Recensie Gabriel Rios, Jef Neve en Kobe Proesmans

Half tien. Rios, Neve en Proesmans komen in zwarte vest het podium op. Rios begint alleen en begeleidt zichzelf op gitaar. ‘Baby lone star’ zingt hij. Zeer subtiel betokkelt Neve de piano en Proesmans geeft hier en daar een zachte slag op de drums. Knap.

Het nummer dat vele journalisten uitroepen  tot hét nummer van deze tour: Jimi Hendrix ‘Voodoo Chile’ kan inderdaad overtuigen. Het klinkt strak, de heren weten alles perfect te timen. Toch zal dit nummer niet het beste zijn wat we te horen kregen. Later in de set hoorden we even sterk materiaal en soms zelfs iets dat sterker was.  

‘El raton’ bijvoorbeeld. ‘Een oud Puortoricaans liedje over een kat die uit het huis wil gaan om te gaan feesten. Maar de katin in kwestie vindt meneer de kater altijd terug. Een muis verraadt immers alles, en steelt daarbij ook nog eens de kaas’ zo vertelt Rios, terwijl hij eraan toevoegt dat het over sex, drugs en rock ’n roll gaat. De heren brengen het op een zeer virtuoze, speelse manier. Ze hebben er plezier in, zoveel is duidelijk. Een eerste hoogtepunt.  

Rios geeft mee dat hij blij is dat alles uitverkocht is en zo. (nvdr: Oorspronkelijk stonden de heren één avond geprogrammeerd in het OLT, maar al gauw verkocht het concert uit, zodat een tweede -tevens uitverkocht- concert erbij kwam).  

Terwijl Jef Neve de lagere regionen van zijn klavier bespeelt, horen we Rios de hogere regionen uit zijn stem halen. Ze brengen een zeer gevoelig ‘ for the wolves’ dat mede door het contast van (Neve die laag speelt, Rios die hoog zingt) zich mooi in de oren nestelt.  

Gabriel Rios vertelt ons dat ie vorige week in Nederland was en daar zijn gitaar stukging. Tevens kreeg hij bier over zich, wat hij zich nog steeds beklaagt. ‘Don’t throw the violin away’ geeft hij als goede raad aan zijn collega Proesmans. Die zet ‘Angelhead’ in terwijl hij pizzicato (al betokkelend) de viool bespeelt. Jef Neve speelt dan weer een subtiele partij, waardoor hij een wel heel lieflijk karakter aan het nummer geeft. Het lijkt wel alsof we naar een muziekdoosje luisteren. We noteren een tweede hoogtepunt.  

Proesmans mag ‘Rumba’ inzetten aan de percussie, waarop Rios invalt met zijn gitaar. Tenslotte voegt Neve enkele klankeffecten toe door met pedaal (zodat de dempers van de snaren gaan) de snaren zelf te bespelen met zijn vingers. Nog twee pareltjes volgen: het zeer ritmische en door Neve geschreven ‘The things we know’ en ‘I’m gonna dia tonight’ volgen elkaar op. In dat nummer haalt Rios moeiteloos zijn kopstem boven.  

‘Dink’s song’ krijgt een ontroerend mooi harmonisch moment mee. Rios op gitaar en Neve op piano spelen een deuntje, dat ze telkens een halve noot hoger herhalen en herhalen. De manier waarop ze dat doen is subliem. Alsof beiden elkaar stiekem uitdagen voor een spelletje om ter hoogste spelen, en dit trapsgewijs aanpakken, als in een toonladder. Als een Tia Hellebaut in het hoogspringen speelden beide heren, waar de lat steeds wat hoger gelegd wordt. Hoe hoger men stapje voor stapje kwam, hoe ‘nipter’ het klonk bij beide heren. Wat een finesse!  

En dan kwam het meest adembenemende van de hele set. Jef Neve aan piano die zijn ‘When springs begin’ bracht en lustig kon improviseren. Het grootste applaus van de avond kreeg hij na het spelen van dat nummer. Meer dan terecht trouwens. Hét hoogtepunt van alle hoogtepunten tijdens deze avond.  

Een sterk ‘You will go far’ bracht het tempo opnieuw in de set met een opzwepend deuntje erin. Ook dit nummer zetten we graag bij onze favorieten.  

Een droevig liefdesliedje volgde. Rios vroeg zichzelf af hoe hij zoiets droevigs ooit heeft kunnen schrijven: Ausencia. Het trio bracht het nummer zeer sfeervol, met een subtiele drumpartij.

Met ‘Stay’ nam het trio afscheid om uiteraard terug te komen voor twee bissen. ‘Natuurlijk wisten jullie dat we terug zouden komen,’ geeft Rios mee. ‘Ain’t no use’ kreeg een mooie opbouw mee dat neergelegd werd en vanuit deze rust verder bouwde om naar een sneller tempo te gaan. Op het einde kreeg de percussie de taak om een subtiel accentje te leggen . Mooi. Met een stevig ‘Diamond’ sloten de heren hun concert af. Gabriel Rios spoorde het publiek aan om mee in de handen te klappen. De zanger had alle moeite van de wereld om het publiek te overhalen om mee te doen. Het publiek was eerder een dankbaar luisterpubliek dan een dat meedeed. Dat lag ook een beetje aan Gabriel Rios zelf, achteraf bekeken. Muzikaal zat alles piekfijn in elkaar. Het enige wat hier en daar nog ontbreekt, is interactie. Rios gaat te weinig in interactie met het publiek tijdens de nummers, vonden we. Al moeten we toegeven dat er niet zoveel up temponummers in de set zitten, en er niet zo gek veel mogelijkheden zijn om het publiek te betrekken. Neve zien we het niet meteen doen, want die hij zijn handen en voeten vol, eventueel kan Proesmans en Rios hier en daar eens iet uitproberen met het publiek. Maar dat is uiteraard detailkritiek.  

We onthouden vooral ene ijzersterk concert, met een sublieme versie van Neve’s ‘When Spring begins’ en verder hoogtepunten als ‘El raton’, ‘Angelhead’, ‘The things we know’, ‘I’m gonna die tonight’ en ‘you will go far’.

  < Bert Hertogs>  

Gabriel Rios Trio in het OLT: de setlist:    

1. Baby lone star
2. Voodoo Chile
3. El Raton
4. For the wolves
5. Angelhead
6. Rumba
7. The things we know
8. I’m gonna die tonight
9. Dink’s song
10. When spring begins
11. Not what I asked for
12. You will go far
13. Ausencia
14. Stay  

Bis  

1. Ain’t no use
2. Diamond        

< Bert Hertogs >