Het komt zelden voor, maar na de 4DX-versie van Mufasa: The Lion King barstte er een applausje los in zaal 2 van Kinepolis Antwerpen. Het toont aan dat het publiek deze fotorealistisch geanimeerde film die Barry Jenkins regisseerde en tegelijkertijd een prequel én sequel vormt van The Lion King, door de bioscoopbezoekers een stuk hoger gewaardeerd wordt dan de pers, inclusief mezelf. Mufasa: The Lion King wordt opgedragen aan de man die Mufasa zijn originele stem gaf: James Earl Jones die zowel te horen is in de originele animatiefilm uit 1994 als de fotorealistische remake van 5 jaar geleden die toen een ware stormloop veroorzaakte naar de cinema’s en dat in volle zomer.

Wereldwijd kan je ondertussen al in meer dan 100 steden naar Candlelight-concerten. Wij trokken voor deze gelegenheid naar Zaal AthenA in Antwerpen om er bij kaarslicht te gaan genieten van de muziek van Adele. Het concept is zo briljant als dat het simpel is: je neemt een bijzondere locatie; verlicht die uitsluitend met LED-kaarsen en laat daar professionele muzikanten volledig akoestisch en zonder enige versterking muziek maken rond een bepaald thema of artiest. De schoonheid zit hem in de eenvoud en de puurheid. In Antwerpen bracht Trio Audelia de muziek van Adele gespeeld op twee violen, een altviool en een cello. De warme klank in combinatie met de sfeerverlichting en eventueel een glaasje bubbels, zorgde voor een haast magisch moment van romantiek en rust.

UDO, Gunther Neefs en Maarten Peters brachten in een al maanden hopeloos uitverkochte Koningin Elisabethzaal in Antwerpen samen met Pur Sang, de band die Rob de Nijs meer dan 40 jaar live begeleidde, een prachtige ode aan en een nostalgische trip doorheen het rijke oeuvre van de beste zanger van de lage landen.  

There Is A Light That Never Goes Out, is uiteraard een prachtig nummer van The Smiths (dat ook live gebracht werd en voorzien werd van lichtjes in het publiek door een groepje studenten die Nederlands leren) maar ook meteen de titel van de theatertour van Lara Chedraoui (zang) en Floris De Decker (piano). De twee kennen elkaar van Intergalactic Lovers, brachten ook een paar songs uit hun eigen repertoire zoals ‘Someday’ omdat ze respectievelijk als elkaars heldin en held zijn, maar de avond in Schouwburg Noord zou vooral in het teken staan van weemoed en songs van anderen.

“We zijn hier gewoon om ons goesting te doen, hé.” Zo opende Patrick Riguelle de afsluiter van een reeks concerten die 25 jaar De Laatste Showband vierde. Het resultaat was een heerlijke voorstelling met liedjes van o.a. Bob Dylan, Elvis Costello, André van Duin, De Kreuners en David Bowie. Alles kon en alles mocht. De spirit was punk en de klank was rock. Nu is De Laatste Showband op zich al een overgekwalificeerde coverband die geweldige muziek maakt; voor deze gelegenheid hadden ze nog extra hulp van Beverly Jo Scott, Rick de Leeuw, Alex Agnew, Milow en Ian McCulloch. Het leverde enkele pareltjes op die heel wat indruk maakten. Vooral Alex Agnew kwam heel verrassend uit de hoek.