Recensie Zucchero: All the best Tour

Zucchero bracht gisteren een best-off concert in Antwerpen met nummers uit zijn nieuwste plaat 'All the best'. Vijf vrachtwagens en drie tourbussen streken daarvoor neer in Antwerpen. Om tien na acht begon het concert. Er werd een concert van ruim twee uur beloofd. Geen voorprogramma. Die keuze is best wel uitzonderlijk tegenwoordig. Normaal gezien wordt er altijd eerst een beginnend bandje geprogrammeerd dat recht uit een of andere wedstrijd of Myspacetoestand komt en daar ook beter had gebleven. De cd die we op de achtergrond horen voor het concert begint, is meestal van een onbekend 'talent'. Nu hoorden we gewoon de nummers van Zucchero himself. Ook duurt een gemiddeld concert van de hoofdartiest dan 1.5 uur. De Italiaan wou duidelijk waar voor ons geld geven en dat lukte al meteen vanaf de eerste noot. De band klonk akelig perfect. Met negen stonden ze op het podium, Zucchero inclusief. De Italiaan had 3 blazers mee, waarvan eentje ook tijdens enkele nummers dwarsfluit en mondharmonica speelde. Op zich komt het wel vaker voor dat een mondharmonica aan bod komt tijdens een concert. Maar een dwarsfluit, dat was nieuw voor mij.

Zucchero zelf ziet er als een dakloze uit. Zijn baard en haar is onverzorgd en hij loopt steevast in zwarte kledij rond. Dat gold ook voor de andere muzikanten. Enkel de vrouwelijke gitariste had voor een rood accentje gezorgd. Zucchero begon zittend als een koning in een rode stoel die wat aan Louis Quatorze deed denken. Over het podium, decorelementen en de belichting was stevig nagedacht. Aan beide kanten van het podium stonden zilverkleurige handen die wijsvinger en pink een duivelsgebaar lieten uitbeelden. Boven de nok van de trussing waar de lichten hingen was een gouden haan met daarop 'All the best' op geschilderd. Het gouden haantje kwam ook voor op het orgelement dat onder het drumpodium stond. Het kwam tevoorschijn bij oa "Everybody's got to learn sometime", een 80s klassieker van The Korgis. Die keuze 'hemels' versus 'hels' is de perfecte tweespalt waartussen Zucchero zich bevindt. Aan de ene kant heeft hij zeemzoeterige liefdesliedjes, aan de andere kant is hij een ruwe rocker met een rauwe stem. Ook visueel zagen we dat op de schermen. De ene keer zagen we (half)naakte vrouwen afgebeeld met prentjes uit de jaren '60 en waar een watermeloen met een stukje uit meteen een andere betekenis kreeg... De andere keer werd een Maria-nummer voorzien van klassieke schilderijen die de maagd Maria afbeelden. Over contrast gesproken...

Toegegeven in het Italiaans komt de zanger nog beter tot zijn recht. Het Italiaans klinkt in rocknummers minder soft dan het Engels. Het was dus een goede keuze van de zanger die straks 53 wordt, om vooral de Italiaanse nummers te brengen. Als derde nummer in de setlist bracht hij zijn eerste Engelstalig nummer, 'I won't let you down' van PHD.

De setlist ging genadeloos verder en Zucchero bleef tempo houden. Er was nauwelijks tijd om te applaudisseren, zo leek het wel. Rocknummers werden mooi afgewisseld met trage ballads. Italiaans werd afgewisseld met hier en daar een vleugje Engels. Minder bekende nummers werden tussen ontzettend populaire nummers gestoken. De setlist was dus zeer goed uitgebalanceerd. Nog voor de bissen hoorden we een magistrale versie van 'Il volo' en 'Baila (sexy thing)' zette iedereen voor het eerst aan het dansen. Pas na een uurtje spelen -zo leek het althans- dankte de Italiaan het publiek met een "Grazie mille Anversa!, Merci, Thank you".

Zucchero kwam drie keer terug om bisnummers te spelen. In zijn eerste bisronde zat het ongelooflijk knappe 'Miserere' dat van de hand is van Bono. Het duet werd voor hem en Pavarotti geschreven. Zucchero bracht het als eerbetoon aan de overleden tenor. De stem van Pavarotti hoorden we via een tape. Jammer dat Pavarotti's lippen van de archiefbeelden op de schermen niet synchroon waren met de zangpartij. Ze stonden enkele seconden achter, zo leek het. Toch vergaf het publiek dat schoonheidsfoutje. Een staande ovatie was een logisch gevolg. In zijn tweede bisronde bracht hij 'senza una donna' en met 'X colpa di chi' werd opnieuw de Lotto Arena in de fik gezet. Wat een dijk van een nummer blijft die hit!

Zucchero stuurde ons naar huis met "You are so beautiful" van Joe Cocker. Hij liet samen met de pianist zien dat hij een fragiel nummer ook aankan. Bij momenten leek het alsof je Cocker zelf aan het werk zag. Zucchero gebruikte dezelfde handgebaren en zijn stem klonk bij momenten net als die van zijn collega. Ook dit laatste nummer kon op een staande ovatie rekenen van een zeer dankbaar publiek dat zowel uit jongeren bestond als uit 30ers en 40ers. Om twintig na tien was het concert afgelopen en werd meteen begonnen met de afbraak. Want daarna vertrok de Zuccherokaravaan richting Ahoy in Rotterdam.

Een magistraal concert werd het dus in de Lotto Arena, nu al een van de toppers van dit jaar!

De setlist:

1. Iruben me
2. Occhi
3. Tutti i colori della mia vita (I won't let you down)
4. Bacco perbacco
5. Amen
6. Cuba Libre
7. Il volo
8. Blu
9. Diamante
10. Baila (sexy thing)
11. Overdose (d'amore)
12. Il mare impetuoso al tramonto salì sulla luna
13. Everybody's got to learn sometime
14. Nel così blu
15. Miss Mary
16. Con le mani
17. Pippo
18. Solo una sana e consapevole libidine
19. Diavolo in me

Bis 1:
20. Hi de ho
21. Menta e rosmarino
22. Miserere

Bis 2:
23. Senza una donna
24. X colpa di chi

Bis 3:
25. You are so beautiful

< Bert Hertogs>