Recensie Clouseau de laatste ronde

Een dubbele verjaardag werd er in het Sportpaleis gevierd tijdens de vierde Laatste Ronde-show van Clouseau. Kris Wauters werd 46, al wou hij daar blijkbaar zelf niet voor uitkomen tegenover het publiek. Hij grapte dat hij 41 geworden was. Op dezelfde dag is Marco Borsato jarig, hij blies 44 kaarsjes uit. Borsato en Wauters zijn dus samen 90 jaar. Reden om te feesten, al moet gezegd dat de domper op de feestvreugde een persbericht was dat ons op hetzelfde moment bereikte. De wachtconcerten in februari volgend jaar, vlak voor Valentijn gaan niet door omdat er beperkte interesse is van het publiek en er productionele beslommeringen waren. (Lees: de wil en motivatie is er gewoon niet meer). En dus valt op 29 december 2011 definitief het doek over een concerttraditie.

9 Keer kunnen zo’n 15000 toeschouwers de Laatste Ronde van Vlaanderens popband meemaken. Ter vergelijking: 3 jaar geleden was Clouseau 20 nog goed voor 251.835 bezoekers. Maar liefst 100 000 bezoekers verloor de popband op 3 jaar tijd dus. Dat is veel, zeer veel. Dat er ooit een einde moest komen aan de Sportpaleisoptredens was dan ook overduidelijk. Een bezinningsperiode dringt zich op.

Tijdens deze laatste concertreeks vuurt Clouseau de ene hit na de andere op het publiek af en gaat de band terug naar arrangementen van vorige edities, voornamelijk die van de laatste 4. Enige uitzondering is de recentste single “Gek op jou” waarvan het publiek volgens Koen zelf mocht beslissen of het nu al een hit is of niet. 1 Voor 1 kwamen de bandleden op, twee witte spots op hen gericht. Iedereen mocht zijn of haar naam zeggen en wat die doet. Wauters bedankt het publiek omdat het wind en sneeuw getrotseerd heeft. Openen doet de band met “Hier bij jou” dat al vanaf de eerste noot stevig wordt meegezongen. Er wordt mee in de handen geklapt en meegezwaaid wanneer de band daarom vraagt.

Tijdens “Brandweer” piekt de ambiance in het Sportpaleis voor een eerste keer. “Een nummer dat we nooit beu gespeeld zijn. Het is dan ook ons allereerste kindje geweest.” zei Koen Wauters hierover. Voor “Verlangen” greep de groep terug naar het arrangement van Clouseau Crescendo met Hans Francken op accordeon en Tom Lodewycx op mandoline dat het geheel een folky, uitbundige sfeer gaf. Koen doet teken naar de andere muzikanten om wat dichter bij te komen, alsof hij iets te vertellen heeft dat onder hen moet blijven tijdens de strofes. Later trekt het nummer de volledige cabaretkaart, en gaan de voetjes van het gezelschap de hoogte in.

In een meezingmedley met Kris aan de piano, gaat het publiek – ondertussen bijna traditiegetrouw - de mist in tijdens “Laat me nu toch niet alleen”. Vele toeschouwers zetten na de eerste strofe meteen de derde “Neem me mee naar je land” in en slaan zo “Laat me eens je gezel zijn” over. Kris gaat niet mee in deze vaak voorkomende fout en verbetert het publiek.  De medley kende een hoogtepunt op het einde met een stevig meegezongen “Ik wil vannacht bij je slapen” en onverwoestbare “Passie”. Hans Francken mocht het orgel bespelen tijdens “Afscheid van een vriend” dat ingetogen begon met Frank Michiels die subtiel de conga’s bespeelde. Later zou het nummer openbloeien met gitaren en drum die het tempo de hoogte injoegen. Prachtig arrangement, een muzikaal pareltje.

