voor de gelegenheid  tot “Me and Mr Jones” gedoopte Billy Paul-cover.

Stool Pigeon met opnieuw een sterke Channee die daarna een felgesmaakte versie van “My boy Lollipop” mocht zingen, kreeg de laatste twijfelaars, mochten die er nog zijn, overtuigd. De trombone van Fayyaz Virji mocht meermaals doorklinken. Opvallende tempowissels en perfect getimede zachtere en luidere passages kregen we te horen van de band. Channee zong onberispelijk hoewel ze zelf geen woord Engels zou spreken.  De frontman zag dat er heel wat kinderen in het amfitheater waren, en droeg “Annie, I’m not your Daddy” aan hen op. Terwijl hij het nummer nog aan het aankondigen was, liet een fan hem verstaan dat ze Annie heette. “Oh finally we found Annie after so many years!” zei ie lacherig waarna hij vroeg of er nog Annies aanwezig waren. Een van de toeschouwers die zijn hand opstak, was een man op de eerste rijen. Kid Creole kon er aardig om lachen waarna de frontman alle Annies uitnodigde voor een after party in de hotelkamer van trompettist George Hogg, die nog single zou zijn. “Hoe heette ons hotel ook weer?” vroeg de frontman waarop de band gevat “het hulalulu hotel” antwoordde. Lachen, gieren, brullen.

Opnieuw volgde een lang uitgesponnen versie. Live hebben we Kid Creole and the Coconuts al meerdere malen gehoord. Op de Proms en ook op de American Movie Day enkele jaren geleden, maar dit was veruit de meest feestelijke versie die we ooit hoorden. Ook nu was er plek voor een plaagstootje toen Darnell over zijn kokosnoten “ze zeggen niet veel maar ze zijn mooi” zei.

“Ik wist niet dat ze “Lifeboat party” draaiden in België zei Darnell net voor ie zijn tweede bis wou beginnen, en dat verzoeknummer uit het publiek kreeg. Daarop ging hij na of hij zijn tekst nog kende en liet hij de band het nummer spelen. Indien dit niet afgesproken was, was dit absoluut een sterk staaltje improviseren. Naarmate de song vorderde klonk de sound voller en voller. Een verrassende climax. Afsluiten deed het bonte gezelschap met het voor ons veel te repetitieve “Don’t take my coconuts” dat onze aandacht vooral wist te houden door de dansende Coconuts. Na iets meer dan anderhalf uur was het feest gedaan. Al bij al een straf optreden dat ook zonder “Endicott” of “The sex of it” overeind bleef.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Caroline was a dropout

I’m a wonderful thing baby

(No more) casual sex

No fish today

Me and Mr. Jones – (making fun with guitar player Marc Anthony Jones)

Stool Pigeon

My boy Lollipop – Christina Channee (backing vocal)

Annie, I’m not your daddy

Bis:

I’m an Indian too – Christina Channee (backing vocal)

The lifeboat party

Don’t take my coconuts