Het moet gezegd, Barbie: The Exhibition dat nog tot en met 23 februari 2025 in het Design Museum in Londen te zien is, verbindt generaties en gaat over de tongen. Heerlijk om zien is het, hoe meisjes, tieners, twintigers, ouders en grootouders, maar ook al wie zich niet als vrouw identificeert, elk wel een verhaal te vertellen heeft over de verschillende poppen en de vele herinneringen en nostalgische gevoelens die Barbie, Ken, en andere poppen uit het Barbie-universum hen doet oproepen wanneer ze beneden door de tentoonstellingsruimte lopen. Alleen al daarom, om live vast te kunnen stellen wanneer je door deze expo wandelt, wat Barbie allemaal losweekt bij de bezoekers, valt het te overwegen om een kaartje te kopen, al is de grens tussen het educatieve gehalte van deze tentoonstelling die draait rond het icoon dat dit jaar 65 kaarsjes mocht uitblazen en product placement soms wel flinterdun.

Kerst is de periode bij uitstek voor stijl, gezelligheid en romantiek. Het Flanders Festival Orchestra wist al deze elementen netjes te combineren in hun jaarlijks ‘Kerstgala’. In het warme en statige decor van de Koningin  Elisabethzaal vergastte ze de toeschouwers op muziek van o.a. Tsjaikovski, Händel, Elgar, John Williams  en Burt Bacharach. Het orkest onder leiding van Paul Dinneweth kreeg daarbij de hulp van oratoriumkoor deCHORALE, tenor Stefan Cifolelli, musicalster Sandrine Van Handenhoven en de fenomenale coloratuursopraan Lisa Mostin. Het Flanders Festival Orchestra nam het publiek mee op een muzikale reis langs opera, ballet en film naar de onvervalste kerstsfeer van ‘Sleigh Ride’.  De drie absolute hoogtepunten waren wat ons betreft: ‘Hymn Of The Fallen’, ‘Oui Pour Ce Soir, Je Suis Titania’ en ‘What The World Needs Now’. Voor dat laatste nummer was door Nicolas De Cock speciaal een heel nieuw arrangement geschreven. Het werd een pareltje om duimen en vingers bij af te likken.

Er zijn bepaalde zekerheden in Londen rond de kerstperiode. Je kan er prat op gaan dat er wel ergens een versie van A Christmas Carol te zien is, zoals in The Old Vic, een prachtige versie overigens die wellicht niet te evenaren valt. Minder geweten is dat er ook elk jaar rond het einde van het jaar een magische voornamelijk woordeloze voorstelling geprogrammeerd wordt, de kerstklassieker The Snowman die ondertussen al voor het 27ste jaar geprogrammeerd staat in het Sadler’s Wells’ Peacock Theatre terwijl de show eigenlijk al 30 jaar bestaat. Zo’n tijdloze voorstellingen worden overigens steeds zeldzamer.  

Traag als een schildpad maar inhoudelijk boeiend en vol sterke acteerprestaties. Dat is Conclave, de mysterieuze thriller naar het gelijknamige boek van Robert Harris dat Edward Berger regisseerde.

Het komt zelden voor, maar na de 4DX-versie van Mufasa: The Lion King barstte er een applausje los in zaal 2 van Kinepolis Antwerpen. Het toont aan dat het publiek deze fotorealistisch geanimeerde film die Barry Jenkins regisseerde en tegelijkertijd een prequel én sequel vormt van The Lion King, door de bioscoopbezoekers een stuk hoger gewaardeerd wordt dan de pers, inclusief mezelf. Mufasa: The Lion King wordt opgedragen aan de man die Mufasa zijn originele stem gaf: James Earl Jones die zowel te horen is in de originele animatiefilm uit 1994 als de fotorealistische remake van 5 jaar geleden die toen een ware stormloop veroorzaakte naar de cinema’s en dat in volle zomer.