Recensie Joe Cocker: Hard Knocks Tour

Steengoed. Met dat woord beschrijven we het best Joe Cockers passage in Vorst Club met zijn Hard Knocks tour. “Qui était ce chanteur” vraagt een vrouw achter me, verwijzend naar het sterke voorprogramma. Ik vertel haar dat het Paul Michiels was, bekend van Soulsister, een band die in de jaren 80 en 90 het mooie weer maakte op internationaal vlak vanuit Vlaanderen. “Sweet dreamer”, ”Changes” en afsluiters “Tell me what it takes” en “The way to your heart” brengt de zanger onder andere. Gefluit en een veel steviger applaus dan we gewend zijn bij de doorsnee support act, kregen Michiels en zijn muzikanten achteraf. Het bedje voor Cocker was gespreid, hij moest er alleen nog gaan in liggen.

En dat deed de man zonder aarzelen. “Sex machine” van James Brown horen we terwijl het zaallicht dooft en we Cocker van de backstage richting podium zien gaan op de videobeelden. Het nummer gaat naadloos over in de eerste tonen van “Get on”. Sterk. Achter Cocker hangt een doek met een print op van een muur met stevige stenen. Niet alleen visueel zagen we een muur, ook qua geluid bracht Cocker en zijn achtkoppige band een geluidsmuur die er stond in Vorst. Niets of niemand die die zou omver krijgen.

Cocker was in het land om zijn jongste plaat “Hard Knocks” voor te stellen. Maar de man weet maar al te best dat een optreden ook meer dan voldoende best of-songs moet bevatten. Al zijn bekende covers kwamen aan bod. “It’s been a long time since the Proms” meent hij zich te herinneren. Toch is hij nog wel meer in ons land geweest dan op zijn laatste passage voor de Proms, zes jaar geleden. Cocker stond onder andere in de Lotto Arena op 2 oktober 2007 herinneren we ons nog. Maar het zegt veel dat een artiest zijn laatste referentie bij de Antwerpse symfonische concertreeks legt.

14 Spots die uit een filmstudio lijken te komen zijn achteraan op Cocker gericht. Boven hem bengelen gloeilampen die in een kegelvorm op zijn kop, zijn opgehangen. Tijdens” When the night comes” laat de Engelse zestiger een eerste hoge soulvolle “ouh”-kreet op ons los. En op de laatste kick van de drum springt hij. Dit is de Cocker zoals we hem altijd al gekend hebben. Ook zijn typische handgebaren waarmee hij de nuances in de muziek mee lijkt te ondersteunen, waren er al vanaf het allereerste nummer. “Unforgiven” kreeg sneeuw-visuals mee en werd een beetje geacteerd gezongen waardoor het aan geloofwaardigheid won. Een van de toppers uit een extreem sterk optreden. De sax werd bovengehaald tijdens “Summer in the city” en mondharmonica bepaalde de klankkleur van “The simple things”.

Een daverend applaus en kippenvel volgt na een ontzettend knappe versie van “Up where we belong”  waar een backing vocal de rol van Jennifer Warnes voor haar rekening nam. De gloeilampen boven het podium blijven nog even gedimd voor een gestripte versie van “You are so beautiful” waarbij Cocker enkel begeleid werd door piano en later het orgel aanvulde. Iemand in het publiek roept “Joe” en klapt daarbij in de handen. Hij herhaalt dat constant terwijl de zanger even van zijn water drinkt. Ondertussen neemt de zaal het over. De zanger zal het publiek echter niet even laten doorklappen en scanderen. “Hard knocks” wordt dus wat te abrupt ingezet. Het nummer is ons te repetitief en te zwak, ook al is het de titeltrack van zijn jongste album. De song wordt dan ook zeer lauw onthaald.

De intro die dan volgt, zet ons op het verkeerde been. We verwachten “X Colpa di chi” van Zucchero. Maar het wordt “Hitchcock Railway”  visueel ondersteund door draaiende treinwielen. En dan opent Cocker in zijn strakke set een blik hits om van te duizelen. “N’oubliez jamais”, Randy Newman’s “You can leave your hat on”, Ray Charles’ “Unchain my heart” en The Beatles’covers “Come together” en “With a little help of my friends” missen hun effect niet. Tijdens “Unchain my heart” mogen de zittende toeschouwers op het middenplein hun stoel verlaten en vooraan het podium komen. Er is echter geen nadar zodat een snoodaard van het moment gebruik maakt om het podium op te klimmen en Joe Cocker een zwart t shirt op de schouder te leggen. De security is andermaal verschalkt.  Tijdens “With a little help of my friends” gaat de Engelsman een uitmuntende muzikale dialoog aan met zijn backings. Op zeer heftige manier schreeuwt hij een “whoo” op hoge toon opnieuw uit. Hij steekt daar zo veel energie in dat zijn hoofd de kleur van een tomaat krijgt. Met een staande ovatie en sterk applaus gaat Cocker het podium af om daarna aan zijn bissen te beginnen.

Muzikaal, visueel, qua opbouw, strakheid en ambiance is de Hard Knocks tour dus een pareltje. Toch moet gezegd dat Joe Cocker het voornamelijk moet hebben van de vele covers die hij zich eigen gemaakt heeft. Vele van zijn versies zijn wellicht nu al onsterfelijk. Maar coveren blijft slechts coveren, en dat is wellicht voor velen zoals ons iets te makkelijk om mee te scoren.

< Bert Hertogs >