Recensie Al Jarreau

"I'm singing in the rain" op dit nummer zong Al Jarreau tussen zijn nummers in enkele variaties. Een concert lang regende het pijpenstelen. Zijn smeekbedes om zon, werden niet aanhoord.

Nochtans had Brazzaville al een aardige poging gedaan als support act om de weergoden op andere gedachten te brengen. De muzikanten moesten echter wat afstand nemen van het publiek. De voorkant van het podium was namelijk doornat, ook hun instrumenten moesten ze noodgedwongen wat meer achteraan opstellen. Met 7 man stonden ze op het podium. Een sympathieke band met 2 saxofonisten, 2 gitaristen, 1 percussionist, een drummer en een toetsenist. 5 Nummers mochten ze helaas maar spelen. 'Days of thunder, days of Grace' kreeg een schitterende saxpartij mee. Op een bepaald moment ging die smoothly in dialoog met de synthesizer. Mooi. 'Hunting season' is nog zo'n parel. Beginnen deden ze met een repetitief deuntje van 3 noten op de toetsen waarop de sax antwoordde met twee noten. En zo bouwde het nummer mooi op. Wat ons betreft, mocht de support act wat meer nummers spelen.

'Leyla hey hey' op deze tekst improviseerde Al Jarreau wat toen hij op het podium verscheen. De zanger had 2 toetsenisten bij waarvan 1 ook de sax bespeelde, 2 gitaristen, 1 drummer en Debbie Davis die hem vocaal assisteerde.

I'm gonna sing in the rain' op deze tekst varieerde de zanger die ondertussen doorhad dat het concert geen seconde droog zou blijven. Het publiek lacht ermee, Jarreau kan op zijn 68ste dus nog steeds mensen aan het lachen brengen. Zichzelf aan het lachen brengen, schijnt nog het meest van al te lukken. Tussen de nummers én tijdens hoorden we hem een aantal keer lachen. Een band die zo spontaan, uit de losse pols speelt, is aangenaam om te zien. Het leek bij momenten dat Al Jarreau een gans concert aan het freewheelen was, en nummers aaneenrijgde via improvisatiedeuntjes. Op zich werkte dat in het begin van het concert zeer aanstekelijk. Maar als je daarmee verschillende nummers over de tien minutengrens haalt, vraag je veel van het publiek. Dat was niet massaal opgekomen. De tribunes van het Openluchttheater bleven half leeg.

In 1995 was dat wel even anders. Toen zong Jarreau op de Night of the Proms. Hijzelf wist dat maar al te goed: " Antwerpen, Antwerpen! haha. I haven't seen you since the Night of the Proms. We did 20 nights!" zei ie. Ook hoorden we lovende woorden voor zijn support act Brazzaville.

'I'm singing in the rain' wordt nogmaals even ingezet als het weer wat heviger begint te regenen. Tot de eerste noten klinken van 'We're on this love together'. De meeste bezoekers herkennen de melodie meteen. Achteraan in een tent zien we enkele veertigers hun vrouw of vriendin wat steviger vastpakken. Een enkeling waagt het om te slowen. Op het einde van het nummer laat Jarreau zijn scattalent op ons los. 'Wat een tessituur heeft die man' hoor ik iemand achteraf zeggen. Toegegeven, op 68 zo'n stem hebben en daar nog zo virtuoos mee kunnen omgaan. Dat is straf.

Jarreau wil een hand geven aan iemand op de eerste rijen. 'How old are you?' vraagt ie. '17? 16? 15?14?13?12' dan stopt hij. 'It's important for you to bring your children. Bring them here, so that they can see other things than MTV! Go to the opera with them' zo geeft Jarreau ons mee. We geven de man geen ongelijk, tv is te dominant aanwezig in onze (jongeren)cultuur, live podiumervaringen meemaken is een must voor jong en oud. Daar staan we met concertnieuws.be volledig achter. Toch zal Jarreau's management enkel een interview toestaan met de zanger voor de televisiezenders. Of hoe relatief aankondigingen van een artiest zijn... Een website als de onze krijgt een koude douche al is het interview weken op voorhand aangevraagd. Dat kan er nog wel bij, nat zijn we toch al.

Debbie Davis en Jarreau zingen een prachtige versie van 'Since I fell for you'. De sax krijgt een prominente rol in dit nummer, maar het is vooral de stemvirtuositeit van beiden die het nummer tot een hoogtepunt brengt in de set.

'Says' volgt daarop. Jarreau kiest om de Franstalige versie met Debbie Davis te zingen. Het publiek reageert koeltjes en vindt het wellicht niet 'super' dat Jarreau dit in het Frans bracht.

'After all' overtuigt dan weer wél. Tijdens dat nummer gaat hij 3-stemmig met een gitarist en met Debbie Davis. Knap.
Nogmaals eindigt hij met een variatie op 'Singing in the rain'. Het herhalingseffect mist zijn doel nu volledig. Ondanks een knappe drumsolo, en de scatregisters die Al Jarreau opentrekt - hij imiteert gitaar, bas en percussie- blijft het concert wat steken in een brijtje van improvisatie. Het ritme in het concert-als dat er al was- wordt extreem gezapig. Enkele mensen besluiten om het koude en vochtige Deurne te ruilen voor hun warme woonst. Nochtans speelt Jarreau dan nog ruim 20 minuten waaronder 'The Midnight Sun'. Maar ook dat nummer kan geen seconde ervoor zorgen dat het even droogt blijft. 

Als laatste nummer begint hij scattend terwijl hij een gitaar nabootst, daarna gaat ie over naar de bass. Het nummer bouwt zich geleidelijk op tot we Sergio Mendes & Brasil 66's 'Mas que nada' horen. Hoewel het nummer zeer zomers klinkt en het wennen is om dit in een jazzjasje te horen, gaan de hemelsluizen weer open.

Jarreau brengt uiteindelijk 1 bis: Roof garden. Beginnen doet hij al beatboxend met een muzikant. Voor het eerst zien we enkele mensen die rechtstaan wat bewegen met de heupen. De band brengt nu een strakke sound, die ze halverwege het concert ergens waren kwijtgespeeld. Het wordt alsnog een korte party: een kolfje naar de hand van de sax en drum.

Conclusie: Dat Al Jarreau op zijn 68ste nog zo sterk zijn vocale talent kan laten zien, is ongetwijfeld het nieuws dat we gisteravond konden verkrijgen van de man. In het begin ging de zanger sterk in interactie met het publiek, en zag je dat hij er enorm veel zin in had, ondanks de regen. Dit bleef jammer genoeg niet duren. Het geheel verwaterde om het met een cliché te stellen. De set ging naar het einde toe over naar wild geïmproviseer voor, tussen en na de songs. Op den duur had het publiek daar duidelijk geen boodschap meer aan. Herpakken deden ze gelukkig wel met een schitterende bis.

Jarreau kan beter dit keer niet opnieuw 13 jaar op zich laten wachten om op te treden in ons land. Want als hij dat zou doen, is hij 82. En we betwijfelen of hij tegen dan nog zo'n krachtige en interessante stem zal hebben.

< Bert Hertogs>