Recensie Ernst Jansz zingt Bob Dylan, vertaald

“Ik wist dat niemand op een vertaling van Bob Dylan zat te wachten en ikzelf ook al niet”: verduidelijkte Ernst Jansz wanneer hij over het ontstaan van dit project vertelde. Blijkbaar zat men in Antwerpen ook niet echt op deze vertaling te wachten, want het concert was verzet van de grote zaal van de Roma naar de kleine foyer. En hoewel Ernst Jansz in zijn hertaling erg zijn best had gedaan en zo dicht mogelijk bij de originele tekst was gebleven, klonk het toch niet altijd even vlot.

Voor dit optreden had hij geen grote band meegebracht, maar enkel gitarist Guus Paat. Samen brachten ze de vertalingen van 11 liedjes van Bob Dylan. Ernst op zijn akoestische gitaar al dan niet zichzelf begeleidend op zijn mondharmonica en Guus Paat op elektrische gitaar, Hawaiian Steel of Weissenborn gitaar. Muzikaal zat er dus erg weinig variatie in de klank die het publiek te horen kreeg, maar gelukkig werden de liedjes niet in één ruk achter elkaar gespeeld.

Tussen de nummers door, vertelde Ernst Jansz uitvoerig over het leven van Bob Dylan, de tragische verhalen van de vrouwen in Dylans leven en las hij fragmenten voor uit het werk van o.a. Jan Cremer. Zo probeerde hij telkens de liedjes in een juist kader te plaatsen opdat de tekst al iets meer begrijpbaar zou zijn. En soms lukte dat ook.

Het verhaal over het afscheid van Bob Dylan en zijn toenmalige geliefde Susan Rotolo toen ze in Europa ging studeren, gaf al iets meer inzicht in de betekenis van ‘Uit Spanje Spaanse laarzen’. Bob wilde eigenlijk maar 1 ding wanneer ze vroeg wat ze voor hem kon opsturen en dat was dat zij terug zou komen. Wanneer dat er duidelijk niet in zat, nam hij dan maar genoegen met een geschenk dat toen erg in de mode was: Spaanse laarzen. Om het beeld compleet te maken, projecteerde Ernst Janz een foto van zichzelf en zijn toenmalige band CCC in, jawel, Spaanse laarzen. Daarna volgde een intieme vertolking van het nummer waarbij Ernst zichzelf op akoestische gitaar begeleidde.

Het publiek kreeg tijdens deze voorstelling eigenlijk meer een les in Bob Dylankunde en soms net iets te weinig muziek. Liedjes duiden was een goede zet, maar soms was het net iets te veel van het goede. Op een uur tijd, bracht hij maar 5 nummers en de rest werd opgevuld met geschiedenis en verhalen over Bob Dylan en over hoe moeilijk het vertalen van de beeldspraak wel was.

En dat laatste was soms jammer genoeg echt wel te merken. Hoewel Ernst Jansz erg veel moeite had gedaan om zich in de materie in te werken en erg passende beeldspraak had gevonden, leek het soms wel of er bepaalde woorden een lettergreep teveel waren om echt in het muzikale schema te passen. Al moet ik ter verdediging van Ernst Jansz wel aanvoeren dat het niet zijn schuld was dat de inhoud van bepaalde liedjes soms erg raar overkwam. In de tien coupletten van ‘Desolation Row’ zitten zo’n absurde beelden en rare kronkels dat Ernst in ‘De Verlorenstraat’ niet anders kon dan deze overnemen. In een negental minuten passeerden beelden van circusartiesten, fabrieken, verzekeringsagenten en kastelen de revue terwijl hij zong over hartmachines en kerosine.

Het concept van deze voorstelling was niet slecht, maar aan de uitvoering schortte er toch ’t een en ’t ander. Misschien dat iets minder uitleg en verhaaltjes en iets meer muziek meer aangewezen zouden zijn.

< Sascha Siereveld >     

De setlist:

1.       Zware regen

2.       Uit Spanje Spaanse laarzen

3.       Voor Ramona

4.       De Verlorenstraat

5.       Als een vrouw

6.       Dromen van Johanna

7.       Droeve dame van het Laagland

8.       Liefde min nul

9.       Huiswaarts

10.   Iedere korrel zand

11.   Het meisje van de Rode Rivier