Het publiek knipt mee in de handen tijdens een a capella-versie van “Ze zit” en daarna covert Clousau “Binnen” van Marco Borsato die zijn aanwezigheid in het Sportpaleis verraadt door achter het podium even mee een stukje voor de backing vocals mee te zingen. Op dat moment zien we verschillende mensen, vooral dames, in het publiek rondom zich kijken op zoek naar Borsato. Wanneer hij uiteindelijk links achteraan het podium opgewandeld komt, reageert het publiek extatisch en er wordt stevig meegewuifd. Borsato wijst op de buik van Koen Wauters wanneer hij “Je bent binnen” zingt. Het mag duidelijk zijn, voor de centjes moeten Koen noch Kris Wauters het al lang niet meer doen.

Zeer bizar volgt na dat nummer confetti die uit de lucht komt vallen op de linkse catwalk waar zopas nog de piano van Kris stond. Niemand van de jarigen staat op die plek, dus gaat Koen even onder de confettidouche. De anderen blijven er ver van weg. Laat ons eerlijk zijn: die verjaardag van de twee artiesten op dezelfde dag is gewoon een goede aanleiding om Borsato promo te laten doen voor zijn nieuwe concertreeks die op 7 mei 2011 in de GelreDome in Nederland start.

Nog vreemder is het wanneer we Borsato vervolgens “Je hoeft niet naar huis vannacht” horen zingen. Koen Wauters zet zich met microstatief op enkele meters achter de Nederlander om de backings voor zijn rekening te nemen. De frontman van Clouseau staat er wat verloren bij, de sfeer in het Sportpaleis zakt gaandeweg het nummer in. Dat Koen niet bij zijn 2 backings is gaan staan, om daar eventueel wat te dollen, toont aan dat de Wautersen stevig aan vinnigheid, creativiteit en improvisatie van het moment hebben ingeboet. Ook Borsato bewees dat ie vocaal niet meer zo sterk is als jaren geleden, bij de hoge noten hield ie zijn microfoon wel heel ver van zich af. Op safe spelen, noemen we dat.

Dat kan eigenlijk ook gezegd worden van Clouseaus Laatste Ronde. Alles wat de voorbije jaren werkte, wordt opnieuw gerecycleerd. Bij “En dans” horen we de intro van de”10x10”-editie. “Music sounds better with you” van Stardust speelt Vincent Pierins op bas terwijl de opblaasbare “En dans”-figuurtjes uit Clouseau20 links en rechts van het podium hun beentjes open en toe doen. Ook in het podium zitten verwijzingen naar eerdere edities, de catwalk aan de linkerzijde van de zaal, bevat elementen uit de “10x10”-concerten. In het tweede deel wordt een stuk overspannen door een brug die we dan weer kennen van “Clouseau in’t lang”. Na de pauze rijdt uit het podium een cirkelvormig kleiner exemplaar het middenplein op en doet er 3 haltes aan. “Anne”, “Fiets” in inhaak-en later ook rockversie, “Louise” met sterke gitaarsolo van Tom Lodewyckx en dé meezinger van formaat “Domino” zijn onmiskenbare hoogtepunten. “Hoera voor de pépé” lezen we op een spandoek achteraan de zaal. “Zij aan zij” draagt Koen Wauters op voor hun ouders die in de zaal zitten vanavond. Terug aangekomen aan het hoofdpodium gaat de band richting finale met “De tegenpartij” als apotheose. De handen van het publiek gaan de lucht in, met de vingers wordt er getinteld en de “woo hoo ho hoo”-s achteraan het nummer worden met plezier overgenomen. Coldplay en White Stripes hebben hun o’s maar Clouseau ook.

