Kijk uit Antwerpen:” There is a new queen in town! “Lola en haar ‘Angels’ zijn neergedaald in de Arenberg in Antwerpen om er leven in de brouwerij te brengen. Ze brengen glitter en glamour naar de saaie, bijna failliete schoenfabriek van Charlie Price in de feel-good-musical ‘Kinky Boots’.  Inteam Producties heeft voor deze voorstelling een geweldige cast weten te strikken. Joppe Dekoker kruipt in de huid van Charlie Price, Oonagh Jacobs zet een geweldige Lauren neer en Elindo Avastia heeft speciaal verlof genomen van zijn rol als Terk in Disney’s Tarzan in Stuttgart om hier te schitteren als de onnavolgbare Lola. Hij straalt op het podium, excelleert in zijn rol, ziet er fenomenaal goed uit, zingt de sterren van de hemel en … heeft er 100% goesting in. Wanneer Lola ten tonele verschijnt, voel je de sfeer in de zaal gewoonweg veranderen. Hoe heerlijk kan theater zijn!

Kieran Culkin en Jesse Eisenberg zijn wat ons betreft het beste duo dat we in lange tijd samen hebben zien spelen in een film, in dit geval A real pain. Want hoe heerlijk is het om ze respectievelijk de losbol Benji en de controlefreak David te zien neerzetten. Alleen al die beginscène waarbij David bijna als een stalker zijn neef belt of ie wel tijdig op de luchthaven zal zijn voor hun trip naar Polen, is zo amusant en zo sterk en geloofwaardig, weliswaar met een grote dosis humor neergezet, dat je meteen in het verhaal gezogen wordt.

Euthanasie of (medeplichtigheid) aan zelfmoord? Dat is de vraag in The Room Next Door dat Pedro Almodóvar schreef en regisseerde. De prent raden we absoluut af voor al wie recent een dierbare verloren heeft omdat het einde van het personage waar het allemaal om draait steeds concreter wordt naarmate de film vordert. The room next door kan voor hen dus redelijk confronterend overkomen. Reden wellicht ook waarom we vaststelden dat helaas enkele toeschouwers die zich hoogstwaarschijnlijk onvoldoende geïnformeerd hadden, de zaal vroegtijdig verlieten.

“Heb ik nu echt de vrijdagavond opgeofferd om naar een stervende 11-jarige te gaan kijken? … Ja!” Het is één van de openingszinnen van Elias, het hoofdpersonage uit de nieuwste musical ‘Bucket List’ van The Singing Factory. Die ene zin vat perfect de essentie van de verhaallijn weer, maar is geen weergave voor de inhoud van dit nieuwste geesteskindje van Wanne Synnave. ‘Bucket List’ gaat over veel meer dan sterven; het gaat juist over ‘ten volle leven’ en ‘liefde’ in al haar vormen. Het is een atypische productie voor The Singing Factory omdat er geen sprake is van een groot jongerenensemble en koorpartijen. En toch zien we ook hier dat The Singing Factory een kans biedt aan de jeugd om hun musicaltalent aan te scherpen. En met resultaat: zowel de jonge Eméric Coene als de iets meer ervaren Mauro Janssens schitteren in hun rollen van de zieke Elias en diens grote broer Adam naast gevestigde waarden als Jan Schepens en Deborah De Ridder. Het resultaat is een intieme voorstelling die respect heeft voor het beladen thema, maar barst van de hoop en overgoten is met een aangename dosis humor.

Florence Pugh en Lee Braithwaite houden het wel erg matige We live in time dat Nick Payne schreef en John Crowley regisseerde recht. Het grootste probleem met deze film is de slappe spanningsboog, het gevoel dat ie makkelijk op een kwartier korter kon verteld worden, maar vooral de niet lineaire storytelling waar een kat haar jongen niet altijd in terugvindt. Twee keer keken we op onze klok tijdens de prent en da’s gewoon een keer te veel. Dat er een koppel vroegtijdig de zaal verliet, toont aan dat we lang niet de enige zijn die hun bedenkingen hebben.