Recensie Herman van Veen

Ondertussen is Herman van Veen al 65, maar dat zou je niet zeggen als je hem over het podium zag dansen. Deze Nederlandse zanger, komiek, dichter en muzikant voelde zich op het podium van de Arenbergschouwburg noch altijd als een vis in het water. En zelfs al zat er een groot deel gerecycleerd materiaal van vorige voorstellingen in deze show, met zijn subtiel gevoel voor humor, zijn warme, uitnodigende stem en zijn ijzersterke mimiek wist hij als geen ander zijn publiek te boeien.

Zoals je van een theaterlegende als Herman van Veen kon verwachten, nam hij al vanaf het opengaan van het doek zijn publiek bij de arm om het daarna niet meer los te laten. Het duurde geen 5 minuten of de toeschouwers engageerden zich spontaan om onder regie van Herman zelf voor de geluidseffecten te zorgen tijdens ‘Pijpensteen’. En wanneer je dan langzaam onderuitzakte in je rode zetel om verder van zijn zachte stem te genieten, was er plots weer de sneeuw die in zachte vlokken naar beneden kwam dwarrelen. Het werd duidelijk weer een voorstelling waar ook heel wat zorg was besteed in de details en het visuele. (Kijk maar eens naar de schoenen van Herman.)

Na een ode aan vrouwenborsten in ‘De voorkant’, kwam het eerste kippenvelmoment er al aan. In een hommage aan Ramses Shaffy bracht Herman van Veen zijn interpretatie van ‘Laat me’. Het werd een versie waarbij de pianobegeleiding, de viool en de gitaar opvallend op de achtergrond bleven en de stem van Herman van Veen alle aandacht kreeg. Waar het grootste deel van het lied zacht, op de rand van fluisterend, gebracht werd, klonk het refrein krachtig maar nooit hard. De lichaamshouding en de mimiek van Herman van Veen versterkten de intensiteit van dit nummer nog verder.

En dan volgde er weer direct het grappige ‘Morgen is het over’. Opvallend voor deze voorstelling was het gemak waarmee de verschillende emoties van spanning, verdriet, ernst en blijheid elkaar moeiteloos opvolgden en in elkaar overvloeiden. Het ene moment was je nog aan het lachen met één van de grapjes of het verhaal van Sjonnie en het volgende moment was je al weer aan het luisteren naar Hermans ingetogen vertolking van ‘De Vriendschap’ van Thé Lau.

Herman van Veen is ook een echte duivel-doet-al: hij speelde gitaar, piano, percussie, viool, mondharmonica en zelfs panfluit op zijn handen. Het was prachtig om te zien en te horen hoe hij op viool met zijn vaste violiste Jannemien Cnossen in duel ging om dan in samenspel te eindigen. Uiteraard waren Hermans vaste pianist Erik van der Wurff en gitariste Edith Leerkes ook weer van de partij.

Herman leverde ook dit keer een zeer gevarieerde voorstelling. Hij bracht mopjes, verhaaltjes, dansjes, een goochelact, een zeer visuele parodie op een pianist en op het werk van William Shakespeare, een haiku, kinderliedjes en kleine overpeinzingen zoals: “In wezen is het leven niets anders dan een hoop gedoe tussen twee periodes van bedplassen.” en “Deze paus wordt na zijn dood waarschijnlijk armzalig verklaard.”  Heel vaak was er bij het publiek telkens een glimp van herkenning die een glimlach op de lippen deed verschijnen of zelf een gulle lach deed weerklinken. Gevoel voor humor was duidelijk aanwezig in deze show al was ze vaak erg subtiel. Soms was ze zo subtiel dat ze het publiek heel even een spiegel voorhield die hen over hun eigen verantwoordelijkheden deed nadenken zonder belerend of verwijtend over te komen.

Uiteraard was de hele voorstelling ook doorweven met liedjes. Er waren kleine, grappige liedjes zoals ‘De drie Maria’s’ en ‘Roodkapje’, maar ook gevoelige en zachte nummers als ‘Als ik later klein ben’ en ‘Javastraat 13’. Ook zijn parodie op een jongenssopraanstemmetje in ‘Ave Maria’ was best geslaagd. En ondanks zijn vorderende leeftijd, beschikte Herman van Veen nog altijd over een stem als een klok. Toen hij het refrein van ‘Bij mij’ bracht, klonk zijn stem krachtig en helder, waar ze tijdens de rest van dit lied zacht en liefelijk klonk. Tijdens ‘Nu’, het laatste nummer van de set, kon hij de kracht van zijn stem nog een keer extra accentueren. Met een luide stem declameerde hij zijn laatste boodschap van de avond: “Leef het leven nu!”.

Toen het doek voor een eerste keer viel, weerklonk een razend enthousiast applaus. Het publiek had duidelijk genoten van de voorstelling en wilde Herman en zijn muzikanten nog niet laten gaan. Zelfs hun knieval was niet voldoende om van wat rust te mogen gaan genieten en daarom brachten ze nog maar enkele extra’s. ‘Liefde voor later’ en ‘Tedere gevoel’ waren gewoonweg subliem: ingetogen, teder en klein; alleen een gitaar of een piano en de zachte, gevoelige stem van Herman van Veen. Meer hoeft dat echt niet te zijn. Je kon in de zaal het publiek mee horen fluisteren.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

Deel 1:

1.       Pijpenstelen

2.       De voorkant

3.       Vlaamse vrouwen

4.       Laat me

5.       Morgen is het over

6.       Stampvoets

7.       Sjonnie

8.       Vraag me of ik weet

9.       De vriendschap

10.   Panfluit

11.   Gegoochel

12.   Mondharmonica

13.   Ik hou van jou

14.   Zeg niets

15.   Dzelem (Edith Leerkes)

16.   Hermano (instrumentaal)

17.   Anders Anders

Deel 2:

18.   Canzone (Solo Erik)

19.   Anne

20.   Bij mij

21.   Roodkapje

22.   1234 hoedje van papier

23.   Javastraat 13

24.   Doremifasol (instrumentaal)

25.   Oma verhaal (Ave Maria)

26.   Als ik later klein ben

27.   Voorjaar (Edith Leerkes)

28.   Leipzig

29.   Je Zoenen zijn Zoeter

30.   So in love (Jannemien Cnossen)

31.   Kyrie

32.   Het lied van het Nonneke

33.   De drie Maria’s

34.   De  Pianist

35.   Niemand heeft gezegd

36.   Onder aan de dijk

37.   Haar schorre lach

38.   Nu

Bis:

1.       Liefde van later

2.       Tedere gevoel

3.       Opzij Opzij Opzij

4.       Instrumentaal

5.       Rosa

6.       In de jaren 60