Er zijn weinig theatermakers of -maaksters die blijven boeien met wat ze op scène brengen, zeker als ze trouw blijven aan de thematiek die ze al eerder aanboorden. Verona Verbakel is zo’n uitzondering op de regel. Haar voorstelling OnlyFans for Therapy gaat over seksueel misbruik. Het contrast tussen haar die we live achter haar laptop zien, behoorlijk zakelijk en in stilzwijgen gehuld, terwijl ze eerder opgenomen filmpjes, dan weer foto’s of een chatGPT-prompt voor zich laat spreken, kan niet groter zijn. Vooral de filmpjes komen stevig binnen omwille van de getoonde emotionaliteit, terwijl de vragen die ze stelt aan AI dan weer voor wat luchtigheid zorgen net als een empowering dansje. Finaal krijgen we een bijzonder evenwichtige, uitgebalanceerde voorstelling met bijzonder sterke spanningsboog te zien. Een emotionele rollercoaster over een beladen thema. Puur. Eerlijk.

Op de toneelschool heeft Francis Geeraert, stagiair bij compagnie barbarie, geleerd dat een goed stuk over een begin, een midden en een slot beschikt. Dat is niet zo bij Première dat een begin heeft, gevolgd door een begin, een openingsscène enzovoort. Er komt dus geen laatste scène stelt het stuk zelf. Na een tijd heeft ie door dat ie een cirkelvormige structuur zit, aan een voorstelling die begonnen is, maar niet eindigt, en zich herhaalt. Want aan zijn openingsspeech kan geen einde komen of het moet zijn dat ie net zoals bij het twintig jaar samenlevende koppel dat het allemaal al gedaan heeft, een nieuw begin weet te vinden. Want een einde, zo wordt hem gezegd, mondt steeds uit in een teleurstelling: de zon gaat onder, het ijs breekt, het koppelt gaat uiteen …

Nog tot en met 7 september 2025 kan je in Disneyland Paris naar het grootste muziekfestival ter wereld: het Disney Music Festival. Het allereerste festival ook dat Disneyland Paris organiseert. Uiteraard wou ik daar bij zijn en zo het festivalseizoen 2025 aftrappen.

“Het allerbeste is niet geboren zijn. Het tweede beste is zo snel mogelijk sterven.” De voorstelling ‘Schopenhauer’ van schrijver-filosoof Stefaan Van Brabandt is nog geen twee minuten bezig of deze gedachte wordt losgelaten op het publiek. Het is niet echt de vrolijke binnenkomer, maar wat had je verwacht van een voorstelling over de zwartgallige filosoof Schopenhauer? De man vond zichzelf geniaal en keek neer op zijn tijdgenoten, vond verliefdheid maar een vorm van krankzinnigheid en voortplanting niet meer dan het verderzetten van een keten van miserie. En laat het nu juist die ijdelheid en dat pessimisme zijn die Stefaan Van Brabandt op geniale wijze weet om te turnen tot de basis van een gezonde dosis humor die geaccentueerd wordt door het spel van Damiaan De Schrijver. Hij is degene die in de huid kruipt van Arthur Schopenhauer en in dialoog met zijn publiek een masterclass filosofie doorspekt met biografische elementen verweeft tot een geweldig boeiende voorstelling die laat nadenken én laat lachen.

Een behoorlijk donkere superheldenfilm is Marvels Thunderbolts*. Een prent die 8 nieuwe hoofdpersonages introduceert in het Marveluniversum. En die hebben allemaal een backstory nodig. In dit geval laat de film ons weten welk rugzakje deze nieuwe figuren, losers en anti-helden, allemaal met hen meedragen. Trauma’s uit hun jeugd passeren onder andere. Maar vooral ook hoe die donkerte en leegte op hen weegt.