Recensie Zap Mama

In 1991 debuteerde Zap Mama met het gelijknamige album in 20 landen. Onder de slogan” Flashback to the present” dat we tijdens “Bulgares” op het grote scherm achteraan geprojecteerd zien in verschillende lettertypes, vuurt Marie Daulne en haar muzikanten een best of-concert op ons af waarin het zoeken en aftasten is bij het begin. Maar een improvisatiessessie zal aantonen, dat het publiek zin heeft om mee te musiceren: door met de tong klik-geluidjes voort te brengen, door mee in de handen te klappen of gewoonweg mee te zingen. Maar volledig uit bol gaan, dat zat er pas naar het einde in. Daarvoor doet de Arenberg nog steeds iets te formeel aan, hoewel snelle overgangen tussen de blauwe en rode verlichting van het plafond af en toe ook een discogevoel brachten.

Daulne speelt met micro-effecten tijdens “Abadou” waarbij ze ook zeer hoog zingt en deze frequentie via haar effectenmachine nog lijkt te verhogen ook. “Afrika Sunset” kent dan weer een stevige solo op basgitaar. “Yayo” zegt de frontvrouw. Het publiek roept haar zonder aarzelen na. Het zal de voorbode zijn van “Whappy mama” waarin ze even –jawel- hiphopt. Haar schouderstuk doet ze uit. Wanneer ze het publiek aanmaant om recht te staan, volgen een vijftal mensen. De pluche van de Arenberg zit nog iets te comfortabel voor velen. Pas naar het einde van de set tijdens “1000 ways” geeft het publiek zich gewonnen.

Daulne profileert zich bijna als onze eigenste Grace Jones wanneer ze haar jurkje toont en andere schoenen aantrekt, flirt ze wat met het publiek. “ça vous plaît?” vraagt ze waarop enkele mannen duidelijk bevestigen. “Profil” kondigt ze aan, terwijl ze zich omdraait met haar ogen naar de linkerkant van het podium, zodat iedereen haar in profiel kan aanschouwen. Even trekt ze ook haar buikje in. Grappig moment. Het aanstekelijke Brllack zal ze muzikaal voorzien door op een fluitje, we dachten dat het een waterfluitje was, te blazen.

In de wolken was de frontvrouw toen Hans Zimmer haar op een dag belde om naar New York te komen en een nummer te verzorgen voor “Mission Impossible II”. Daulne koos voor “Iko Iko” dat ze met haar band zeer feestelijk met onder andere begeleiding op cowbells en een sterk potje zingen van haar twee vrouwelijke backings in de Arenberg bracht.

Op een “toedoem”-melodietje slaat ze aan het improviseren en daar betrekt ze ook het publiek bij. Elke sound zal ze opnemen via haar toestelletje en in een lus laten horen boven de rest. Wanneer iemand uit het publiek spontaan begint te klikken met de tong, vindt ze dat een zeer goede suggestie. De rest van het publiek laat maar al te graag horen, dat ze dat ook kan.

Voor “Paroles” doet Daulne opnieuw haar hoge hakken aan, die haar niet zo gemakkelijk zitten. “I wonder why men love high shoes.” vraagt ze zich af en denkt het antwoord te weten door “Love makes you high like a tree” te zeggen. Jammer dat de mannenstem op tape meeliep, maar los daarvan bracht ze dit met haar band zeer aardig.

Opnieuw mochten vooral de backings schitteren en de basgitarist tijdens een fenomenaal “1000 ways” waarbij we oldiesbeelden van dansende mensen zagen. Dit werkte aanstekelijk en dus stond het publiek recht en nam de salsa-moves, de ene al wat meer gevorderd dan de andere over. Elke muzikant werd voorgesteld en kreeg zijn of haar solo. Daulne gaat ook door de knieën tijdens het dansen, het publiek volgt haar.

Met een ontzettende cool, komt Zap Mama opnieuw op om te bissen. Een aanstekelijk” toedoe”-deuntje neemt het publiek al gauw over terwijl Daulne met diepe stem “I do check my mike” zingt en laat weten dat ze geen superster is maar “Supermoon”. Zij en haar backings hebben elk een waaier vast. Daulne integreert haar dankuwel aan het publiek in het nummer en laat het stapsgewijs uitfaden. “No more piano” is stap 1 waarna “No more bass” iets later volgt. Uiteindelijk blijft enkel de zang tussen haar en het publiek over dat ze ook geleidelijk laat stiller worden. Genieten is dit. Ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond.

“Hello to mama” moet het helaas zonder koperblazers stellen, die horen we via de tape. Iets later bootsen de backings het geluid ook na. “We love you” klinkt het uit de zaal waarop Daulne even “All we need is love” solo inzet, dat meegezongen wordt door het publiek.

Met haar percussioniste zal ze een dialoogje voeren met shakers in de hand als intro voor “Bandy”. Dansen doet ze op blote voeten terwijl de band steeds sneller mag spelen. “Dank jullie dankuwel” horen we doorklinken in de remix van het nummer. Na bijna 2 uur van piekfijn musiceren en loepzuiver zingen, zit het optreden er op. Een optreden dat pakweg in het Zuiderpershuis veel vroeger dan in de Arenberg al tot feestvreugde zou kunnen geleid hebben. Nu was het publiek naar ons aanvoelen iets te afwachtend.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1.      Bulgares

2.      Abadou

3.      Afrika Sunset

4.      Whappy mama

5.      Yelling away

6.      Brllack

7.      Iko iko

8.      Rafiki

9.      Improvisation with public

10.  Paroles

11.  1000 ways

Bis:

12.  Supermoon

13.  Hello to mama

14.  Bandy

15.  Bandy remix