Een gedeeltelijke staande ovatie ontving de Belgische première van I believe in the legend of love van Jan Fabre, een monoloog die over zelfmoord gaat, gedanst en gezongen op het podium en gespeeld voor de camera door Ivana Jozic. Leven, liefde en dood zijn de terugkerende thema’s in het Love and Beauty Are the Powers Supreme festival dat nog op 26 en 27 februari 2025 doorgaat, ook in deze voorstelling waarin het hoofdpersonage Lancelot er tegen opziet om af te takelen. Het contrast kan niet groter zijn, de beladen thematiek enerzijds die Jozic prima op scène neerzet en anderzijds het gegeven dat ze dat net op de dag van haar verjaardag doet, dat het leven dus gevierd wordt. Ook zo vormen leven, liefde en dood dus een geheel.

Een heerlijke voorstelling waarin een romcom gerepeteerd wordt maar de eigen verlangens, fantasieën en perversies van de spelers boven komen drijven, leveren Goele Derick, Sara Haeck, Bart Hollanders en Chloë Onyinye met Waarover ik fantaseer als ik over de liefde fantaseer af. Een complete voorstelling ook die dans (op de instrumentale tonen van Tony meets Maria uit de Dance at the Gym-scène uit West Side Story waarbij beide hoofdpersonages dansen, inclusief vingergeknip), muziek (Goele mag Barts fluit in de mond steken, verder horen we onder andere ‘This will be’ van Natalie Cole in een instrumentale versie) en bovenal een hilarische tekst die volledig het DNA van Stan uitademt.

‘La Mariée mise à nu par ses Célibataires, même ou Le Grand Verre’ van Marcel Duchamp vormde de inspiratie voor Elle était et elle est, même, een voorstelling waarin Jan Fabre en Els Deceukelier hun 40-jarige artistieke samenwerking vieren. Centraal staat begeerte, verlangen dat niet vervuld geraakt, te horen in de tekst wanneer Els repetitief ‘Et encore une fois’ zachtjes, op fluistertoon, verleidelijk zegt. Speelt ze een nymfomane ‘Mijn enige functie is de liefde bedrijven’ die maar niet bevredigd kan worden?

Captain America: Brave New World, de jongste Marvel superheldenfilm die Julius Onah regisseerde is best genietbaar, al zie je in de haarscherpe IMAX-versie soms door de computergegeneerde beelden, die soms wat wazig zijn en zo verraden dat ze niet echt zijn, denken we maar aan een scène in de rozentuin van het Witte Huis wanneer de nieuwe president van de VS Thaddeus Ross (Harrison Ford) een persconferentie geeft.

7 jaar na Patser is er nu het vervolg: Patsers. Het is de zevende film van Adil El Arbi en Bilall Fallah, en het zal niet de laatste zijn want tijdens de aftiteling krijgt de kijker mee dat er een vervolg komt. Het regisseursduo kiest dus slim om dezelfde truc toe te passen zoals Marvel dat doet. Even zien we ook Matteo Simoni gewoon wandelen in een stilstaand actiebeeld, alsof we in een comic zitten tijdens deze prent trouwens.  Patsers bevat bijzonder veel actie maar is bovenal een heerlijke komedie. De humor ligt er lekker dik op dat je het geheel nooit écht au sérieux gaat nemen. Behalve dan die ene vraag die aan de hacker/apps experte Femke (Pommelien Thijs) gesteld wordt in de wagen: ‘Kunt gij zingen?’. Dat gaat zo diep dat we de rest van de prent maar bleven zoeken naar het antwoord om het uiteindelijk niet te vinden. Misschien hebben we dat wél tegen de derde.