Bewegingstheater van hoog niveau. Dat brengt Céline Timmerman met Bobbety, een voorstelling die gaat over eenzaamheid en de oplossing vinden in jezelf dan maar te klonen. OK, je bent dan niet meer alleen om tegen jezelf vier op een rij of zo te spelen, maar wanneer je jezelf kloont ben je ook niet meer zo uniek, en gaan je klonen je vooral proberen na te bootsen. Net in dat gegeven, herkennen 8-plussers zich moeiteloos en het zorgt ervoor dat Sofie Joan Wouters en Céline Timmerman in die scène wanneer ze als klonen tot leven komen en moeten leren bewegen, stappen enzovoort excelleren, in die mate dat iedereen in het publiek hartelijk kan lachen om wat ze te zien krijgen. Omdat het hen eraan doet herinneren hoe ze zelf als kind waren en hoe ze zich destijds gedroegen.

Nog tot en met 27 februari kan je naar Troubleyn naar het Love and Beauty are the powers supreme festival. Dat ging van start met een zinderend Peak Mytikas. Een zaal vol enthousiaste toeschouwers gaf Jan Fabre, cast en crew een minutenlange oorverdovende staande ovatie na een ononderbroken marathonvoorstelling van maar liefst 8 uur als ultieme catharsis. Fabre leverde daarbij nog maar eens zijn visitekaartje af, dat ie eenzaam op de creatieve top staat van wat Belgische makers te bieden hebben. Elke generatie verdient een Jan Fabre, vinden we. En wie een blik wierp op de aanwezigen zag vooral heel veel jonge mensen die zich maar al te graag laafden aan het creatieve genie, de branie van Jan Fabre. Want als die wederom één ding bewees dan was het wel het volgende: er is maar 1 Jan Fabre en alleen hij lijkt de sfeer van een rave te kunnen vertalen naar het theater.

Weinig musicals hebben zo’n legendarische status als ‘The Phantom Of The Opera’. Het verhaal over het misvormde, muzikale genie dat rondspookt in de Parijse opera en de bevallige Christine in zijn netten probeert te strikken, blijft tot de verbeelding spreken. Dankzij MB Presents en Broadway Entertainment Group kunnen we nu in Antwerpen genieten van deze heuse West End-productie. Je hoeft niet meer naar Londen of Broadway om dit sprookje te kunnen beleven. Tot twee maart doolt The Phantom rond in de catacomben van de Stadsschouwburg en charmeert hij het publiek met zijn ‘Music Of The Night’. Grootse decors, live muziek, een uitgebreid ensemble en geweldige vocale prestaties zuigen je mee in de magische wereld achter de façade van de Opéra Garnier in Parijs. We waren opnieuw gecharmeerd door de heerlijke muziek van Andrew Lloyd Webber die je zonder tussenstop van de ene emotie naar het andere gevoel meeneemt, ‘Past The Point Of No Return’ in volle vaart naar een denderende finale. Deze productie van ‘The Phantom Of The Opera’ is meer dan zomaar een musical: het is een beleving.

Niets beter dan tot rust komen na een hectisch dagje shoppen op de Meir door dat te combineren met een bezoek aan Enlightenment, een videomapping show in de Handelsbeurs op muziek van Silvio Buchmeier die onder andere, maar niet uitsluitend de mosterd ging halen bij De Vier Jaargetijden van Vivaldi.

Op een druilerige woensdagavond in januari kan je twee dingen doen. Ofwel naar een compleet irrelevante awardshow zoals de MIA’s gaan waar de Vlaamse muziekwereld, voor wat die trouwens nog waard is, zichzelf wat ophemelt en je van kilometers ver de uitslag al kan voorspellen. Ofwel ga je naar de cinema, naar een film die maar in één lijntje, namelijk de volgende: ‘New Line Cinema—de studio achter “The Notebook”—en de eigenzinnige makers van “Barbarian” nodigen je uit om een compleet nieuw soort liefdesverhaal te ervaren...’ beschreven wordt. Net dat gebrek aan informatie en het mysterie rond deze film was voor ons de aanleiding om naar Companion te gaan kijken.