Recensie Ick Hans Liberg

Wie zich altijd al afvroeg hoe ‘Ritme van de regen’ zou klinken op de melodie van ‘Proud Mary’ of hoe Beethovens ‘Egmont ouverture’ zou klinken als het uitgevoerd zou worden door een jazzensemble, zat bij de nieuwe show van de flamboyante Nederlander Hans Liberg duidelijk op zijn plaats. Ook in deze voorstelling toonde Hans Liberg zich weer een meester in het mengen van bekende klassieke stukken met moderne deuntjes en popsongs. En ook al declameerde hij luidop: “Klassieke muziek is bloedserieus. Het is niet grappig, maar wel mooi.”, de zaal lag geregeld in een deuk van het lachen.

Voor deze nieuwe show had Hans Liberg werkelijk alles uit de kast gehaald: mondharmonica, vuvuzela, gitaar, marching drums, saxofoon en helemaal onderaan in de kast lag zelfs nog een banjo. En let op: deze instrumenten waren er niet alleen voor de show, ze werden ook nog eens “vakkundig” bespeeld door de maestro zelf. Een ongeschoold criticus zou durven beweren dat Hans’ versie van ‘My favorite things’ op saxofoon een beetje vals klonk, maar gelukkig had de meester eerder in de voorstelling  al uitgelegd dat het “bitonaal” was. Zo leert een mens ook nog eens iets bij over muziektermen.

Ook in “Ick Hans Liberg” dolt Hans weer duchtig met muziek in al zijn variëteiten én met het publiek. Zoals altijd is de interactie met de zaal een belangrijk ingrediënt voor de voorstelling. Al van bij de start werd het publiek aangemoedigd om mee te zingen, mee te klappen en luidop te reageren op de voorstelling. Tijdens het stukje over “kinderliedjes voor volwassenen” namen enkele toeschouwers deze uitnodiging wel iets te serieus op en probeerden ze de voorstelling even over te nemen. Zo mocht Hans Liberg aan den lijve ondervinden dat er “aan de oevers van de Schelde” duidelijk andere schunnige liedjes gezongen worden dan in het hoge Noorden en dat deze liedjes veel te veel coupletten hebben.

Niet alle stukken uit de voorstelling waren even lachwekkend. Het bleef als Vlaming moeilijk om de grappen die over zijn jeugd in Amsterdam gingen allemaal te begrijpen en daarom viel de voorstelling daar ook een beetje stil, maar voor de rest heeft Hans Liberg aardig zijn best gedaan om heel wat van zijn grappen te vertalen naar Belgische situaties en personen.

En laat ons eerlijk zijn: we zien en horen Hans toch het liefst van achter zijn piano wanneer hij ons weer eens op het verkeerde been zet bij het spelen van een stuk van Beethoven, Haydn of Bach. Het blijft telkens weer een sport om te ontdekken waar hij van melodie verandert en welk liedje hij nu weer aan het spelen is. Ook tijdens deze voorstelling leverde dit weer onvergetelijke variaties op. Of wat dacht u van de synthesizerhit ‘Popcorn’ uit 1969 die plots opdook in een stuk van Bach; melodieën van Beethoven en Mozart die onlosmakelijk in elkaar verweven werden en afgerond werden met ‘Snie sna snappie’. Gewoonweg heerlijk om te zien en te horen hoe wonderbaarlijk mooi een vleugelpiano kan klinken onder de vingers van een topmuzikant met een apart gevoel voor humor.

En wanneer Hans Liberg met een eigen lied over de geldcrisis van deze formule afweek, was er nog altijd mini-Hans om hem in het plat Amsterdams weer op het juiste pad te brengen. Zo werd het weer een afwisselende voorstelling met eigentijdse thema’s, herkenbare tunes, verrassende combinaties, vernieuwende uitvoeringen en vooral heel veel humor en visuele gags. Het is tenslotte niet alle dagen dat je een jonge, blonde god in een witte tutu over het podium ziet dartelen op de tonen van het ‘Zwanenmeer’. En neen, het ging hier niet over Hans zelf, maar over zijn aangever Daan Boom.

< Sascha Siereveld >