Wie we tot dan toe nog niet gehoord hadden, waren The Heavy Horns. Zij blazen de bisronde leven in. Uit het publiek verschijnt Bart Peeters die samen met Jan Leyers “Ik, jij, hij of zij” meezingt. Ook de choreografie ondersteunen ze. Het publiek amuseert zich kostelijk. Het ganse Sportpaleis doet mee. Wanneer ook Natalia erbij komt en “Crazy in love” zingt, zet Bart Peeters blijkbaar al zijn reserves opzij. In zijn theatershows mag hij dan wel al lange tijd de draak steken met de Natalia’s van deze wereld, in het Sportpaleis zat hij net als tijdens “Clouseau in’t dubbel” wat met Koen te dollen. Of hoe Peeters’ geloofwaardigheid wat ons betreft vanaf heden totaal om zeep is. De artiest kreeg het publiek wel aan het kolken tijdens “Into folk” samen met Koen Wauters in het Engels. Qua ambiance veruit hét hoogtepunt van dit optreden net zoals dat ook tijdens “Clouseau in’t dubbel” was.  Een knappe saxsolo volgt tijdens “Like a mountain” waarbij Jan Leyers en Natalia de leadvocals over nemen en de rest er wat verloren bijloopt. Het voorlaatste “Geef het op” waar iedereen een stukje zang voor zijn rekening neemt, klinkt ontzettend rommelig. Het geheel blendt langs geen kanten. Beter hadden Koen en Kris dit nummer alleen voor hun rekening genomen en hun gasten net daarvoor al bedankt. Gasten die eerder al in andere concertreeksen aan bod kwamen, zagen en hoorden we dus. Maar dé afwezige van de avond was wat ons betreft Tom van Stiphout. De man heeft jaren gitaar gespeeld in het Sportpaleis met Clouseau. We herinneren ons een door merg en been gaande intimistische versie van “More to me” tijdens “Clouseau in’t lang”.  Blijkbaar was zo’n akoestisch kippenvelmoment niet voor herhaling vatbaar. Zeer jammer.

Koen Wauters duidt de keuze om te stoppen met de Sportpaleisoptredens als volgt: “we hebben sinds 1989 bijna non stop opgetreden en muziek gemaakt. Het is tijd dat we even de voet van het gaspedaal nemen. Mijn broer wordt er ook niet jonger op. Wanneer we terugkomen willen we onze allerbeste plaat maken.” Die keuze om er even uit te stappen, is meer dan gerechtvaardigd. Wij onthouden vooral de editie “Clouseau in’t midden” als allerbeste editie waarvan we helaas bijzonder weinig arrangementen van hoorden tijdens deze Laatste Ronde. Er heerste toen een tot dan toe ongeëvenaard clubsfeertje en de interactie met het publiek leek ons ook het sterkst. Op een tweede plaats, zetten we dan “Clouseau in’t dubbel”, om te eindigen met een gedeelde derde plaats voor “Clouseau Crescendo”, “Clouseau in’t lang”, en waarom ook niet: “Clouseau de laatste ronde.”

Wie al die shows zag, ontdekte in het Sportpaleis dit jaar muzikaal weinig nieuws onder de zon. We kregen vooral het beste uit de laatste 4 shows voorgeschoteld met hits, hits en nog eens hits. Een op voorhand gewonnen wedstrijd. 

< Bert Hertogs >

Deel 1:
1) Hier bij jou
2) Swentibold
3) Gek op jou
4) Dat ze de mooiste is
5) Brandweer
6) Verlangen
7) Meezingmedley:
Altijd heb ik je lief
Laat me nu toch niet alleen
Zie me graag
Ik wil vannacht bij je slapen
Passie
8) Afscheid van een vriend
9) Ze zit (a capella)
10) Binnen (met Marco Borsato)
11) Je hoeft niet naar huis vannacht (Marco Borsato, Koen Wauters als backing vocal)
12) Dansen
13) Oogcontact
14) En dans

Deel 2:
15) Daar gaat ze
16) Nobelprijs
17) Anne
18) Fiets
19) Ik denk aan jou
20) De perfectie
21) Leve België
22) Louise
23) Casanova
24) Domino
25) Zij aan zij
26) Vanbinnen
27) Vonken en vuur
28) De tegenpartij

Bis:

29) Intro blazers (met The Heavy Horns)
30) Ik, jij, hij of zij (met Bart Peeters en Jan Leyers)
31) Crazy in love (met Natalia, Bart Peeters en Jan Leyers)
32) Into folk (met Natalia, Bart Peeters en Jan Leyers)
33) Like a mountain (met Natalia, Bart Peeters en Jan Leyers)
34) Geef het op (met Natalia, Bart Peeters en Jan Leyers)
35) Heb ik ooit gezegd